"ωραία τότε ξεκίνα τη συζήτηση πριν σκάσει μύτη" απάντησα εγώ εχοντας τη περιεργεια μου να έχει φτάσει στα ύψη.
"που θα σε βρεί εδω; δεν μας ακολουθησε κανεις!" είπε εκείνος.
"ωχου φίλε μου κατι ξέρω!! θα μου πεις ποιος είσαι;" ρώτησα ξανά εγώ.
"Όλιβερ" είπε εκείνος
"Όλιβερ τι;" είπα εγώ.
"Όλιβερ Πάρκερ" απάντησε εκείνος και εγώ έμεινα με ανοιχτό στόμα.
"Τι Πάρκερ τι εννοείς;;" είπα εγώ καθώς δεν ήξερα τι να σκεφτώ..
Χαμένη μητέρα. μήπως έχω κι χαμένο αδερφό απο πάνω;;
"Μην κάνεις πως δεν με θυμάσαι με εκνευρίζει" είπε εκείνος και κάθισε στον καναπέ απέναντι μου.
"Πως ακριβώς να σε θυμάμαι δεν καταλαβαίνω! θα αφήσεις επιτελους τους γρυφους να μιλησουμε σαν ανθρωποι;" είπα εγώ κι εκείνος γέλασε.
"ωραία λοιπον ας μιλήσουμε!" είπε εκείνος κι εγώ τον κοιταξα λοξά. θα μπορούσε απλά να είχε απαντήσει στο προηγούμενο ερώτημα μου."
"τι σχέση εχεις με μένα;" ρώτησα εγώ.
"είμαστε ξαδερφια" είπε εκείνος.
"είσαι Γιος του Τσαρλι;" ρώτησα ξανά. Ο Τσάρλι είναι ο αδερφός του Πατέρα μου.
"ναι αλλα όχι και γιος της γυναίκας του" είπε εκείνος.
"μαλιστα κατι θυμάμαι" είπα εγώ.
"και γιατι απλά δεν χτυπαγες το κουδουνι να τα πουμε με εναν καφε κι εκνες όλο αυτό το σκηνικο;" ρώτησα εγω και εκείνος γέλασε
"ρε Ιόλη με δουλεύεις; δεν σου πάει να το παίζεις χαζή!" είπε ο Ολιβερ και εγω θυμηθηκα πως οταν είχα μπλεξει κι με ειχε βρει ο Τζεικ είχε πει ακριβως το ιδιο.
"Κοιτα Ολιβερ νομιζω σου ειπα οτι εδω δεν γνωριζα οτι ζουσε η μητερα μου! κι Ο Τζεικ κι ολοι με αφήνουν εξω απο όλα!" είπα εγώ κι εκείνος με κοιταξε με δυσπιστία.
"Δεν εκπλησσομαι που δεν γνωρίζεις τωρα που το ξανα σκεφτομαι" είπε εκείνος.
"το θεμα είναι θα μου πεις τουλαχιστον εσυ τι σκατα συμβαινει;" ρώτησα εγώ καθως είχα κουραστει απο όλα αυτά. τα μυστικα κι ολη την καταπίεση.
"Το δικό μου πρόβλημα είναι η κληρονομιά Ιόλη." είπε εκείνος και μόλις μου αναψε ενα λαμπακι στο κεφαλι.
"και εγώ τι σχεση εχω ρε Όλιβερ οι περιουσιες των γονιων μας ειναι χωρισμενες προ πολλου" είπα εγώ.
ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ
Ο απαγωγέας μου,ο έρωτας μου!-Λάθος δρόμος
Teen Fiction"είσαι μεγάλος Μπελάς τελικά, θα σε στρώσω όμως με τον δικό μου τρόπο" μου είπε καθώς ερχόταν προς το μέρος μου, αντανακλαστικά προχωρούσα προς τα πίσω.. "πίστεψε με δεν θέλεις να αργήσεις να με αφήσεις αν καταλάβει κανείς πόσες μέρες λείπω.." είπα...
