KARA ELMAS - KARA SERİSİ I -FİNAL

5.BÖLÜM - DAHİ ÇÖZÜM

SEN BENİM ELİMİ TUT,
BEN SENİN YÜREĞİNİ...
KİMBİLİR BELKİ MUTLU OLURUZ BİRGÜN...

Telefonun sesi ile Karahan başını sağa sola salladı. Sevinmiş miydi, üzülmüş müydü düşünemedi o an!
“Efendim anne.” Dedi Karahan gülümser bir sesle. Sevimli olmalıydı, çünkü annesinden bir şey isteyecekti.
“Benim oğluşum ne yapıyor?”
“Patlıyor. Kızı geçtim, Cem’e bile razıyım şuan.”
Bade kahkaha attı. “Bak sen.”
“Anne ya senden bir şey isteyeceğim.”
“Hayır Kara-“

“Anne bi dur. Bak çok önemli.”
“Neymiş?”
“Sevda halama beni aramasını söyler misin? Malum ben buradan hiçbir numarayı arayamıyorum.”
“Hayır dedim. Ondan da kız ya da telefon isteyeceksin değil mi?”
“Anne yemin ediyorum öyle bir şey değil.”
Bade duraksadı. “İyi peki.”
“Teşekkür ederim annem. Öptüm.” Deyip, kapattı.

Elmas karşısında tedirgin bir şekilde oturuyordu. “Bu halanın olayı çözeceğine emin misin?”
“O ve Arya halamın yapamayacakları, çözemeyecekleri şey yoktur. Geçmişleri sağlam vukuatlar ile dolu. Bana güven.”
“Ne, suç çetesi falanlar mıydı?”
“Yok, mezdeke çetesiydiler. Uzun hikaye boşver sen. Gelsinler, dahi çözümler üretirler. Sen bile şaşarsın.”

“İyi bakalım şu dahi çetene.”
Karahan ona göz kırptı. “Arasında bir, ikna ederim ben.”
Yaklaşık on dakika sonra telefon çaldı.
“Hah Sevda halam olmalı.” Hemen koşup, açtı. “Efendim.”
“Halacım, aşkım.” Dedi Sevda sevecen bir sesle.
“Halaların en sarışını, en güzeli, en tatlısı, en sultanı-"
"Ne istiyorsun pis yağcı? Baban kapatmış seni o tepeye.” Kahkaha attı.

“Hala, dedik; sultan dedik bu mu karşılığı?”
“Tamam sustum. Hadi ne istediğini söyle.”
“Seni ve Arya halamı istiyorum.”
“Ben tek kocalı iyiyim.”
“Of hala ya. Buraya gelin anlamında.”
“Hayırdır?”
“Pek hayırlı değil. Önemli bir konu. Yardımınıza ihtiyacım var.”
Sevda biraz düşündü. “Hemen mi?”
“Evet. Mümkünse bugün.”
“Tamam bugün Karahan nöbetçi. Arya ile geliriz.”
“Teşekkür ederim. Sana güvenebileceğimi biliyordum.”

Telefonu kapattı ve ona bakan kıza çevirdi bakışlarını. “Geliyorlar.”
“Süper.” Deyip, yanından ayrıldı ve mutfak kısmına geçti. “Kahve?” dedi adama bakarak.
“Olur.” Kendini koltuğa attı. “Acaba gelirken onlardan bir sarışın, bir kızıl istesem mi?”
Elmas yüzünü buruşturdu. “Gerçek değilsin değil mi? Ben evdeyim.”
Karahan çapkınca sırıttı. “Tamam o da olur. Esmer pek tercihim değildir ama, senin için bir istisna yaratabilirim.”

Elmas elindeki kavanozu adama fırlattı. Karahan kafasını eğse de, duvara çarpıp kırılan kavanozun parçalarından ve etrafa, üstüne saçılan kahvelerden kurtulamadı.
“Manyak, katil! Öldürecek misin sen beni?”

“Sana benimle uğraşma dedim. O aletini alır, koparır, dul, azgın kadınlara satarım. Görürsün.”
“Cani.”
“Edepsiz.”
“Canavar.”
“Sapık.”
“Katil.” Kafasını ovuşturdu. “Deli.” Diye homurdandı.
Elmas öfkelenerek odasına gitti ve bir daha da çıkmadı. Nereden gelmişti bütün bunlar başına. Akşama kadar ağlayıp durdu. O gün o kapıyı açmayacaktı, o zaman başına bunlar gelmezdi.