Focussed || Teen Wolf || #3

Hoofdstuk 31

Ik en Melissa komen bij het ziekenhuis aan en lopen de parking over.

"Ik ga langs achter." Zegt ze en loopt een andere richting uit. Ik knik en loop zelf naar de ingang van het gebouw.

Waarom zou Stiles me niets zeggen? Waarom zou hij me niet eens bellen? Of gewoon een klein sms'je typen? Is dat te veel gevraagd?

Ik hoop dat alles goed gaat met zijn vader en ik hoop dat hij zichzelf niet al te veel de schuld geeft... Dit is niet zijn schuld. Hij kon er niets aan doen... Ik wil toch zo graag weten wat er werkelijk gebeurd is, maar ik moet wachten...

Eens ik aan de balie ben, zie ik Stiles staan. Ik schrik en blijf staan. Ik wist niet wat ik moest doen. Het liefste wilde ik hem omhelzen en hem troosten, maar is dat hetgene dat hij op dit moment nodig heeft? Ik weet het niet... Ik wil ook niet dat hij kwaad is of gefrustreerd en...

Ik denk dat ik nog even vanop een afstandje naar hem blijf kijken.

Ik zie Melissa aankomen en ze gaat met Stiles praten. Stiles vraagde de secretaresse iets, maar zij kon hem niet helpen. Waarschijnlijk is er nog geen nieuws over de conditie van de sheriff.

Ik luister mee naar het gesprek van Melissa en Stiles en hoor meteen hoe gefrustreerd Stiles is. Tegelijkertijd beeft zijn stem en heeft hij schrik wat er met zijn vader zou gebeuren.

"Waar is hij, hoe is het met hem, wanneer kan ik hem zien? Wat-"

"Stiles! We doen alles wat we kunnen. Hij is nog steeds in de operatiekamer en zodra ik iets weet, vertel ik het je." Zegt Melissa als ze haar hand op Stiles zijn schouder legt als teken van steun.

"Wacht in de wachtzaal en probeer wat te rusten." Zegt ze en dan gaat ze weer weg.

Voor ik begreep wat er gebeurde, draaide Stiles zich om en zag hij mij staan. Hij verroerde zich niet. Het was alsof een geest me aan het aanstaren was. Vanaf ik een stap naar voren doe, wijkt zijn blik af en gaat hij naar de wachtruimte.

"Stiles..." Zeg ik zacht en bezorgd en ik ga hem achterna.

Hij zet zich neer op een van de stoeltjes en ik ga voor hem staan. Hij kijkt me niet aan en blijft maar naar de grond staren. Ik neem een diepe zucht en zak door mijn knieën zodat hij me wel moet aankijken.

"Stiles, please... praat met me." Probeer ik zacht en even zie ik dat hij me wel probeert aan te kijken, maar zijn waterige ogen zeggen meer als woorden.

Hij legt zijn ellebogen op zijn schoot en boort zijn gezicht in zijn handen. Ik wil met hem praten en vragen wat er gebeurd is, maar daarvoor is het niet het juiste moment.

Weer zucht ik even en neem een plaatsje naast hem. Het duurt even voor hij zich verzet, maar dan leunt hij tegen me aan. Ik leg mijn arm rondom hem en dan gaat hij met zijn hoofd op mijn benen liggen.

Damn wat is er toch gebeurd... Waaraan heeft hij dit verdient? Waarom net de sheriff? Waarom...

Ik ga met mijn vingers door zijn haar en al snel merk ik dat hij in slaap valt. Hij ziet er zo rustgevend uit nu. Alsof de hele wereld kan vergaan en hij blijft er doorheen slapen.

Ik voel dat mijn hoofd wegzakt en dat mijn oogleden steeds zwaarder aanvoelden.

"Stiles..."

Rustig wordt ik wakker en zie ik Melissa voor me staan. Ik schrik even maar weet direct dat ze nieuws heeft.

"Stiles, wakker worden..." Zeg ik zacht en schud zijn arm.

Hij wordt plots wakker en vraagt meteen naar zijn vader.

"Hij is gestabiliseerd, nog even en je kan hem gaan bezoeken." Zegt Melissa met een lach en ik voel me meteen opgelucht. Melissa gaat weer weg en gaat andere patiënten helpen.

"Misschien kunnen we al boven gaan wachten." Stel ik voor en zonder een woord te zeggen, staat hij op en vertrekt hij naar de hal met liften.

Ik volg hem snel en ga met hem naar de revalidatiezaal. We wachten tot Melissa of iemand anders ons komt vertellen dat we hem mogen gaan bezoeken.

Zo'n tien minuten later mogen we gaan kijken, maar voor we naar binnen kunnen gaan, houdt de dokter ons tegen. Hij probeert te praten met Stiles, maar hij begrijpt het niet. Niemand kan ons precies zeggen wat er gaande is. Niemand weet wat er gebeurt.

"Kan er nu eindelijk iemand mij zeggen wat er met hem aan de hand is?!" Vraagt Stiles gefrustreerd en ik leg mijn hand op zijn schouder als steun. Meteen schud hij mijn hand weg en ziet hij iemand in de gang staan.

"Niemand weet wat er wetenschappelijk aan de hand is." Zegt Melissa en nog voor Stiles kan reageren gaat hij naar de gang.

De deuren vliegen open en dan zie ik Scott staan. Wat zou hij hier doen? Stiles neemt hem om zijn kraag en slaagt hem tegen de grond.

"Stiles!" Roep ik en loop naar hen toe.

"WAAR WAS JIJ?" Vraagt Stiles furieus.

"En jij!" Zegt hij als hij beseft dat ik niet bij hem was als hij de sheriff vond...

Damn...

<<<>>>

A/N: DAMN ik ga proberen dit verhaal af te maken en gewoon verder te schrijven, maar ik weet niet hoelang dat nog gaat duren...

Please ik hoop dat je het een leuk hoofdstuk vond!

someone_special