Kaybedenlerin Umudu..(Klaroline)

Detaylar..

Gözlerimi birden açtığımda nerde olduğumu anlamam için bir iki saniye geçmesi gerekiyordu. Oldukça lüks bir otel odasındaydım.Bembeyaz döşenmiş odaya göz gezdirirken dün gece olanları düşündüm,bir şeyler eksikti. İçimdeki bu his beni çok rahatsız ediyordu,sessizce bir nefes aldım. 

"Sorun ne aşkım?"

"Bilmiyorum."

Arkama yaslandığımda onun gözlerinin içine baktım. O da doğrulup bana yaklaştı.

"Ama seni rahatsız eden bir şeyler var Caroline uyandığındaki huzursuzluğunu gördüm ve düşünceli olduğunda çattığın kaşlarınla bunu destekliyorsun."

"Sen beni mi izliyordun?"

Kolunu hafifçe dürttüm.Küçük bir gülümseme yayıldı yüzüne. Sabah uyanır uyanmaz nasıl kafa karıştırıcı çekiciliği vardı böyle. İster istemez şu an ne halde göründüğümü merak ettim,dağılmış saçlar solgun bir yüz..

"Seni izlemek hoşuma gidiyor."

Sessizce itiraf etti ama duyabildim,midemde bir kasılma oldu elimle nazikçe sakallarını okşadım.Bir anda beni kendine çekti ve yarı oturur poziyonda bana sarılmış bir vaziyete geldik.

"Anlatacak mısın aşkım?"

Saçlarıma değen sıcak nefesini hissederken sorusuna odaklanmaya çalıştım.

"Bir şeyler beni rahatsız ediyor Klaus. Sanki çok önemli bir şeyi unutmuşum gibi."

Kafamı kaldırıp ona baktım o ise karşıya boş gözlerle bakıyordu. Birden daldığı dünyadan kopup bakışlarıma karşılık verdi.

"Oldukça kafa karıştırıcı detaylar var haklısın."

"Ben Mikael'i öldürecek aletin yerini nasıl biliyordum Klaus?"

"Öldüğünde ne gördüğünü hatırlamıyorsun bence bu işin arkasında yine cadılar var."

"Peki neden ben Klaus,ben sıradan bir vampirim.."

"İşte bu noktada yine aklımıza tek bir seçenek geliyor."

"Bonnie.."

Titrek sesimle cevap verdim.

"Yani bence öyle olması gerekiyor bizi Mikael'den kurtarmak isteyecek tek o var. Cadıların beni çok sevdiğini söyleyemem."

Söylediğine kısık sesle güldü titreyen gögsünde bunu hissedebildim.

"Alınma ama Klaus Bonnie'de seni pek sevmezdi."

"Biliyorum ikimizinde aynı şeye değer verip önemsemesiyle alakalı bir durum büyük ihtimalle."

Ona bu kadar yakınken yüzümün kızarması hiç hoşuma gitmedi,kesin küçük bir kız çocuğu gibi görünüyordum.

"Bonnie her zaman böyledir bizim tercihlerimizi kendi fikirlerinin önünde tutar. Hep fedakar olan Bonnie'ydi"

Beni saran kollarını daha da sıktı özlemimi engellemek istercesine.

"Onu özlediğini biliyorum Caroline. Bu olayı çözmek için elimden geleni yapacağım. Senin için."

Son cümlesini gözlerimi delecek şekilde bakarken söyledi.Bir an nefes vermeyi durdurdum sonra usulca dudaklarımdan üfledim havayı.

"Sen bana böyle bakarken diyecek bir şey bulamıyorum oldukça kafa karıştırıcısın."

"İstiyorsan duvara da bakabilirim Caroline ama güzel gözlerimden mahrum olmanı istemem."

Kolundan kurtulup ona dik dik bakmaya başladım.