Hazel Brown

14

Ik sta op van de bank. ' Pap, Dave! Hoe ging het gesprek. Pap en Dave lopen met een niet al te blije gezicht onze kant op. Door de uitdrukkingen van hun gezicht ga ik weer zitten. Pap en Dave doen het zelfde. Emma en ik wisselen blik en keren ons weer naar onze vaders. ' We moeten komen aan een bepaald bedrag en hij heeft verteld dat als we het getal niet meer krijgen, dat als we eerst hadden, we helaas het park moeten sluiten.' Mijn vader schraapt zijn keel. Dave legt een hand op zijn schouders en geeft een knijpje erin. ' Het lukt ons wel pap.' Zegt Emma. ' Ja, ze heeft gelijk. We kunnen dit echt wel. Ik bedoel, het park is best populair en zo. Veel toeristen komen.' ' Kwamen.' Zegt Dave en trekt een gezicht. ' Okay, kwamen. Maar we kunnen ze terug laten komen.' ' Hoe? Er is niks dat we kunnen doen.' Mijn slaat zijn ogen neer naar de marmere vloer. ' Met een fundraiser! We kunnen mensen entertainen. Met een soort festival achtigs iets. Het terrein is groot genoeg! We huren een podium en laten mensen optreden. Voor weinig geld dan... We kunnen kraampjes neerzetten. Emma en ik kunnen taarten bakken. Limonade maken. We kunnen knutselen met kleine kindjes, voor wat geld. We kunnen mensen natekenen. Schilderijen, sieraden en nog veel meer verkopen. We kunnen met mensen op de foto. Je kan het zo gek niet bedenken. En dat allemaal voor weinig geld. Met al die kleine beetjes geld, komen we op een bedrag. En dat bedrag laten we zien aan die man.' ' En het aantal bezoekers dan?' Vraagt mijn vader. ' Mensen betalen voor entree.' Mijn vader en Dave wisselen een blik met elkaar. ' Rick. Je dochter heeft gelijk. Kom op. We runnen het park al vijftien jaar. Je wilt dat stuk in je leven toch niet kwijt?' Dave legt zijn hand op mijn vaders schouder en knijpt er heel hard in. ' Nee. Dat wil ik niet kwijt.' ' Je wilt je dochter en jes beste vriend toch trots maken?' Glimlacht Dave. ' En je beste vriends dochter.' Zegt Emma. We schieten alle vier in de lach. ' Wat hebben we toch geweldige dochters, Rick.' Zegt Dave trots en trekt ons in een knuffel. ' Die hebben we ja.'

' Dus waar willen jullie eten?' Vraagt Dave wanneer we de auto instappen. ' Ik heb geen zin om in een echt restaurant te zitten.' Zeg ik eerlijk. ' Ik ook niet echt.' Zegt Emma naast me. ' McDonald's dan maar?' Vraagt mijn vader. ' Is goed.' Emma en ik knikken en mijn vader begint de auto op te starten. ' Kunnen jullie dan gelijk het met jullie school delen? Vrienden, vriendinnen en kenissen? We willen wel veel bezoekers trekken.' Zegt Dave en draait zich weer om. ' Tuurlijk.'

De volgende dag zit ik de opslagplaats te dweilen. Ik heb altijd al gehouden van schoonmaken en opruimen. Ik word er rustig en nuchter van. Ik kan er van genieten, het geeft me een fijn en rustig gevoel. Ik stap over de dweil en begin de andere kant van de vloer te dweilen. De marmere grond wordt al een stuk mooier. Trots kijk ik naar het schoongemaakt grond. Ik glimlach en haal een hand door mijn haren heen. Door de speaker naast me, komt de stem van Harry Hudson- Taylor. Gelijk begin ik te dansen. Ik spring en schud mijn heupen. Zachtjes neurie ik met het liedje mee. Ik laat de dweil vallen en kan het niet laten om echt te gaan dansen, dan alleen met de onderkant van mijn lichaam. Net wanneer ik spring en met mijn voeten op de grond beland, hoor ik achter me gelach. Mijn lichaam verstijfd en met een ruk draai ik om. ' Sergio?!' Geschrokken kijk ik naar mijn beste vriend bij de deur. ' Sorry, ik wilde je niet storen. Ik zie dat je druk bezig bent, dus ik laat je wel alleen.' Lacht Sergio en draait zich om. ' Nee, nee. Kom.' Hij begint te schaterlachen en loopt naar me toe. Ik sla mijn armen om hem heen en trek hem in een knuffel. ' Wat kom je doen?' Ik laat hem los en zet een stap naar achteren. ' Ik heb zelf geen kamp. Ik ben vandaag vrij. En mijn vrije dag wilde ik met jou besteden. Maar genoeg over mij gepraat, hoe voel je je?' Ik haal ongemakkelijk een hand door mijn haar. ' Beter.' ' Gelukkig. Waarom ben jij niet op school?' ' Mijn vader heeft de school gebeld. Niet alleen vanwege mijn gebroken hart. Maar ook omdat het aantal bezoekers daalt en ik moet hem dus helpen hem laten te stijgen.' ' Klote.' Zegt hij meelevend. ' Klote ja. Mijn vader had gister een conversatie met de man die bepaalt wannneer een gebouw moet sluiten.' ' En?' Vraagt hij nieuwschierig.

Ik heb dus Sergio alles verteld. Elk detail, echt alles. Hij zei dat hij mij en mijn famillie komt helpen. Wat super attent van hem is. Sergio heeft besloten de hele dag bij me te blijven. Hij zei dat hij me gaat helpen met al mijn taken. Ik zei dat het niet hoefde, maar hij zei dat hij er op stond, dus heb ik hem laten gaan. Nadat ik klaar was met dweilen heeft Dave me gebeld dat ik moest komen. Ondertussen nam Sergio een smoothie bij Mason en Lola ( die dus opgeknapt is). Alweer zat ik dus rondom de keukentafel met pap, Dave en Emma. Dave en mijn vader hebben ons toen verteld dat woensdag de fundraiser komt. Dus moeten we posters, flyers en zo maken. Emma en ik moeten dus iedereen die we kennen, laten weten over woensdag. Gelijk heb ik iedereen een berichtje gestuurd, die ik ken. Mijn vader en ik hebben foto's gemaakt, die Dave en Emma op dit moment aan het rondhangen zijn.

' Klaar?' Ik knik en sta op van mijn stoel. Sergio neemt plaats en tikt met snelle vingers op mijn laptop die voor zich op de keukentafel ligt. ' Hier.' Hij staat op en weer neem ik plaats op de stoel. Maar net wanneer ik begin te tikken zie ik Forte' op de grond liggen. Hij hijgt heel zwaar. Ik zie aan zijn blik en houding dat het niet goed met hem gaat. ' Forte'!' Ik spring op van mijn stoel en sprint naar hem toe. Ik buig over hem neer en aai voorzichtig over zijn hoofd. Wat gebeurt er?!