Monster (Park Jimin ff)

Hoofdstuk 14

(Felix POV)

Ik sloot mijn ogen snel en verwachtte een harde klap. Maar de klap kwam nooit aan. Na enkele seconden opende ik verbaasd mijn ogen en zag dat Sehuns hand gegrepen was door niemand anders dan Chanyeol.

Ik zag dat Sehun zich verbaasd omdraaide en ik gebruikte die tijd om hem te kunnen duwen. Sehun viel naar achteren, maar hij viel boven op Wendy.

Wendy schrok wakker en keek verbaasd om zich heen. Toen ze Sehun zag kneep ze haar ogen tot spleetjes. "Ga van me af!" riep ze woedend en ze legde nadruk op elk woord. Ik moet eerlijk zeggen, zelfs ik vond haar eng op dit moment.

Sehun keek haar spottend aan, maar hij stond toch snel op.

Wendy stond ook op en ging op enkele centimeters van hem afstaan. Misschien was ze heel veel kleiner dan hij, maar als ze zo stond, was ze toch wel heel intimiderend.

Ze gaf Sehun een gevaarlijke blik en hij staarde terug. Maar voordat Sehun kon reageren, trapte Wendy hem vol in zijn kruis.

Sehun viel kreunend op de grond. "Dat krijg je ervan als je mijn familie pijn doet!" riep ze woedend.

Ik stond snel op en pakte Wendy's arm. "Kom, we hebben nu de kans om te ontsnappen!" fluisterde ik in haar oor.

"Maar hij dan?" Wendy wees naar Chanyeol, die nog op de grond lag van de laatste klap van Sehun. Het zag eruit alsof hij veel pijn had. Ik keek haar aan met een hopeloze blik. "Dit meen je toch niet! Hij heeft ons verraden!"

Wendy kruiste haar armen. "Dat kwam door hem." Ze wees naar Sehun. "Ik weet dat hij iets slechts heeft gedaan, maar we moeten hem redden. Zonder hem ga ik niet!"

Ik zuchtte en rolde mijn ogen. Natuurlijk moest ze weer zo reageren.

"Best, maar we moeten opschieten." zei ik met een blik op Sehun. "Hij is elk moment weer de oude."

Ik rende naar Chanyeol die me verbaasd aankeek. Ik legde zijn arm om mijn schouder en hielp hem opstaan.  "Dank je." zei hij.

Ik gaf hem een blik. "Bedank mijn niet, ik doe het voor haar." Ik gaf een knikje in de richting van Wendy.

"We moeten opschieten." zei ik, terwijl ik probeerde vooruit te komen.

We liepen de hal in en deden de deur achter ons op slot. Toen we ons omdraaiden stond er iemand voor onze neus.

"Nou, nou" D.O grijnsde gemeen. "Wie hebben we hier?"

(Jimin POV)

Ik was nu al meer dan vier uur weg, dus ik moest Mina zo meteen wel uitleggen waarom. Niemand gaat vier uur lang naar de supermarkt, lijkt me.

En heel misschien moest ik haar ook uitleggen waarom er acht mensen in ons huis waren.

Suho had zijn vriendengroep bij elkaar geroepen en daarna gingen we met de auto naar mijn huis, zodat we plannen konden maken.

Ik vertelde onderweg wat er gebeurd was, maar ik werd om de vijf seconden onderbroken.

"Wacht, wacht." Tao onderbrak me. "Dus Kai is al die jaren Mina's beste vriend geweest en hij heeft niets geprobeerd? Serieus, hij is veranderd."

Ik rolde mijn ogen en vertelde verder.

Ik zag dat Baekhyun verward leek. "Dus Sehun zint na al die jaren nog steeds op wraak? Da's kinderachtig. Zo zie je maar dat hij de jongste is, hé." Hij haalde zijn schouders op.

Moesten ze me hiervoor echt onderbreken? Ik vertelde weer verder, maar toen stak Lay zijn hand op.

Ik zuchtte. "Je kan maar beter een goede reden hebben om me te onderbreken." dreigde ik.

Lay keek onschuldig. "Ik wilde gewoon vragen of we zo meteen pizza konden bestellen? Ik heb nogal honger." Hij klonk hoopvol.

Ik verborg mijn gezicht in mijn handen.

"Serieus, dit gaat wel over mijn kinderen, hé?" riep ik gefrustreerd.

Lay keek geschrokken naar de grond. "Sorry." zei hij.

Kunnen deze gasten niet even serieus zijn?