Kaybedenlerin Umudu..(Klaroline)

Yıkımın Başlangıcı..

Hope'u bu kadar büyümüş görmeyi düşünmüyordum. Hiç durmayacak mıydı bu çocuğun büyümesi. Esther nasıl bir büyü yapmıştı böyle. Hepimiz kapının önünde dikilirken Hope babasının cümlesine o güzel sesiyle cevap verdi.

"Sonunda birlikteyiz baba."

Bu kız kesinlikle 6 yaşındaki bir çocuğun zekasına sahip değildi. Klaus onu daha fazla kavradı sanki onu taşımayı iyice çözmüş gibiydi. Resmen nefesimi tutmuş onları izliyordum. Baba kelimesini duyunca Klaus şaşkınlıkla kaşlarını kaldırdı. Büyük ihtimalle sonsuz hayatı boyunca duyabileceği en güzel sözdü bu.

"Hope hepimizi yakından tanıyor Klaus. Her ayrıntımızı bilecek kadar."

Son cümlesini sadece gelişmiş vampir kulaklarımızla duyacak şekilde söyledi. Hayley'e baktığımda kafasının karışık olduğunu anlayabiliyordum.

"Evet uzak olmamız bir şey değiştirmedi,her an sizin yanınızda gibiydim."

"Her şey senin içindi Hope."

Klaus cümlesini tamamladıktan sonra kucağında Hope ile birlikte salona geçti.Ben ne yapacağımı bilmez halde kendimi bahçeye attım. Bir çocuğa fazla gelen bilmişliği vardı,beyninin gelişimi bedeninin gelişiminden daha hızlı olmalıydı. Derin derin nefesler alarak kendimi kontrol ederken hala içeri girip girmemek arasında kararsızlık yaşıyordum. Korkulukları sıkıca kavradığımda yanımda beliren kişiye döndüm.

"Neden burdasın Caroline?"

Hayley'in bakışlarıyla beni delip geçiyordu resmen.

"Sizi yalnız bırakmam gerektiğini düşünüyorum. Belki eve gitmeliyim."

"Saçmalama Caroline,inan bana seni anlıyorum ama kafandan her ne geçiyorsa onu bir kenara bırak."

"Siz bir ailesiniz Hayley..."

Sözümü kesti.

"Ve sende bu ailedensin Caroline.Hem Hope seni çok merak ediyor."

"Gerçekten mi?"

"Evet seninle yolda birkaç kez seni sordu bana."

Sanki kalbimin üstündeki ağırlık azalıyordu.

"Bunu sana söylememem lazım ama çocuklar genellikle ailesindeki ayrılıkları kabullenemez,bunu bende yaşadım,belki Hope beni kabullenmek istemez.Tanrıım çok bencilim bunca derdimiz arasında bunu düşünüyorum ve söylemem gereken en son kişiye söylüyorum."

Hayley kolumu anlayışla sıvazladı.

"Caroline,sende farketmişsindir Hope küçük bir çocuk gibi değil onlar gibi düşünmüyor ve konuşmuyor.Ve inan bana düşündüğün şeyler olmayacak,aramızda bir sorun olmayacağını biliyorum,ikimizde sevdiğimiz adamlarla birlikteyiz. Küçük kızımı bu beladan kurtardığımızda sevgi ortamında büyüteceğiz."

"Bunu başaracağız Hayley."

"Başarmak zorundayız Caroline kızımı kaybetmeyeceğim."

Bir iki dakika sessizce yan yana durduk,geri döndüğümüzde salonda Hope Klaus'un kucağında ona dönük bir şekilde oturuyordu. Ama iki küçük çocuk kavga etmiş gibi birbirlerine bakıyorlardı.İçeri girdiğimizde diğer koltukta oturan Elijah gülerek lafa girdi.

"Gelin hanımlar,bu eğlenceyi kaçırmayın."

"Neler oluyor??" Hayley ikisinin başında dikildi.

"Hope Klaus'a halası için hesap soruyor."

Şaşkınlıkla onlara baktım.

"Şimdilik bu konuyu kapatalım Hope." Klaus kızarmış yüzüyle kızına baktı.