Focussed || Teen Wolf || #3

Hoofdstuk 22

Als ik met Stiles in het ziekenhuis ben laat ik hem naar zijn vader gaan. Ik blijf achter en laat ze hun gesprek voeren. Ik kijk subtiel naar hen maar luister niet mee, dat wil ik niet. Ik Zie dat Stiles zich een beetje ongemakkelijk begint te voelen en dan frons ik. Ik weet niet wat er daar gaande is, maar ik ga er wel over vragen aan Stiles.

De sherrif Stapt de lift in en Stiles volgt hem. Ik knik als Stiles zijn ogen op mij vallen.

Ik wandel naar de lift toe en neem de trap naast de lift. Waarschijnlijk heeft de sherrif niet eens door dat ik hier ben en ziet hij me vast niet aankomen. Traag ga ik stap voor stap de trap op. Ik gun Stiles wat tijd met zijn vader omdat niemand vandaag de dag tijd heeft voor zijn of haar familie, met al die vreemde zaken in Beacon Hills.

Ik kom de gang in en zie Stiles op een stoel zitten. Hij kijkt naar iets wat lijkt op een pasje en zijn handen trillen. Ik kijk hem vragend aan en ga op een stoel naast hem zitten. Ik zag dat hij net een pasje in de vuilbak laat vallen en ik leg mijn hand op de zijne.

"Hé, alles oké met je?" Vraag ik hem en hij schud mijn hand van de zijnen.

"Ja." Zei hij droog en keek de andere kant op.

"Stiles..." Zeg ik maar ga er niet verder op in. Als hij mij iets wilt vertellen, dan zal hij dat doen. Anders gun ik hem de tijd die hij nodig heeft.

Ik probeer een glimlach op mijn gezicht te toveren en leg mijn hoofd op zijn schouders. Ik haal diep adem en geniet van de rust die we even hebben, ook al is het maar voor een paar seconden of minuten. Ik voel dat Stiles zijn hoofd tegen het mijne aan ligt en lach. Dan neem ik weer zijn hand vast en verstengel onze vingers.

Ik weet niet wat het is, maar Stiles maakt alles compleet, hij maakt alles zo veel beter. Even lijkt het leven niet zo slecht te zijn met al die Dread Docters om ons heen.

"Heather, Ik..." Zei hij en ik kijk op.

Even lijkt hij te twijfelen over hetgeen dat hij me wilt zeggen en meteen kijkt hij weer naar zijn handen die op zijn benen rusten. Ik kijk en wacht totdat hij iets zou zeggen, maar ga hem niets forceren.

"Weet je nog die keer dat jullie naar Sinema gingen om Mason te redden?" Vraagt hij me en ik knik snel.

Het was de avond waar ik voor het eerst de Dread Docters had gezien. Het was de avond waar Brett zijn leven bijna ten einde was. Het was de avond waar Kira moordlustig leek te zijn.

"Ik was die avond in de bibliotheek, net als Donovan..." Zegt hij en ik luister verbaasd verder naar hem.

"Ik wou net naar huis vertrekken als hij me aanviel." Zegt hij en ik snap er echt niets van.

"Wacht. Wat heeft Donovan hiermee te maken?" Vraag ik hem verbaasd en wacht op een antwoord.

"Laat me dan het volledige verhaal vertellen..." Zegt hij maar ik zie dat hij niet veel zin heeft om het te vertellen. Toch zwijg ik en laat hem zijn verhaal doen.

"Donovan beet in mijn schouder, vandaar dat ik zoveel pijn heb gehad. Hij was een chimera... Ik rende het schoolgebouw in en verstopte me in de bibliotheek. Ik wist niet wat ik moest doen. Ik had mijn moersleutel nog in mijn handen, maar die ben ik verloren in de bibliotheek. Hij liep achter me aan en ik zag geen uitweg meer... Ik klom op de stelling en dan greep hij mijn been vast. Hij zou me naar beneden sleuren en me vermoorden... En daar bovenop zou hij mijn vader vermoorden... Heather ik wist niet wat te doen en de enige uitweg die ik zag, was een bout uit de stelling trekken. Ik dacht dat hij zo vast onder de metalen buizen zou zitten, maar..." En dan zweeg hij. Zijn handen waren geklemd om de mijne en hoe verder hij in zijn verhaal kwam, hoe steviger zijn grip. Waarom had hij me niets laten weten? Waarom was ik niet bij hem die avond? Waarom...

"Stiles..." Zeg ik zacht en merk dat mijn stem kraakt. Het duurt even voor hij me durft aan te kijken, maar uiteindelijk doet hij het toch. Ik zie de tranen die gevormd zijn in zijn ogen en automatisch wordt ik er droevig van. Ik haat het om hem zo te zien. Op zo'n moment voel ik me zo nutteloos... Alsof ik hem niet eens kan helpen.

"Ik... Ik wilde hem niet dood Heather..." Zegt hij zacht en dan schrik ik even. Was Donovan dood? Door Stiles? Het was zelfverdediging... toch?

"Een b-buis ging ... r-recht door zijn l-lichaam..." Zegt hij en stottert.

Hij keek weg nog voor hij die zin luidop zei. Ik snik en voel een traan van mijn wang rollen. Ik leg mijn handen op zijn wangen en laat hem naar mij kijken.

"Stiles... Het was pure zelfverdediging... Anders zat jij hier vandaag niet meer naast me. Hij zou je vermoorden! En je vader! Het was hij of jij... Dan ben ik blij meet de keuze die je hebt gemaakt..." Zeg ik en geef hem een stevige knuffel. Ik voel zijn handen om mijn middel glippen en ik werd stevig tegen hem aangedrukt, alsof hij me niet wou loslaten.

<<<>>>

A/N:

OMG! SORRY! Ik weet dat ik zei dat ik rond 20 januari zou updaten, maar ik vond de tijd niet! Ik heb eerst tijd voor mezelf genomen na die vervelende examens en heb genoten van mijn rust.

De week die net voorbij is, was terug mijn eerste lesweek en het ging goed!

IK BEN GESLAAGD VOOR AL MIJN EXAMENS! Like HOW?!

Ik ben blij en ik hoop dat jullie ook blij zijn met dit hoofdstuk...

Nogmaals sorry voor het lange wachten...

someone_special