Monster (Park Jimin ff)

Hoofdstuk 84

(Wendy POV)

Ik vroeg me echt af wat er met Joshua aan de hand was. Wanneer we op school waren, keek hij tegenwoordig altijd schichtig om zich heen en hij had grote wallen onder zijn ogen. Zou hij slaapproblemen hebben?

Toen ik vroeg wat er met hem aan de hand was, had hij mij een grote glimlach toegeworpen en gezegd dat er niets aan de hand was. "Er is niets. Maak je maar niet druk."

Het viel me ook op dat hij meer om me heen bleef hangen. Meer dan normaal, als dat nog mogelijk was. Hij hield altijd mijn hand vast in school en haalde me op bij mijn lokaal. Maar vandaag was Joshua niet op school. Felix had gezegd dat Joshua ziek was.

Ik zat in mijn lokaal en zag dat het bijna tijd was voor de pauze. Toen de bel ging pakte ik onmiddellijk mijn tas op en liep ik het lokaal uit. Ik wilde meteen naar de kantine lopen, maar toen hoorde ik plotseling iemand mijn naam roepen.

"Wendy, wacht!" Achter me zag ik Chenle op me af lopen, met een bezorgde blik op zijn gezicht. Ik keek hem aan met een vreemde blik. Chenle en ik praatten bijna nooit, ook al zat hij bij mij in de klas. Chenle kwam dichterbij en ik wachtte op hem, maar plotseling voelde ik een arm om mijn schouder.

"Doe net alsof je hem niet hebt gezien." klonk de lage stem van Felix in mijn oor. Ik keek hem verbaasd aan.

"Ik had niet verwacht dat ze zo snel zouden zijn. Nu snap ik wat Joshua bedoelde met dat ik moest opschieten om op tijd bij jouw lokaal te zijn." mompelde Felix met een donkere blik, net hard genoeg voor mij om te horen.

"Waar heb je het over?" vroeg ik. Had dit iets te maken met Joshua's gedrag? Het moest bijna wel.

"Ow, niets. Joshua had gewoon gevraagd of ik je wilde ophalen." legde Felix uit, wat nog steeds geen antwoord gaf op mijn vraag.

Ik keek hem verontwaardigd aan. "Ik heb zelf ook vrienden, you know. Je hoeft niet bang te zijn dat ik alleen ben."

"Weet ik."

"Waarom vroeg Joshua dat dan?"

Felix keek me recht aan. "Persoonlijke redenen."

Ik zuchtte. Kon hij nog onduidelijker zijn. Wat heb je aan zo'n broer?

Felix begeleidde me naar de kantine en we namen plaats aan een tafel. Hij leek eindelijk te ontspannen en hij stopte met om zich heen kijken. "Laten we gaan eten." zei hij toen en hij pakte zijn eten uit zijn tas.

Plotseling stonden Changbin en Woojin achter hem en nog een paar andere gasten die ik niet kende, maar Felix had het niet door. Changbin legde zijn hand op Felix's schouder.

Felix verstijfde en sprong toen op. "Laat Wendy met rust!" schreeuwde hij, maar toen hij zag wie het waren, werd hij rood.

Changbin's gezicht vormde een frons. "Hoezo moet ik Wendy met rust laten? Ik eet altijd met jou en toevallig zit Wendy nu hier."

Felix schudde zijn hoofd. "Nee, sorry, het was niet voor jou. Ga zitten."

De acht jongens gingen aan de tafel zitten, allemaal met een verwarde blik op hun gezicht.

Ik keek Felix vreemd aan. Wat is er toch aan de hand met iedereen?