But you're a guy? (bxb)

✴Hoofdstuk 32✴

Sorry voor de maand offline modus. 😅 Ik heb een enorm drukke vakantie, waardoor ik zelden tijd had om te schrijven. Enjoy this chapter (en lees aub de A/N onderaan alsjeblieft!)

---------

Pov Kyle

Langzaam slenter ik door de gangen van het vliegveld. Mam en James lopen een twintigtal meter voor me, doordat ik word opgehouden door mijn koffer, waarvan de wielen niet meer goed willen meewerken. Ik blijf mijn gsm in het oog houden, maar ik krijg geen meldingen meer van Justin. Het laatste bericht dat ik hem stuurde, bleef onbeantwoord. Van Chris, Sophie, Cat en Julian moest ik helaas al een uurtje geleden afscheid nemen. Mijn moeder had liever geen drukte rond ons vertrek, zelfs opa en oma waren niet meer meegekomen naar de luchthaven. Enkel voor Justin had ze een uitzondering gemaakt, maar die liet dus niets meer van zich horen.

"Kyle, kom je nog?" vraagt mam bezorgd. "We moeten nog door de metaaldetectors..."
"Dan kan ik Justin niet meer zien..." zucht ik.
Justin had een heel wisselvallig karakter de laatste weken, waardoor ik de kans nog niet had om afscheid van hem te nemen. Het ene moment ontliep hij me, probeerde hij zijn gevoelens te verstoppen. En het andere moment kon hij niet zonder me, lagen we uren op mijn bed in elkaars armen. Ik heb zijn lach enorm gemist deze weken, en ik ga hem de komende maanden nog meer moeten missen.

"We wachten nu al een hele tijd op hem, hij komt niet meer, schat... Misschien kun je hem eens bellen als we geland zijn...? Ik begrijp heel goed dat hij je niet wil zien vertrekken, je weet hoe gevoelig hij is..."

Justin zou zoiets toch nooit doen? Hij had beloofd om afscheid te nemen, ik wil hem nog zien, koste wat kost!
"Kyle... We gaan het vliegtuig missen als we nu niet vertrekken..."
Ik slik en bijt op mijn onderlip, twijfelend wat ik moet doen. Mam trekt me zachtjes mee naar de metaaldetectors, waar James al op ons staat te wachten.

Mam en James leggen wat spullen in een doosje en wandelen door de detector. Ikzelf kan enkel met een doffe blik toekijken. Uiteindelijk leg ook ik mijn koffer op de band, en stop mijn gsm en horloge in een doosje.

"Kyle, wacht!" klinkt het plots vanop een afstand.

Die stem... Ik zou er uren naar kunnen luisteren... Justin...
"K-kyle..."

Tussen alle mensen die heen en weer lopen, bang om hun vlucht te missen, valt een jongen met blonde lokken me op. Zijn hoofd is knalrood door de inspanning van het lopen, en ik moet hem ondersteunen van zodra hij voor me staat.

"Gsm... Lege batterij... Auto... Wou niet starten..." stamelt Justin vermoeid.
"I-ik dacht dat je niet meer zou komen..." fluister ik.
Mijn vriendjes ogen staan rood, dus hij heeft duidelijk gehuild onderweg naar hier. Hij probeert zich sterk te houden voor mij, ook al hoeft hij dat niet te doen.
"En jou... laten vertrekken... zonder afscheid...? Nooit."
Justin drukt teder zijn lippen op die van mij en slaat zijn handen stevig om mijn middel, alsof hij niet van plan is om me ooit nog los te laten.

"Doe het goed daar, in Amerika, ok?"
Ik knik en trek Justin steviger tegen me aan. Een traan glipt uit zijn ooghoek en glijdt langs zijn wang naar beneden. Voorzichtig veeg ik de traan weg, en leg mijn hoofd in zijn nek. Het werkt rustgevend om zijn warmte te voelen, zijn deo te ruiken, gewoon om bij hem te zijn. Nog nooit eerder had iemand zo'n effect op me. Justin hoeft maar te glimlachen, en ik word al vrolijk. Het zal vreemd zijn om op te staan en te weten dat ik hem niet zal kunnen zien die dag, hem niet zal kunnen vasthouden zoals nu.

Een snik verlaat Justins mond en ik verstevig onmiddellijk mijn grip om hem. Ik zie hoe mam wijst naar de klok in de hal, maar mijn zicht is te troebel om te kunnen zien hoe laat het is.
"Ik moet gaan..." fluister ik met een hese stem.
"Ik ga je missen, stuk chagrijn."
"Niet zoveel als ik jou, dramaqueen."

Justin grinnikt, en het maakt me blij om eindelijk weer eens die lach te zien.
"Beloof me dat je ook zal lachen als ik straks nog eens naar je kijk? Ik onthoud je het liefste op die manier..."

Justin knikt en veegt nog enkele tranen weg. Hij streelt over mijn wang en wikkelt zijn vingers in mijn haar. Ik druk mijn lippen nog een laatste keer op die van hem en proef een zoute smaak door zijn tranen. Wanneer ik hem loslaat, overspoelt een leeg gevoel me. Ik mis hem nu al, ook al staat hij nu vlak voor me.

"Ik h-... Ik hou... Fuck..." stamelt Justin.
Hij slaagt er niet meer in om een deftige zin te bouwen, bang dat hij opnieuw in huilen uit zal barsten.

"Je bent een beetje laat voor dat laatste," lach ik.
Een zwakke glimlach verschijnt om mijn vriendjes lippen.
"Idioot..." mompelt hij.

Ik kijk nog een laatste keer in zijn blauwe ogen, en ga dan door de metaaldetector. Mam wrijft geruststellend over mijn rug en drukt een kusje op mijn haar. Dat is iets wat ze vroeger altijd deed als ik verdrietig was, en de laatste weken is ze dat weer beginnen doen.

James en mam stappen verder naar het vliegtuig, terwijl ik nog een laatste keer achter me kijkt. En zoals beloofd, glimlacht Justin terwijl hij me uitzwaait. 

Tot ziens, sunshine... Ik zie je snel weer...

----------

Dit was dus echt het laatste hoofdstuk van BYAG...

Maar... Verwijder dit boek nog niet uit je bibliotheek, want...

Er komt nog een epiloog aan...

En de Q en A... (vragen mogen nog gesteld worden tot morgenavond!)...

En aanvragen voor bonushoofdstukken mogen nog altijd achtergelaten worden in de reacties. (Vraagje: Zou ik een apart boek maken voor bonushoofdstukken, of laat ik alles in dit boek staan?)

Ik moest bijna huilen bij het schrijven van dit deel, dus ik ben echt benieuwd wat jullie ervan vonden... 😅

PS1: Hou zeker dit boek en mijn profiel in de gaten voor nieuwe projecten waar ik heel misschien aan gewerkt heb 😇

(21/08/2018)

PS2: Nogmaals happy birthday aan my hun, sjakiela ❤ Show the girl some love xx