But you're a guy? (bxb)

✴Hoofdstuk 17✴

Pov Justin

Kyles mond hangt open van verbazing en geschrokken kijkt hij me aan. Enkele seconden later beginnen zijn ogen plots te glimmen en verschijnt er een glimlach om zijn lippen, waarna ik zijn hand op mijn wang voel en zijn lippen terug op die van mij. Wat gebeurt er...?

Kyles lippen bewegen tegen die van mij. Wanneer ik besef wat er aan de hand is, ga ik langzaam mee in de zoen. Kyle bijt zacht in mijn onderlip en ik geef hem toestemming. Plots, van het ene op het andere moment, laat Kyle me los.
"Sorry, ik weet niet wat me bezielde... Dit had niet mogen gebeuren! Vergeet het, alsjeblieft! Het spijt me..."
Kyle stopt zijn mappen terug in zijn boekentas en verlaat snel mijn kamer. Verward staar ik hem na.

Enkele seconden later, wat als uren aanvoelde, verschijnt Mia in mijn deuropening.
"Waarom is Kyle plots zo snel weg? Hij stormde als een wervelwind naar buiten," vraagt Mia.
"Kan ik een knuffel krijgen, alsjeblieft?" is alles wat ik zeg.
Die vraag betekent dat er is iets heel ergs gebeurt is en dat ik een dikke knuffel nodig heb. Op de een of andere manier begrijpt Mia me dan altijd meteen. Ze komt snel naast me zitten en slaat haar armen om me heen. Ik druk haar stevig tegen me aan, maar er komen geen tranen. Het is alsof ik al mijn tranen heb opgebruikt en me nu zodanig teleurgesteld, gekwetst en afgewezen voel, dat het niet eens meer lukt om te huilen.
"Wil je vertellen wat er gebeurt is?"
"Later... Ik heb heel even deze knuffel nodig..." fluister ik.

"Is er iets dat ik kan doen...?"
Ik zwijg, maar Mia snapt gelukkig dat ik het gewoon eventjes nergens over wil hebben. Ik wil gewoon hier zitten, veilig in de armen van mijn zus. Zonder bang te moeten zijn van de buitenwereld en zonder mijn hoofd te moeten breken over wat er zonet gebeurt is.

Minuten gaan voorbij. Mia en ik blijven zo zitten, onze armen om elkaar heen geslagen.
"Ik heb je raad nodig..." besluit ik uiteindelijk.
"Vertel maar, Jus, ik ben er om je te helpen," stelt ze gerust.
"Er is... Iets vreemds gebeurt, maar je mag aan niemand zeggen wat!"
"Oké...?"
"Beloof het!"
"Ja, goed, ik beloof het!" stamelt Mia geschrokken.
"Toen Kyle me bijles gaf, was ik constant aan het blozen. Het enige waar ik aan kon denken was dat hij me gered had, zijn lippen mijne geraakt hadden en hoe graag ik dat weer wou. Ik kreeg er rode wangen van, en dat merkte Kyle ook..."
"Oh nee... En toen?"

"Hij vroeg ernaar en ik verstopte me in mijn kussen."
"Soms ben je echt..." onderbreekt Mia.
"Ssst, laat me uitspreken! Waar was ik nu gebleven? Ow, juist, Kyle pakte toen dus mijn kussen af. Ik kon het niet terug afpakken, dus liet ik me op mijn bed vallen. Entoenhebikhemperongelukgekust."

"Dat laatste heb ik niet echt begrepen."
"Ik heb hem per ongeluk gekust! Wist ik veel dat hij boven mijn hoofd hing!" roep ik.
"En wat deed je toen?"
"Zeggen dat het me speet, natuurlijk!"
"Daarom liep Kyle weg... Het spijt me zo voor je, Justin!"
"Wel... Dat is eigenlijk niet de reden..."

Mia kijkt me vragend aan.
"Waarom liep hij dan wel weg...?" vraagt ze, haar wenkbrauwen fronsend.
"Hij, uhm... Zoende me terug..."
Mia's mond valt open.
"Hij deed wat?!" schreeuwt ze.
"Zoenen. Dat is wat 2 mensen doen met hun lippen en hun to-"

"Ja, ik weet ook wel wat dat is, sukkel! Wat ik bedoel is: waarom deed Kyle dat?"
"Geen idee, ik vraag het aan jou!"

"Misschien vindt hij je leuk en kon hij zich niet meer in bedwang houden, maar zit hij in de knoop met zichzelf? Of misschien... Nee, laat maar," antwoordt Mia.
"Of misschien wat?" vraag ik geïrriteerd.
"Hij zou medelijden kunnen hebben... Of hij liet zich meeslepen door het moment..."
"Ik zal nooit weten wat de echte reden was, of niet soms..." zucht ik.

"Daar kom je maar op één manier achter..."
"Hij zei dat ik het moest vergeten... Als ik ernaar vraag, zal hij me alleen maar ontwijken..."

"Laat het even bezinken, probeer niet te veel aan hem te denken, ok?"
"Makkelijker gezegd dan gedaan..."
"Begin anders met een koude douche," grinnikt Mia.
Ik leg snel het kussen, dat inmiddels op de grond was gevallen, snel weer op mijn schoot.
"Tot straks!"
Mia staat op en ik ga snel naar de badkamer, waar ik de douche aan zet.

Ik trek mijn kleren uit en laat de koude stralen van de douche over mijn huid lopen. Mijn haar hangt nu voor mijn ogen, maar ik ben te moe om ze naar achter te strijken. 

Een kwartiertje later stap ik uit de douche. Ik droog me af, trek een trainingsbroek aan en ga naar beneden. Een indringende geur van spaghetti dringt mijn neus binnen.
"Ah, Justin, daar ben je!" glimlacht mam. "Vic, Mia, komen jullie ook eten?" roept ze.
Ik ga aan mijn vaste plek zitten en wacht op de rest van mijn gezin. Iedereen begint met eten, maar ik blijf gewoon wat spelen met de slierten van mijn spaghetti.

"Justin, waarom eet je niet? Is er iets?" vraagt mam bezorgd.
"Nee, niets aan de hand..." zucht ik.
"Je kan het altijd zeggen a-"
"Mam! Er is niks!" schreeuw ik.
Zonder iets te eten, ga ik terug naar mijn kamer. Ik heb geen zin om nu in een happy family te zitten...

~~~

Nerveus laat ik mijn blik glijden over de mensen in de gangen, hopend dat ik nergens de bekende donkere haren spot.
"Hallo, aarde aan Justin! Ik heb het tegen jou!" zucht Chris.
Hij zwaait met zijn hand voor mijn gezicht, waardoor ik plots weer besef dat ik naast hem sta.
"Djeez, wat heb jij plots? Je bent zo afwezig?"
"Sorry, ik was even afgele-"
Mijn woorden blijven stokken in mijn keel, wanneer ik Kyle zie. Ook hij lijkt even te schrikken, maar toch komt hij twijfelend op ons afgestapt.
"Hey,"
"Uhm, hoi..." antwoordt ik ongemakkelijk terug.

Kyle richt zich tot Chris en negeert voor de rest van de tijd dat ik er ben. Gelukkig zijn Cat, Soph en Julian ook net toegekomen. Ik begin wat met Julian te praten en doe mijn best om niet meer aan Kyle te denken. Het is duidelijk dat hij die kus wel vergeten is, of dat op z'n minst wil, dus waarom kan ik dat niet?

"Hé, Parker, welkom terug!" hoor ik ergens achter me. 
Vanessa...
"Wat moet je?" brom ik.
"Jou alvast niet meer, Parker," grijnst ze gemeen.
"Fijn. Daar zijn we het dan over eens."
"Mag ik even jullie aandacht?!" schreeuwt Van, zodat iedereen op de gang het zeker kan horen.
"Als je nog iets van goedheid in je hebt, dan doe je dit niet!" sis ik.
Ze kijkt me gemeen aan. Dit is het dus. Iedereen zal mijn geheim weten...
"Justin Parker, hier, valt op homo's. Sterker nog: hij is er zelf eentje!"
Applaus, dat ben je meestal als je op homo's valt. Tenzij je bi bent. Of een onbeantwoorde liefde hebt. In mijn geval dus die eerste en die laatste.

Enkele meisjes beginnen te giechelen en ik merk hoe sommige jongens me plots arrogant bekijken.
"Genoeg, Vanessa," hoor ik Kyle brommen.
"Neem je het op voor je vriendje?" grijnst ze.
"Hij is mijn vriendje niet! Dat is hij nooit geweest en zal hij ook nooit zijn!" schreeuwt Kyle.
Awtch. Ik denk dat mijn hart net in twee is gebroken. En aangezien er hier niemand speciale lijm mee heeft, denk ik dat weglopen de beste oplossing is.

Chris grijpt mijn arm nog vast, maar ik duw hem van me af. Ik ren naar de toiletten en sluit mezelf op. Mijn gsm trilt heel de tijd, maar ik heb geen zin om hem uit te halen. Twee jongens komen plots de toiletten binnen, dus ik moet me stil houden.
"Dude, zag je de laatste update van Vanessa op Facebook?" vraagt de ene.

Als iemand dat vraagt, dan betekent dat bij ons op school waarschijnlijk een update in de roddelpagina van onze school. De populaire jongens en meisjes, waaronder Vanessa dus, plaatsen daar alle nieuwtjes over de laatste break-ups enzo, voornamelijk om elkaar zwart te maken. Heel onze school volgt die berichten. Wacht... Nee... Ze zal toch niet...?
"Die Parker is gay, ik heb het ook gelezen," antwoordt de tweede.
Kan ik mezelf doorspoelen in deze wc?
"Ah, meer meisjes voor ons," hoor ik de eerste lachen.
De jongens doen hun ding en gaan weg. Het wordt weer ijzig stil in de toiletten. Tot de deur opnieuw open gaat. Ik hou mijn adem in, hopend dat het één van mijn vrienden is.

"Justin?" klinkt de stem van Kyle.
Shit.
"Jus, ik weet dat je hier bent, deze deur zit op slot."

Zenuwachtig open ik de deur.
"Daar ben je!" zucht Kyle opgelucht. "Vanessa ging weer eens veel te ver, maar de meeste leerlingen vatten het nog wel goed op hoor," probeert Kyle me gerust te stellen.
"Wat een opluchting..." mompel ik oogrollend. "Kyle, er is iets waar ik het met je over wil hebben... Die kus,"
"Het spijt me. Ik wist niet wat me overkwam, het had nooit mogen gebeuren, ok?"
"Maa-"
"Ik wil het er niet meer over hebben!" roept Kyle. "Kom, we moeten gaan, ons examen van Frans begint zo..." zegt hij, al wat rustiger, duidelijk al spijt van dat hij geroepen heeft tegen me.

Kyle vertrekt naar het lokaal waar we ons examen hebben en ik volg hem.
Vanbinnen voel ik me rot, alsof... Tja, alsof Kyle me net heel hard gefriendzoned heeft...

---

(17/12/2017)