Popüler Beşli || Düzenleniyor.

27//Bir daha canını yakmayacağım.

"Kalk!" diyerek başına yastığı geçirdiğimde acıyla inledi. "Ilgın, sıkıldım tek başıma."

"Tamam ya! Vurma, kalktım." yüzüstü dönüp yatakta doğruldu ve moron gibi bakarak etrafı incelemeye başladı. Bu haline dayanamayıp güldüğümde boş bakışlarını bana çevirdi. "Ne? Ne gülüyorsun?"

Dudaklarımı birbirine bastırdım. "Hiç, hiçbir şey."

Birkaç saniye gözlerimin içine baktı ve gülmeye başladı. Başını ellerimin arasına alıp dudağını uzunca öptüm. Ardından çenemi başına yasladım ve nefesini boynumda hissederken konuşmaya başladım: "Her güne birlikte uyansak?" güldüğünü hissettim. "Her güldüğünde ben yanında olsam?" kahkahasını duydum.

"Ateşin falan mı var?" dedi odunca. "Hasta falan mısın? İki gündür fazla romantiksin de." kafamı kaldırıp yüzlerimizi hizaladım ve tek kaşımı kaldırarak ona baktım.

"Kendimizi affettiriyoruz, bozmasana." gözlerindeki ışık balon gibi sönerken, yüzündeki sırıtış dudaklarının ince bir çizgi olmasıyla son buldu. Görmek istemediğim için gözlerimi sıkıca kapattım. "Yapma, ne olursun." diye fısıldadım. "Dayanamıyorum, yapma."

Başında duran ellerimin hareket etmesiyle kafasını iki yana salladığını anladım. "Tamam," dedi. "İyiyim ben."

"Sana söz veriyorum, bir daha canını yakmayacağım." elini yanağıma koyup okşadıktan sonra boynuma sarıldı. Bi an bile düşünmeden kollarımı beline dolayarak onu kaldırdım ve kucağıma oturttum.

Saçlarını okşarken varlığının bana ne kadar iyi geldiğini düşünüyordum. Benim olması, benimle olması beni mutlu ediyordu. Elimin sarı saçlarında dolanması, onu öpmek, ona sarılmak, elini tutmak, onun gözlerine bakmak, ona dokunmak... uyuşturucu gibiydi. Huzur veriyor ve bağımlılık yapıyordu.