But you're a guy? (bxb)

✴Hoofdstuk 26✴

Pov Kyle

"Dus? Je wou me spreken?" vraagt pap oogrollend.
Sinds dat mam en pap besloten om te scheiden, is dit niet meer de vader die ik al heel mijn leven ken. Deze man is gevoelloos en drinkt om zijn verdriet te vergeten. Hij wordt kwaad om het minste en is agressief. Mam is bang van hem, maar ik laat me niet zomaar doen. Nu ik erover nadenk, dit is de eerste keer dat ik hem zie sinds dat hij me afgezet heeft bij opa en oma. Mam vertrouwt me niet meer bij hem, ze wil niet dat hij me iets aandoet. Alleen moet ik het hem nu vertellen. Dat ik bi ben...
"Ja, ik wou je spreken," zeg ik kortaf.

"Je hebt een tong gekregen, dus zeg wat je te zeggen hebt," bromt pap.
"Ik heb een relatie..."
Even klaren mijn vaders ogen op.
"... met een jongen."
En daar gaat het laatste beetje vrolijkheid.
"Pardon? Een jongen? Jij valt op fucking jongens?" schreeuwt mijn vader.
"Justin is niet zomaar een jongen! Hij is knap en aardig en houdt echt van me, iets wat ik niet van jou kan zeggen!"

"Ik hou van mijn zoon, maar dat ben je niet meer. Ik wil niets meer met jou te maken hebben."

"Wat?! Pap, alsjeblieft, dat kan je niet menen! Gewoon omdat ik ook op jongens val?!"
"Hou die mond van je! Ik wil zelfs niet weten waar je allemaal gezeten hebt met die mond! Lekker genoten met die flikker van je?"
"Wat denk je wel niet van mij?! En laat Justin hierbuiten!"

"Hoe durf je een fucking jongen af te lebberen! Dat hoort niet!"
"En wat als het liefde is?!"
"Twee jongens kunnen niet verliefd worden! En nu mijn huis uit! Ik wil jou nooit, maar dan ook nooit meer zien! Je bent een vuile flikker en dat hoef ik hier niet!"
"En jij bent een domme zatlap! Het enige wat je kan is drinken en anderen kwetsen!"

(A/N: Waarschuwing: Het volgende stukje kan voor sommigen als heftig overkomen, wie dit liever niet leest kan doorscrollen tot de volgende A/N)

Het volgende ogenblik voel ik een harde vuist tegen mijn kaak. Ik wankel even achteruit, maar vind mijn evenwicht terug. Daarna slaat pap me nog eens, recht op mijn neus. Een helse pijn en een kraakgeluid laten me weten dat mijn neus hoogstwaarschijnlijk gebroken is. Ik probeer me te verweren, maar krijg nog een klap in mijn oog. Draaierig van het bloed dat ik verloren heb, val ik naar achter. Ik weiger terug te vechten, ik ben niet zo laf als hem.

Pap vangt me op en duwt me hard tegen de muur. Hij schopt en slaat in mijn buik en ramt me nog een laatste keer tegen de muur, voordat hij me als een hoopje pudding op de grond laat vallen. Ik hoest nog wat bloed op, krabbel recht en strompel naar buiten. Wanneer ik eindelijk de voordeur bereikt heb, kijk ik nog één keer achter me.

(A/N: Voor wie het geweld-stukje net oversloeg: nu kan je weer verder lezen)

Pap, of de man die ik ooit mijn vader noemde, is weer aan het drinken van een fles vodka en gooit de fles tegen de muur, waarna hij huilend en dronken op de grond zakt. Tranen lopen over zijn wangen, maar ik heb geen medelijden. Hij gunt mij geen geluk, dus dan geef ik ook niets meer om hem.

Eenmaal buiten lukt het me een beetje op mijn benen te staan, maar ik blijf wat wankelen. Ik kan mam niet onder ogen komen, niet wanneer ik er zo uit zie. Zuchtend start ik mijn auto richting Justins huis. Ik bel aan en hoor wat gestommel, voordat ik de bekende blauwe ogen eindelijk zie. Jus kijkt me vrolijk aan, tot hij beseft hoe ik eruit zie.

"K-Kyle...? Wat is er gebeurt?!"
"I-ik..." 
Verder geraak ik niet, want ik zak door mijn benen. Gelukkig kon Justin me opvangen. Het was al een wonder dat ik hier geraakt ben, of zelfs gewoon op mijn benen kon staan. Alles doet pijn en ik sluit mijn linkeroog, dat heel pijnlijk en dik aanvoelt.
"Kom, je moet naar een ziekenhuis. Nu!"

Pov Justin

Wanneer de bel gaat en ik Kyles auto voor onze deur zie staan, ga ik automatisch glimlachen. Vrolijk ga ik de deur voor hem openen. Mijn blik verstart wanneer ik hem zie. Zijn linkeroog zit blauw en dik. Zijn kaak ziet er even blauw uit als die van een smurf en zijn lip is gescheurd, net als zijn T-shirt. Ik vermoed dat zijn neus gebroken is, aangezien die nogal scheef staat.
"K-Kyle...? Wat is er gebeurt?!"
"I-ik..."
Nog voor hij kan uitleggen waarom hij er zo uit ziet, zakt hij door zijn benen. Behendig vang ik hem op.
"Kom, je moet naar een ziekenhuis. Nu!"