Over the moon

Zonsondergang

Keiths pov:

Ik kijk er droevig naar en voel een steek in mijn maag, terwijl er een weemoedige grijns op mijn gezicht verschijnt. Het is meer dan drie of vier jaar sinds ik deze zelfde schitterende verschijning voor het laatst heb gezien.
Tja, natuurlijk heb ik in de tussentijd meerdere keren een zonsondergang gezien en ja die waren stuk oor stuk ontzettend mooi. Sommige adembenemend zelfs. Maar hoe cliché het ook klinkt, dit is en blijft toch de mooiste die er is.

'Ik wou dat jij dit ook kon zien, mam...'
Zuchtend kijk ik naar de gekleurde wolken en denk terug aan de pure teleurstelling en verdriet die om het hardst in haar ogen vochten terwijl ze na een melding op haar polsband door kreeg dat ze niet op aarde kon blijven.
'Het Zwaard heeft me nodig', was het enige wat ze tegen me had gezegd, maar haar ogen hadden boekdelen gesproken. Het enige wat ik had kunnen doen was glimlachend knikken terwijl ik haar weg had zien lopen richting haar eigen schip.

Nu ik er over na denkt had ik heus wel iets kunnen doen toch? Ik had haar een hand kunnen geven en kunnen bedanken... of was een knuffel toch beter geweest?

Ik zucht na dat een vlaag van teleurstelling in mezelf me treft en trek mijn benen op in de stoel van mijn leeuw. In Red zou ze
me misschien hebben getroost met leuke herinneringen en fash-backs, maar de Zwarte leeuw is alles behalve sociaal. Haast koud zelfs.

Ik was blij dat ik mijn wapenrusting daarstraks al had vervangen voor wat kleding die ik nog rond had liggen in het huisje, waar ik de leeuw nu naast had gestationeerd, want terwijl de zon langzaam plaats maakt voor een paars zwarte hemel, komt de ijzige woestijn kou langzaam naar binnen.
Ik trek het vest van mijn vader nog wat strakker om me heen en betrap mezelf er op dat ik zachtjes de geur op zit te snuiven.

Het vest is stoffig en ruikt een beetje muffig, maar geloof het of niet zijn geur zit er nog steeds aan vast gelijmd. Ik had mezelf ooit belooft nooit meer iets van hem aan te raken, maar na die toestand met Shiro en niet zo langgeleden de herinneren ruil met mijn moeder, was de pijn die ik elke keer ervoer bij het besef van zijn ontbreken steeds minder geworden.

Helaas is die er nog wel. Langzaam beginnen mijn ogen steeds heftiger te prikken en knijpt mijn keel zich steviger dicht. Ik voel hoe de spieren in mijn buik zich verkrampen als er een zacht gesnik plotseling uit mijn keel naar boven komt en ik zucht zachtjes.

Normaal haat ik het echt om te huilen, zeker op plekken die ik nauwelijks ken, maar terwijl ik met een droevige glimlach de zon nu definitie achter de hemel zie verdwijnen, voel ik hoe de warme tranen mijn wangen door weken en mijn neus laten lopen.
Als de zon echt weg is en bijna de hele wereld om me heen vergeven is in pure duisternis laat ik me zelf echt gaan.

Het snikken dat eerst klonk al een zacht gehijg neemt toe in geluid en hevigheid terwijl ik mijn hoofd heb begraven in mijn armen. Na al die maanden, of zelfs jaren, komen nu al mijn frustraties, angsten en woede aanvallen er plotseling in een keer uit. Bevend en schokkend word ik zo wat doof van mijn eigen gesnik en heb zelfs niet door dat er iemand door de deur van de zwarte leeuw is gelopen en nu een hand op mijn schouder legt.

Als ik op kijk staar ik recht in een paar schitterende blauwe ogen, die mij een beetje bezorgd en medelevend aan kijken.