But you're a guy? (bxb)

✴Hoofdstuk 12✴

Pov Justin

De lessen zijn afgelopen en we liepen vooral per twee rond vandaag. Sophie zag ik enkel in de lessen, Cat trok haar steeds weg.
"Jongens, ik moet nog naar mijn oma. Iemand zin om mee te gaan?" vraag ik.
"Sorry, ik moet die taak voor Frans nog maken," antwoordt Chris.
"Ik heb morgen presentatie geschiedenis," zucht Julian.
"Kyle, ga jij dan mee?"
"Sure!"

Samen met Kyle stap ik de straat op.
"Waar woont je oma ergens?"
"In dat appartement daar, 7e verdiep."
Zwijgend wandelen we verder. Eenmaal in het gebouw, bellen we aan. Oma opent de deur en we stappen de lift in.
"Ik ben benieuwd hoe het met haar gaat, het is lang geleden dat ik haar een bezoekje gebracht heb..." zucht ik, wat kwaad op mezelf.
"Het gaat vast heel goe-"
Een harde bonk weerklinkt en alle lichten vallen uit.

"Wat was dat?" stamel ik nerveus.
"De lift zit vast denk ik," antwoordt Kyle.
Hij haalt zijn gsm uit zijn zak, steekt de zaklamp ervan aan en grijnst naar me.
"Nu zien we ten minste wat we zeggen!" lacht hij.
"Serieus? We zitten vast in een lift van een vierkante meter met als enige licht onze gsm's?" roep ik uit.
"Rustig! Er komt vast wel iemand ons halen, je oma zal zich afvragen waar we blijven."

"Ja, en het komende half uur zitten wij hier in een lift. Heel leuk, hoor!" brom ik.
"Gaat alles wel goed?"
Kyle's ogen, die wel licht lijken te geven, staan bezorgd.
"Je bent echt bleek en... Bang...?"
"I-ik..."
Buiten adem zak ik neer op de grond van de lift.

"Rustig, Jus, blijf ademhalen. Kijk me aan, niet hyperventileren (A/N: heel snel ademhalen, kan bv. door extreme stress of angst veroorzaakt worden of door gesloten ruimtes), volg mijn ademhaling!"
Mijn borstkas gaat steeds sneller op en neer. Zwarte puntjes vormen zich voor mijn ogen.
"Heb je claustrofobie?" vraagt Kyle. (A/N: = bang in donkere, kleine ruimtes, zoals liften dus)
Ik kan enkel nog knikken als antwoord, er kan geen geluid meer uit mijn keel komen.
"Justin, kijk naar mijn borstkas. Probeer in hetzelfde ritme als mij te ademen."

Enkele minuten later voel ik dat ik weer rustiger adem.
"Ben je terug kalm?" vraagt Kyle, nog steeds wat geschrokken van wat daarnet gebeurt is.
"J-ja, ik denk het... Bedankt om zo rustig te blijven..."
"Geen probleem, ik moest wel. Als ik in paniek zou raken, zou jij niet kunnen kalmeren."
Kyle slaat zijn armen om me heen en knuffelt me.
"Ik ben blij dat je ok bent!"
Verlegen en een klein beetje ongemakkelijk knuffel ik hem terug.

Blijf. Ademen. Justin.

Ok, ik ben dood. En Kyle is de engel die me komt halen.

"Hoe geraken we hier nu uit?" vraag ik, nog steeds nerveus.
"Ik regel het wel, blijf jij maar rustig zitten. Je ziet er echt niet goed uit, Justin."
Bedankt voor het compliment, Kyle.
"Ik bedoel gewoon dat je er bleek uit ziet!" verbetert Kyle zichzelf snel.
Het is alsof hij mijn gedachten kan lezen. Hopelijk heeft hij dan wel niet door dat ik heel misschien stapelgek ben ofzo.

Koppig dat ik ben, ga ik rechtstaan. Gevolg: allerlei zwarte vlekjes beginnen opnieuw te dansen voor mijn ogen. Mijn benen lijken plots van spaghetti gemaakt te zijn en ik voel hoe mijn ogen langzaam dichtvallen. Kyle grijpt snel mijn arm vast en zorgt dat ik steun op hem.

"Justin, ik zei nog: blijf zitten! Straks val je flauw!"
Voorzichtig laat Kyle me weer op de grond zakken, waar ik meteen tegen de muur ga leunen, bang dat de zwarte vlekken weer zullen terugkomen.
"Hallo? Iemand? We zitten hier vast!" schreeuwt Kyle.
"Laat het, niemand zal ons horen. We zitten hier nog een tijdje vast..."

"Dan moeten we het gezellig maken!"
"Als je gsm plat is, dan zitten we gezellig in het donker!" mopper ik.
Kyle lacht even en gaat dan tegenover me op de grond zitten. Na enkele minuten van stilte, durft Kyle weer iets te zeggen.
"Hoelang heb je al claustrofobie? En die aanvallen?"
"Toen ik 6 was, moesten we eens naar een feestje. Ik ging toen naar de wc, maar ik had beter de deur niet gesloten. Ik geraakte er niet meer uit, ik zat opgesloten. Mijn ouders dachten dat ik was weggelopen. Iedereen ging me zoeken en m'n nonkel sloot de zaal af, en dus ook..."
"Alle lichten..." vult Kyle aan.
"Ik heb de hele nacht opgesloten gezeten in die donkere wc... Pas 's ochtendsvroeg had iemand door dat ik misschien nog in de zaal was..."
"Wow... Best wel logisch dat je nu bang bent in het donker..."
"Hé, niet in het donker! In kleine, donkere ruimtes!" zeur ik, terwijl ik Kyle een stomp geef.
"Zo te zien word jij wel weer de oude!" grinnikt hij.

Alle lichten springen plots weer aan, waardoor Kyle en ik in onze ogen moeten wrijven. Het felle licht bezorgd me onmiddellijk barstende hoofdpijn. Ook Kyle grijpt naar zijn hoofd en knijpt zijn ogen dicht.
"Djeez, kunnen ze ons niet waarschuwen ofzo?"
Ik krabbel recht. Net op dat moment schiet de lift weer in beweging. Door de schok belandt Kyle bovenop me.
"Aw..." mompel ik.
"Sorry, dat was niet de bedoeling!" verontschuldigt Kyle.

Hij krabbelt snel terug recht en steekt zijn hand uit. Ik grijp zijn hand stevig vast en laat Kyle me helpen met terug op te staan. Wanneer ik rechtsta, blijft Kyle me aankijken. Zijn goudbruine ogen lijken wel vastgepind aan de mijne. Zonder iets te zeggen, blijven we zo staren, elkaars handen vasthoudend.

"Justin? Is alles ok?"
Ik heb nu pas door dat de lift is aangekomen op het verdiep van mijn grootmoeder, die nu ongemakkelijk de situatie in zich opneemt. Moest ik niet in een lift staan, zou ik zeggen dat ik door de grond wil zakken van schaamte.

"Dag Justin... En... vriendje?"
"Vriend!" verbetert Kyle, terwijl hij snel mijn hand loslaat en een stap naar achter zet.
Meteen overspoelt een koud en leeg gevoel me. Kyles hand was zo warm en zacht...

"Uhm... Hoi, oma... De lift..." stotter ik.
"De lift was geblokkeerd, ik weet het. Ik heb meteen iemand gebeld om jullie te bevrijden," legt mijn grootmoeder uit.
"Dit is Kyle, een vriend van me. Hij wou met veel plezier meekomen om je eens in het echt te zien."
Kyle steekt ongemakkelijk zijn hand op. Oma laat haar blik over Kyles gezicht en lichaam glijden.
"Jij bent de kleinzoon van de Coopers, toch?"
"Ja, hoe weet u dat?" vraagt Kyle verbaasd.
"Je oma en ik zijn goede vriendinnen! Je lijkt op haar!" grinnikt mijn oma. "Kom nu toch binnen!"
Ze neemt onze armen vast en sleurt ons haar appartement in. Geloof het of niet: voor een oud omaatje heeft ze veel kracht.

"Wat ben jij gegroeid jongen!" glimlacht ze.
"Heeft u het tegen mij?" vraagt Kyle verbaasd.
"Ja, ik zag je voor het laatst toen je 5 was en eens naar je grootouders ging. Je bent een knappe jongeman geworden!"
Kyles wangen beginnen te gloeien en hij zakt een klein beetje achteruit in zijn stoel. Ik moet wel zeggen dat mijn oma gelijk heeft, toch? Met die mooie, gouden ogen... En die zachte haren... Strakke kaaklijn... Spieren... En ik ben weer aan het afdwalen, of niet soms?

"En Justin, schat, wat zie jij er ook weer prachtig uit!" zegt mijn oma.
Ze wrijft met haar hand door mijn haar, waardoor Kyle zijn lach moet inhouden. Waarschijnlijk trok ik een heel zuur gezicht, ik haat het als mensen aan mijn haar komen.

~~~

"Tot de volgende keer, oma!"
"Dag, jongens! Hopelijk tot snel! Kom je dan ook weer mee, Kyle?"
"Uhm... Misschien!" lacht Kyle.
"We nemen de trap, toch?" fluister ik.
"Natuurlijk, Justie!" grinnikt Kyle.
"Geweldig, je hoorde haar koosnaampje..." mompel ik.
"Is er daar iets mis mee, Justie? Ik vind het nochtans heel leuk om je zo te noemen!" lacht Kyle, die mijn haar door de war haalt.
"Kyle, godverdomme! Je weet dat ik niet graag heb dat mensen aan mijn haar komen!"

Kyle lacht en geeft me een speelse por. Ik duw hem terug, waardoor hij nog harder begint te lachen. Zijn parelwitte tanden glimmen nog meer door de zon, want we zijn inmiddels buiten. Opnieuw duwt Kyle me, waardoor ik bijna omval. Ik kan me nog net aan Kyles kraag vastgrijpen, waardoor ik recht kan blijven staan. Kyles ogen staren in de mijne. De prachtige, gouden glans zorgt ervoor dat ik niet weg kan kijken. Ik wil nu maar 1 ding: mijn lippen op die van hem drukken. Op die prachtige, volle lippen...

---

🙈🙈🙈

(19/11/2017)