KARA ELMAS - KARA SERİSİ I -FİNAL

2.BÖLÜM - YOLCULUK

Ve... İkinci bölüm sizlerle...

YOLUMA ÇIKMASAYDIN,
GİRMESEYDİN BENİMLE KEŞKE O KARANLIĞA...
ÜZERİM, KIRARIM, İNCİTİRİM...
GEÇMİŞİM GÖLGE GİBİ YANIMDA...

Genç kız arabasının kaputuna ellerini koymuş, siyah montlu adama sert bakışlarla bakıyor, ama içindeki korkuyu bastıramıyordu. Nereden çıkmıştı şimdi bu adam? Camı açtı ve adama seslendi.
“Ne istiyorsunuz? Çekilsenize arabamın kaputundan.”
Karahan kızın sesindeki korku titreşimlerini fark etmişti. Nede olsa hem kadınları iyi biliyor hem de çapkınlıktan boş bulduğu zamanlarda avukatlık yapıyordu.

“Yardım. Sadece yardım istiyorum.”
Kız camdan başını çıkarıp, arabasının kapısına baktı. Sonra tekrar adama çevirdi bakışlarını. “Arabamda ilk yardım yazmıyor. Telefonunuzdan arayın gelsinler.”
Karahan derin bir nefes aldı. “Bak bu benim neden aklıma gelmedi acaba? Zeki kız seni... Ama işte o alet bende yok. Sizden rica etsem?”

Kız bakışlarını kaçırdı. Kaçarken telefonunu yanına alacak değildi. Onu hemen bulurlardı.
“Benim de yok. Teknoloji sevmiyorum.”
“Aynı kafadayız desenize. Bende öyle ama arada lazım oluyor işte.” Dedi alayla. “Pardon ama manyak mısınız? Ne demek sevmiyorum. Bu zamanda telefonsuz adam mı kaldı?”
Kız da alayla ona bakıp, gözüyle kendisini işaret etti. “Siz.” Sonra başını sağa sola salladı. “Eskiden telefon mu varmış? Teknolojiden uzak, doğayla başbaşa tatil yapasım gelmiş olamaz mı?”

“Olur tabi, olur. O da beni bulur zaten.” Ellerini saçlarından geçirdi. “Ne tarafa gidiyorsunuz?”
“Yol nereye giderse.”
“Bu yol bizim dağ evine gidiyor. Beni oraya bırakır mısınız?”
“Banane canım. Tanımadığım adamları arabama almam ben.”
Karahan kadına baktı. “Bende sizi tanımıyorum. Ama arabanıza bineceğim. Eşitiz bence. Tipim de düzgün yani, bana asılmayacağınızı ne bileyim?” derken sırıtıyordu.
“He evet, vites değiştirirken de bacaklarınızı falan okşarım, neme lazım. Tövbe ya Rabbim. Yürüyün gidin işinize ya. Çekilin yolumdan.”

“Hayatta çekilmem, burada ölmeye niyetim yok.”
“Merak etmeyin, birazdan teknolojiyle barışık bir vatandaş geçer ararsınız anneciğinizi. Kurtarır sizi”
Karahan’ın sağ dudağı kıvrıldı. “O cadıyı mı arayacağım? Hayatta aramam. Onun yüzünden sürüldüm zaten. İki kaş çatma, bir göz süzmeye yolladı babam beni bu dağ başına.”

Kız gülümsemesini gizledi. “Anne-baba cezası diyosunuz? Anneniz babanız da ne günah işlemişse, Allah sizi göndermiş ceza diye onlara.”
“Dark rom içmişler.”
“Ne?”
“Ne günah işlermişler dediniz de, onu diyorum. Dark rom içmişler, ben doğmuşum.” Sırıttı.

“Ya Rabbim.” Dedi bıkkın bir sesle.
“Hadi ama lütfen!” Başını sola yatırıp, bakışlarını masumlaştırdı.
“İyi peki gelin.”
Karahan hemen bagajdan valizini aldı. Arabasını biraz daha kenara, tarla yönüne itip, anahtarını da alıp, kızın arabasına yerleşti.

“Teşekkür ederim.”
“Sessiz olursanız yol boyu mutlu olurum.”
“Ama olmaz ki?”
“Olur olur. Bi deneyin.”
“Denerim.”

3.DAKİKA
“Sizin tatil ne sebeple acaba? Erkek arkadaş sendromu mu?”
“Hayır, büyük baş hayvan sendromu. Yaşadığım kasabayı bastı da.”
Karahan güldü. “Anladım.”
“Sessizlik rica etmiştim.”
“Sustum.”

7.DAKİKA
“Ne işle meşgulsün?”
“Sanane.”
“Güzel bir meslek.”
“Şahane. Tavsiye ederim.”
“Bende avukatım. Bu aralar, sevgililerimi kocalarından boşamakla ilgileniyorum.”
Kız adamın mesleğini duyunca gerildi. Ondaki şansta bu kadar olur işte. Arabasına ala ala avukat birini almıştı. Şimdi onu tutuklasa, içeri attırsa... Müstahak olur. Alırsan elin adamı arabana, mesleğini bilmeden böyle olur.