Kaybedenlerin Umudu..(Klaroline)

Savunmasız..

-Caroline Forbes-

Gözlerimi açtığımda küçücük bir taş odanın zemininde yatıyordum. Kalkmaya çalıştım ama boynumdaki ısırık gücümü benden alıyordu. Çabalayarak ayağa kalkıp kapıya doğru ilerledim ama kapıyı açacak halim yoktu. Yine de pes etmeden zorladım zorladım birazcık bile kıpırdamadı bende gerçeği kabullenip kapının kenarına sindim. Kalan gücümü kendimi korumak için kullanmalıydım. Bu odaya girecek ilk kişinin boynunu kırıp burdan kaçacaktım. Boynumdaki acı kendini hatırlatacak bir sızı yarattı,canım fena halde yanmasına rağmen sadece inledim. 

Geçen saatler içinde acım fazlalaştıkça kalan ömrümü hesaplamaya çalışıyordum ama odaklanamıyordum. Beni kaçıranlar kimdi? Benden ne istiyorlardı? Daha geleli bir gün olmuşken nasıl başımı belaya sokabilmiştim. Kim beni kurtaracaktı? Acaba Klaus yokluğumu farkeder miydi yoksa kaçıp gittiğimi düşünür müydü? Ya kimse benim yokluğumu bile farketmeden bu taş odada ölürsem.. Düşündükçe ağlıyordum,duygularım oldukça yoğundu bu yaramın gittikçe kötüleştiğinin işaretiydi. 

Elena'ya bunu yapamam,onu burda bırakıp öteki tarafın ne olduğunu bilmediğim yerine gitmek istemiyordum. Orda neyin beklediğini bilmeden ölmek istemiyordum. Korkuyordum,çok korkuyordum. Ben kendi duygu karmaşam arasında kaybolurken ayak sesleri duydum. Sırtımı dikleştirip duvardan güç alarak sessizce geleni beklemeye başladım. Kapı açıldığında nefesimi tuttum ve içeri beni farketmeden giren adamın arkasına geçerek ani bir hareketle kalbini söktüm. Sıcak kalbinden akan kanlar ellerimden yere düşerken kendimden iğrenerek elimden attım. Ve birileri daha gelmeden kaçmak için arkamı döndüm ama üstüme atlayan bir adamın altında nefessiz kalmıştım. Üstümden atmaya uğraşmıştım ama olan tek gücümü biraz önce kalbini çıkardığım adamda harcamıştım.

"Debelenmeyi kes küçük sürtük. "

Onu dinlemeden kasıklarına bir tekme geçirdim acıyla iki büklüm olurken üstümden attım tam kalkıp kaçacakken kendine gelip beni duvara fırlattı. Acım iki katına çıkarken adam boynumu kırdı.

-

-

Kendime gelmeye başladığımda her yerimden fışkıran acılarla ufak bir çığlık attım. Karşımdaki kadın bundan eğlenmişcesine konuşmaya başladı.

"Uyandın sonunda.."

Dediğine cevap vermeden önce kendimi inceledim.Ellerim ayaklarım mineli olduğunu acımdan hissettiğim iplerle bağlıydı. Hareket etmeye çalıştım ama canım çok yanıyordu. Boynumdaki ısırığın verdiği acıyı söyleyemiyordum bile. Çok zamanım kalmamıştı büyük ihtimalle. Gerçekle hayal arasında gidip gelmeye başlamıştım bundan emindim çünkü karşımdaki kadına odaklanmaya çalışırken bir an Stefan'ı gördüğümü sandım ama gözlerimi kırpıştırdığımda yok oldu. Kadın yaşadığım ikilemlerin farkındaydı büyük ihtimalle. Gerçek olduğuna emin olduğum kadına nefretle bakarak konuştum.

"Benden ne istiyorsunuz?"

"Senden bir şey istemiyoruz sarışın,sen sadece amacımıza ulaşmak için kullandığımız bir piyonsun."

"Ne amacından bahsediyorsun." 

Sinirle bağırdım ve bağırdığım an yine kadının arka tarafında Stefan'ı gördüm. Onun ordan gittiğine emin olana kadar gözlerimi açmadım.

"Sen yeni oyuncaksın Klaus için galiba. Oldukça değişen bir zevki var."

"Klaus'a karşı gelmek için oldukça salak olman gerekiyor. Ölmeyi bu kadar istediğine göre istediğini sana verip kalbini sökebilirim."

Sinsice güldüm. Klaus yüzünden burdayım demek,şu kapıdan içeri girip beni kurtarmasını istiyordum. Daha önce bunu yapmıştı biliyorum ama kaçırma amaçları neyse onu kabul etmemesinden korkuyorum. Ya bu sefer kurtarmaya gelmezse? İç sesim bana bağırmaya başladı.