Μια νεράιδα για τη Φιλίπα

Δεντρόσπιτο Νο3

Μείναμε να δουλεύουμε σιωπηλές κάμποση ώρα, χαμένες η καθεμιά στις σκέψεις της. Άραγε να ήταν ίδιες με τις δικές μου οι σκέψεις της; Να ήταν κι εκείνη τόσο θλιμμένη όσο εγώ ή δε σκεφτόταν τίποτε άλλο από τη χαρά της για τη μετακόμιση, τη νέα φάρμα και το πόνι που θα της έπαιρναν;

Οι σκέψεις έκαναν τα βλέφαρά μου να καίνε. Γύρισα το κεφάλι από την άλλη μεριά και συγκεντρώθηκα στην αλυσίδα που έφτιαχνα. Μέτρησα τις μαργαρίτες. Οχτώ. Άλλη μια και θα ήταν μια χαρά. Έλεγα να το κάνω κολιέ και να το χαρίσω στη Σάρλοτ, μαζί με το βραχιόλι της φιλίας.

Η τελευταία μαργαρίτα είναι πάντα και η πιο δύσκολη στο ψάξιμο. Γιατί πρέπει να έχει χοντρό και δυνατό κοτσάνι και αρκετά μακρύ ώστε, όταν το χαράξεις, να χωράει να περάσει από μέσα ολόκληρο κεφάλι μαργαρίτας για να δέσει το κολιέ.

Το πρόβλημα ήταν πως έβλεπα θολές τις μαργαρίτες γιατί τα μάτια μου είχαν γεμίσει δάκρυα, απότε δεν ήξερα ποια ήταν η πιο κατάλληλη. Σκούπισα τα μάτια μου και συνέχισα να ψάχνω για την τέλεια μαργαρίτα.

Εκεί που έψαχνα, φύσηξε ένα ξαφνικό αεράκι και οι μαργαρίτες βάλθηκαν να χορεύουν. Η μια τους ξεχώρισε αμέσως. Ήταν πιο ψηλή από τις άλλες και έμοιαζε να γέρνει προς το μέρος μου, λες και με παρακαλούσε να την κόψω. Άπλωσα το χέρι. Και τότε ένα δάκρυ έσταξε από το μάγουλο μου κατευθείαν πάνω στη μαργαρίτα.

"Αχ συγγνώμη", είπα αφηρημένα. Η μαργαρίτα κούνησε το κέφαλι της, λες και δεχόταν τη συγγνώμη μου.

Είχε καταλάβει τι της είπα! Η μαργαρίτα με είχε ακούσει! Και μου είχε απαντήσει!

Γύρισα στη Σάρλοτ έτοιμη να της το πω, αλλά μετά θυμήθηκα πώς είχε αντιδράσει στη θεωρία με τη σκάλα από ηλιαχτίδες και σε εκατό άλλες ιδέες που της είχα πει όλα αυτά τα χρόνια αλλά εκείνη τις έβρισκε φυσικώς αδύνατες. Το ίδιο θα έλεγε και για τη μαργαρίτα μου. Αυτή τη φορά θα 'χε και δίκιο. Μέχρι κι εγώ θα παραδεχόμουν πως τα λουλούδια δε μιλάνε!

Γύρισα στη μαργαρίτα και την τράβηξα προσεκτικά από το έδαφος, πιάνοντας τη από χαμηλά. Και τότε ένιωσα μια πολύ παράξενη αίσθηση. Κάτι σαν να άστραψε μέσα μου. Μόνο έτσι μπορώ να το περιγράψω. Σαν κάτι να βούιζε, ξεκινώντας από τα ακροδάχτυλά μου. Ύστερα σκαρφάλωσε στα χέρια και μέσα στο σώμα μου σαν ένα απέραντο απαλό γαργαλητό. Κοίταξα προσεκτικά τη μαργαρίτα.

Και όπως την είχα έτσι στην παλάμη μου, μια σκέψη επιτέθηκε στον εγκέφαλό μου. Όχι, ήταν κάτι περισσότερο από σκέψη. Ήταν κάτι σαν γνώση, κάτι που το ήξερα στα σίγουρα. Η μαργαρίτα ήταν... Όχι, δεν μπορεί! Βλακείες σκεφτόμουν! Ήταν μάλλον επειδή μιλούσα για το χαζοτράζουδο της μαμάς τόση ώρα. Ορίστε, ακόμη το άκουγα μες στο κεφάλι μου.

Ως το εννιά σαν θα μετρήσω...

Αυτό είχε κάνει. Η μαργαρίτα ήταν η ένατη που έκοψα!
Και τότε κατάλαβα πως ήταν αλήθεια- ακόμη κι αν ήταν η πιο τρελή πιθανότητα του κόσμου, εγώ ήμουν σίγουρη.

Μια νεράιδα θα γνωρίσω.

Η μαργαρίτα μου σίγουρα θα μεταμορφωνόταν σε νεράιδα τα μεσάνυχτα, όπως μου έλεγε η μαμά.