Monster (Park Jimin ff)

Hoofdstuk 10

(Jimin POV)

"Sehun!" riep ik, toen de politie voor de zoveelste keer zijn naam vroeg. "Ga ze zoeken, voordat er iets gebeurd!" riep ik gefrustreerd.

Eindelijk was het gesprek afgelopen. Ik hing de telefoon op en draaide me om. Mina was nog steeds aan het huilen. Ik ging naast haar zitten en sloeg mijn armen om haar heen.

"Ssst, hij doet ze vast niets aan. Hij zou gek moeten zijn om kinderen iets aan te kunnen doen." fluisterde ik. Mina draaide haar hoofd zodat ze me aan kon kijken.

Ze had een kille blik. "Hij is gek." zei ze. Ik wist dat ze gelijk had.

"We moeten ze vinden." zei Mina plotseling en ze wilde opstaan van de bank, maar ik greep haar arm vast. "Dat heeft geen zin."

Mina probeerde zich los te trekken. "Het moet zin hebben!" riep ze, ten einde raad.

Ik trok haar harder terug, waardoor ze weer in mijn armen viel. Ik pakte haar kin vast. "Mina, het heeft geen zin." zei ik ruw. "We weten niet waar ze zijn."

De tranen begonnen weer over Mina's wangen te rollen. "Ik weet het." zei ze zachtjes. "Maar wat kunnen we anders doen?"

Ik schudde mijn hoofd. "Ik weet het niet." zuchtte ik.

~Time Skip~

Het was nog vroeg in de ochtend, toen de politie eindelijk voor de deur stond. Mina en ik hadden allebei geen oog dicht gedaan.

"Goedemorgen." zei de politieagent. Waarom is hij zo vrolijk? Vindt hij het soms normaal dat mijn kinderen vermist zijn? Ik reageerde niet.

"Vanaf waar zijn uw kinderen ontvoerd?" vroeg de agent daarna. Ik wenkte hem en we liepen naar de tuin, net onder het raam waar Chanyeol de kinderen uit had getild. "Hier was Sehun." zei ik en ik wees naar de bosjes. "En daar stond Chanyeol." Ik gebaarde naar het raam.

De agent schreef het op. "Oké, dan gaan we nu het onderzoek starten." zei hij. Ik knikte opgelucht.

Ik keek hoe de agenten alles afzochten, naar mogelijke voetsporen of bandensporen, toen mijn oog plotseling op iets viel. Er lag een klein, rechthoekig kaartje in de bosjes waar Sehun had gezeten. Ik pakte het kaartje op.

Op het kaartje stond de naam van een bar en een plaats waar de bar zich waarschijnlijk zou bevinden. Zou het kaartje van Sehun kunnen zijn geweest? Ik liep naar de politieagent en tikte hem op zijn schouder. Geïrriteerd keek hij om.

"Wat is er?" vroeg hij nors. "We zijn bezig met het onderzoek."

"Ik heb iets gevonden." zei ik en ik liet hem het kaartje zien. "Misschien kunnen jullie er iets mee."

De politieagent pakte het kaartje vast. "Dat lijkt me niet, het kan ook gewoon van iemand anders zijn. En wat heb je aan een bar? we moeten weten waar hij zich bevindt."

Hij gooide het kaartje op de grond en liep daarna naar zijn collega. "Ze denken ook altijd dat ze alles weten, hé?" zuchtte hij, hij dacht waarschijnlijk dat ik hem niet verstond.

Boos raapte ik het kaartje op. Als hij het niet goed uitzocht, dan deed ik het toch?

(Felix POV)

"Maak me los!" Tevergeefs probeerde ik me uit de touwen de bevrijden. Sehun had ons met touwen aan stoelen vastgebonden.

"Ik ga je niet losmaken." Sehuns grijns maakte me woest.

"Wacht maar, mijn vader gaat je vinden en dan ga je gewoon de cel weer in!" riep ik.

"Laten we hopen dat hij op tijd is." lachte Sehun.

Wat bedoelde hij? Ging hij ons vermoorden? Ik keek hem geschokt aan.

Sehuns grijns werd breder. "Rustig maar, ik ga je niet vermoorden." zei hij.

"Wat bedoel je er dan mee?" vroeg ik boos.

"Waarom zou ik dat aan jou vertellen?" vroeg Sehun.

Boos keek ik naar de grond. Ik had me nog nooit zo machteloos gevoeld.

Wat waren zijn plannen?