Sen ve Ben Değil! BİZ

Kalbim Acıyor

10 yıl sonrasının hayalini kurduğum insanlar 3 aydan fazla kalmadı yanımda. Bu yüzden güvenemiyorum kimseye...

Şarkı Önerisi;
Charlie Puth- Attention 🤍

Rehanın Ağzından:

Keskin bir acıyla açtım gözlerimi. Kolumda ki ve boynumda ki acıyla yüzümü buruşturdum. Sonra da çevreye bakındım nerdeyim diye.

"Reha, Reha kardeşim iyi misin?" Gözlerimi bana seslenen kişiye çevirdim. Behzat gözleri kıpkırmızı olmuş halde bakıyordu bana.

"İyiyim Behzat birşeyim yok merak etme" Sonrasında en son bana ne olduğunu düşündüm.

Elçinlerin arkasından bakıyorken bir kamyon arabanın üzerinden geçmişti. Ve Elçinlere doğru ilerlemişti!!

Telaşla ayağa kalkmaya çalıştım ama ayağımı fazla zorlamış olmalıyım ki acıyla yerimde kalakaldım.

"Behzat diğerleri nerdeler?" Sorduğum soruyla birlikte Behzatın gözleri yine kızardı. Ve dolmuş gözünden yaşlar düştü.

"B-Behzat bana birşey söyle"

"Sandalye getirmeye gideceğim. Sakince bekle seni onlara götüreceğim" Sonrasında beni korkudan hızla atan kalbimle baş başa bıraktı.

Onlara birşey olsaydı kendimi hiçbir şekilde affedemezdim. Kendimi kalkmak için zorladığım dakikaların ardından Behzat elinde ki tekerlekli sandalye ile geldi. Sonra bana kalkmam için yardım etti. Kendi acım umrumda değildi şu an. Elçini görmek istiyordum hemen. Behzatın beni getirdiği yerde Esen vardı. Ve ağlamaktan şişmiş gözleriyle yere bakıyor ve sallanıyordu. Hala da göz yaşı dökmeye devam ediyordu. Uzay abi de köşeye çökmüş akan göz yaşlarına inat gözlerini kapatmıştı.

Esen geldiğimi görünce hızla ayağa kalktı. Sonra gelip sarıldı bana. Bende tek kolumla sarıldım. Ayrılınca

"İyi misin Reha? Ağrın çok mu?"diye sordu.

Olumsuz anlamda kafa salladım yalan söyleyerek.

"Elçin, Batu ve Simay nerde?" Uzay abi Elçinin adını duyunca gözlerini açtı. Sonra bana doğru geldi.

"İyi misin abicim?"diye hala akmakta olan yaşlarıyla sordu.

"İyiyim abi. Ama soruma cevap verir misiniz artık? Diğerleri nerde?" Esen ağlayarak yerine geri oturdu. Behzat gelip kolumun altına girdi ve kaldırdı beni.

Sonra cam bulunan yere götürdü. İlk baktığım yerde Simay yatıyordu. Yüzünde çizikler vardı. Serum takılıydı sadece.

"Solunum yolu tıkanmıştı. Oksijen veriyorlardı. Bugün herşeyi normale döndü. Doktor uyanacak dedi" Simayı görünce içim biraz olsun rahatlamıştı. Ama ben kaç gündür uyuyordum ki?

"Ben kaç gündür uyuyordum Behzat?"

"6 gündür. Sende yoğun bakımdaydın Reha. Seni de ordan çıkartalı 1 gün oluyor" O an aklıma gelen düşünceyle başımdan aşağıya resmen kaynar su döküldü.

"B-Behzat Elçin ve Batu neden yoklar? Nerde onlar?" Behzat cevap veremedi. Uzay abi ve Esen ise ağlamaya devam ettiler.

"Ya biriniz cevap versin!" Bağırmamla Esen kalkıp gitti. Uzay abi duymamış gibi yaparak köşesine çekildi.

Benim de korkudan gözlerim dolmaya başlıyordu. Bu sırada Reha gelip önümde diz çöktü. Onun da gözlerinden teker teker akıyordu yaşlar.

"Seni götüreceğim ama sakin kalacaksın anlaştık mı?" Yutkundum.