Focussed || Teen Wolf || #3

Hoofdstuk 32

Damn...

Hij heeft gelijk. Waarom was ik niet bij hem? Waarom moest ik op Scott zijn geluid afgaan? Waarom had ik Stiles niet geholpen?

Het zijn vragen die er eigenlijk nu pas door mijn hooft rond spoken, omdat ik zo nog niet heb nagedacht over deze hele situatie...

"Je bent niet de enige die gekwetst is geraakt..." Zegt Scott stil en bijna beschaamd. Plots ruik ik bloed en zie ik dat Scott zijn wonden weer aan het bloeden zijn. Ze zijn dieper dan we hadden gedacht...

"Oh jij geneest zo! Mijn vader niet! Niemand weet wat er met hem aan de hand is en jij praat over een wond dat binnen enkele seconden nog geen schrammetje is?! Wat is jou probleem?! Waar is jou menselijkheid?!"

Ik schrik van de woordkeuze van Stiles. Dit zag ik niet aan komen. Ja natuurlijk begrijp ik dat Stiles kwaad is en zeker gefrustreerd, maar waarom moet hij zo extreem reageren? Misschien omdat het de laatste uren kunnen zijn voor de Sherrif? Iedereen heeft stress... maar iedereen zal je helpen Stiles. Daar zorg ik wel voor!

Stiles wilt terug bij zijn vader gaan kijken en loopt me gevoelloos voorbij. Was dit het dan? Hij heeft geen woord tegen me gezegd... Wat als ik nu naar binnen loop en met hem ga praten? Wat als ik hem de rust geef die hij verdient na de recentelijke gebeurtenissen? Ik twijfel even en zie dat Scott iets wilt zeggen.

"Het was Lydia. Zij is gekwetst." Zegt hij zacht maar Ik weet zeker dat Stiles het heeft gehoord.

"Waar is ze nu?!" Vraag ik meteen als ik het nieuws hoor. Er kan niets met Lydia gebeurd zijn. Zou ze dood zij? Nee toch?! Please zeg me dat het niet waar is.

"Ze is beneden met haar moeder." Zegt hij en ik begin spontaan te rennen. Ik moet weten wat er met haar gebeurd is. Ik hoop dat het niet al te erg is... Als ik beneden in de lobby aankom die ik Parrish staan. Ik probeer niet als een gek over te komen als ik op hem afloop en begin te fluisteren.

"Heb je Lydia gezien?" Vraag ik hem en hij knikt.

"Kamer 127." Zegt hij en zonder te antwoorden loop ik meteen verder.

Ik zoek en kijk naar elk nummertje weergegeven op de bordjes van elke kamer.
125 ... 126 ... 127!

Ik probeer te kalmeren en kijk nieuwsgierig door het kleine raam van de deur. Daar zie ik haar liggen. Haar ogen zijn open, dus ze is niet buiten bewustzijn... Dat is al een opluchting...

Ik zucht, adem diep en weer uit.

Aarzelend leg ik mijn hand op de deurklink en stap ik aan binnen. Het lijkt alsof de atmosfeer veranderde. Plots kreeg ik koude rillingen en verschillende geuren nam ik op.

Bezorgd kijk ik haar aan en stap voor stap ga ik dichter bij haar staan.

"Wat is er toch met je gebeurd..." Vraag ik mezelf luidop af.

"Wat doe jij hier?!" Hoor ik een paniekerige stem vragen.

Snel draai ik me om en zie ik Lydia haar moeder staan.

"Mevrouw Martin." Zeg ik en ik knik beleefd mijn hoofd.

"Heather, ga maar weer. Ze heeft rust nodig en ik wil niet dat veel mensen haar storen." Zegt ze als ze nog vriendelijk probeert te doen.

"Ik..."

"Ik weet dat je haar wilt steunen, maar je helpt haar beter als je haar laat rusten." Zegt ze geruststellend en ik kan niet anders dan vertrekken.

Eens ik buiten ben, hoor ik iemand deze richting uit lopen. Ik kijk op en zie Stiles voor me staan.

"Is ze hier?" Vraagt hij en ik knik.

Voor ik hem kan waarschuwen dat hij niet naar binnen mag, doet hij de deur open.

"Nee, nee, ga terug! Jij moet hier niet zijn! Het is allemaal jullie schuld!" Zegt mevrouw Martin en probeert Stiles de kamer uit te sturen.

Verbaasd volg ik het gesprek en hoor ik dat Stiles vraagt om naar haar nek te kijken. Waarom zou hij naar haar nek willen kijken? Ik begreep het niet en kon ook geen mogelijke verklaring bedenken.

Stiles wordt bijna letterlijk buiten gegooid en de deur wordt dicht geslagen.

"Hoezo haar nek?" Vraag ik hem meteen en hij lijkt luidop te denken.

"Kom mee!" Zegt hij uit het niets, grijpt mijn hand en loopt naar de trappenhal.

"Stiles waar gaan we heen?" Vraag ik hem gehaast als ik achter hem aan loop.

Even later staan we in een vergaderzaal en zie ik dat Scott, Parrish en Melissa ook aankomen.

"Waarom zou Theo Lydia haar gedachten willen lezen?" Vraagt Scott en niemand weet er een antwoord op te geven. Daarom wilde Stiles haar nek checken.

"Waarom heeft hij dit mijn vader aangedaan?" Vraagt Stiles luidop en dan was het allemaal duidelijk. Theo zijn hele plan klopte, alle puzzelstukjes had hij zo goed gepland zodat hij zijn zin zou krijgen.

"Zo zou Scott alleen zijn met Liam." Zeg ik en ze kijken me vragend aan.

"Denk erover. Theo heeft iets met je vader laten gebeuren zodat jij Scott niet zou kunnen redden. Hij had Lydia achtergehouden en wilde dat Liam zijn vuile werk deed."

"Hij weet niet dat ik nog leef." Zegt Scott en ik knik.

"Dat kan in ons voordeel spelen." Zeg ik en Melissa ziet er bezorgd uit.

"Hij zei dat hij mijn vader niets wilde aandoen. Anders had hij me niet verteld waar ik hem kon vinden. Misschien weet hij wat er met hem aan de hand is?" Zegt Stiles eens hij over de situatie heeft nagedacht.

"We moeten hem vinden." Zeg ik meteen en dan schud Melissa haar hoofd.

"Dit is allemaal veel te gevaarlijk. Een psychopaat vrijwillig gaan opzoeken? Komaan?"

"Maar hoe gaan we hem vinden?" Vraagt Parrish en Stiles antwoord direct.

"Hij zal mij vinden." Zegt hij en klikt serieus.

Gaat hij zichzelf als aas gebruiken? ...

<<<>>>

A/N:

EINDELIJK 😍

Aan iedereen een GELUKKIG NIEUWJAAR gewenst! 🤩🎄🎉

Damn ik geraak maar niet verder met dit verhaal! Maar ik begin weer wat inspiratie te krijgen 🎉 #hallelujah

Ik ga proberen zo snel mogelijk weer te updaten, maar ik heb examens dus kan niets beloven... sorry though..

Wish me luck!

Someone_Special