Kaybedenlerin Umudu..(Klaroline)

Bizim Olayımız

Teklifi karşısında kaşlarımı şaşkınlıkla kaldırdım. Aslında teklif dediğinde kısa bir süre için böyle bir şey düşünmüştüm. Hatta planlarımın içinde de Elenaya söylemesemde bu vardı. Ama Klaus'un bir daha şansını denemesi beni şaşırtmıştı. Birazcıkta gururum okşanmış olabilir.

"Ben ne diyeceğimi bilmiyorum.. Beklemiyordum bunu.." kekeleyerek konuştum.

"Caroline.." lafını kestim.

"Klaus bize biraz zaman verir misin lütfen.."

Omuzları kaybetmiş gibi çöktü. Ama karşı çıkmadı.

"Peki aşkım, yiyecek bir şeyler bulmalıyım bende." 

"KLAUS!!" birini öldürmesini kastetmemiştim .

"Merak etme Caroline sadece karnımı doyuracağım." sırıtarak bana baktı bende gözlerimi devirdim. Onun uzaklaşmasını izlerken Elena lafa girdi.

"Çok kızdın mı bana? " Kedi gibi bakıyordu bana.

"Hayır kızmadım Elena,hatta şaşırdım Klaus'un yanında ondan nefret etmiyormuş gibi davranıyordun." Gerçekten bunu mu söylemek istiyordum acaba her zamanki Caroline işte nerde ne demem gerektiğini bilmeyen kız.

"Değişiyorum Care. Sende değişiyorsun kabul et şimdi bana bağırman,çağırman lazımdı. Belki de bunun büyülü ormanla bir ilgisi vardır." Uzun süredir ilk defa içtenlikle güldü Elena. 

"ELENA.!!"

"Aman Tanrım kızarıyor musun sen? Tamam tamam kapıyorum bu konuyu."

"İyi edersin yoksaa elimden kurtulamayacaksın."

Aradan geçen iki dakikadan sonra umutla bana bakmaya başladı Elena.

"Gitmek istiyorsun değil mi?"

"Evet yeni bir yaşama başlamak istiyorum ve büyük yenilmez kökenden yardım almayı.."

"Ya kandırıyorsa seni Elena ya yardım edebileceği bir şey yoksa.."

"Denemiş olacağız. Göçebe olarak yaşamaktansa eski bir iki tanıdığın şehrine gitmekten ne zarar gelebilir."

"Viskiyi çok içtin galiba Elena. Beni şaşırtıyorsun."

Viskisini hatırlattığımı belli edercesine bardağı kafasına dikip bana göz attı.

"Korkuyorum Elena. Klaustan korkuyorum."

Anlayışla parladı gözleri. Ellerimi tuttu tekrardan.

"O değişti Care. İnan bana bazı şeyleri duyunca çok şaşıracaksın. Yüce Tanrım bir ay önce bunları söyleyeceksin deselerdi inanmazdım."

"Ben hala inanamıyorum neyi duyacağım Elena?"

"Ondan duymak lazım Care. Kabul edelim teklifini en azından benim için.."

Kafamı salladım pişman olmamayı dileyip masadan kalktık. Siyah spor bir arabaya yaslanmış bir şekilde bekliyordu Klaus bizi. Onu görünce sırıtmama engel olamadım.Elena arka koltuktaki yerini alırken Klaus beni kolumdan yakaladı. Yüzünde kırgınlık vardı.

"Benden korkma aşkım.Seni asla incitmem"

"Bizi mi dinledin Klaus?"

"Biraz kulak misafirliğinin kimseye bir zararı olmaz Caroline." 

Küçük bir çocuk gibi sırıttı ve devam etti.

"Nezaket, affedicilik, acıma gösterdim senin için, Caroline.Hepsi senin içindi." 

Bunu ikinci defa söylüyordu bana. 

"Bu bizim olayımız mı?"

"Galiba.."

Kolumu yavaşça bıraktı. Hızlıca arabanın direksiyonuna geçti.

Yeni bir hayat ve New Orleans.. İçimde heyecan kıpırtıları olmaya başladı.