Sekreti I Ujkut Te Bardhe

12.Ndarja

U nis pas saj me gjithe ato pikepyetje ne mendje dhe e kapi nga krahu duke e terhequr pas tij.
-Me lesho,zdua te te shikoj me fytyren.-tha ajo duke e shtyre dhe duke qare ende nga dhimbja e shkaktuar.
-Te lutem Aira,me degjo.Une ate nuk e njoh fare.
-Po,te pash sa e njihje.Madje me shume nga cduhej.-tha dhe u largua pa i folur me.
-Pse Aira?Pse sme beson?Dhe si ka mundesi?Si eshte e mundur qe ajo te jete shtatezane?Duhet ta zgjidh kete problem tani ne cast.
Tha dhe u nis tek nje grua ne fshatin tjeter.
Ishte rruge e gjate dhe e lodhshme por,ja vlejti per te.
Hyri brenda tek zonja dhe e pa qe qendronte ulur ne nje stol.
-M...Mirmbrema.-tha ai dhe u afrua.
-Mirmbrema djalosh.-tha zonja e moshuar.-Eja ulu.
-Dua tju pyes per dicka.-tha ai dhe u ul.
-E di pyetjen tende.-u pergjigj pa hezituar zonja.-Ti do te behesh baba,dhe do te dish nese mundet nje njeri si ajo,me ty i cili je gjysme ujk.
-Pikerisht.-u pergjigj Boiken me syte paksa me lot.Ishte me i trishtuar se kurre.Nuk arinte te ngrinte koken nga trishtimi qe i kishte shkaktuar asaj vajze.
-Djalosh,mos e trishto veten.Nuk eshte dicka e pamundur,ti je nje njeri,mund te besh cdo gje qe nje njeri ben.Madje dhe te krijosh familjen tende por....-theksoj e moshuara.-nese dicka ka shkuar gabim,femija mund te dali me probleme duke shkaktuar,vdekjen e nenes qe e ka mbajtur.
-..S...SI?-pyeti ai i pataksur.Tashme ai kishte nje problem me te madh,vajzen te cilen dashuronte,mund ti ndodhte e keqja.
U ngrit pa folur dhe u largua me vrap per tek ajo.
-Aira ime.Te lutem mos ma bej kete.Te lutem mos e mbaj ate femije.Nuk dua te te humbas,ti je me shume se gjithcka per mua.
Nje pike loti shpetoj nga syte e tij qe tashme ishin zbutur nga ajo vajze.Ishte hera e pare qe ai qante per dike.Dhe do ta kishte bere pa u menduar as nje cast.

-Si mundi?Si e beri ate?Si e puthi ate vajze perpara syve te mi?Si ja tha mendja?Dhe une,budallacka,mendova se ishte ndryshe.Na doli njesoj.-tha ajo duke u shtrire barkas ne shtrat dhe duke qare me ngasherim.-Une nuk e merritoj nje dashuri te tille.
Ne moment tek xhami degjoj nje te trokitur.Veshtroj,dhe pa Boikenin qe ndodhej aty jashte ne shi duke pitur qe ajo ta hapte.
Nuk e linte dot aty ne shi,aq me pak ashtu sic ishte katandisur.Hapi dritaren dhe i tha gjithe inat:
-Cdo qe me vin prap?
-Tani do te me degjosh.-tha ai duke e kapur ate nga krahet dhe duke mos e leshuar.
-P...Po me vret Boiken cben?-tha ajo paksa e friksuar por serish duke qare.
-Te lutem,hiqe ate femije.-i tha Boiken troc,duke bere qe ne ate cast te pushtonte nje qetesi e madhe.
-S....Si the ti?-tha ajo e shtangur duke mos levizur me.-T...Ti je i cmendur.
-Aira te lutem.
-JO...NUK DUA,DUA TA MBAJ FEMIJEN,AI ESHTE FOSHNJE QE KA TE DREJTE TE KETE JETEN SI TI DHE UNE.AI QE UNE PO MBAJ NE BARK ESHTE E VETMJA GJE QE ME MBETET NGA TI.-bertiti ajo gjithe inat,merzi e dhimbje bashke.-P...Pse ma kerkon kete gje?Pse do qe une te vuaj?
-Aira,une nuk dua kurre qe ti te vuash.Ti je dashuria me e paster,me e cilter qe une kam ndjere ndonjehere per dike.-tha ai duke e perqafuar.
-JO.-bertiti Aira dhe e shtyhu ate tutje.-Po te me dashuroje kaq shume sa thua,nuk do puthje vajza te tjera.Do me qendroje prane.Gjithnje te kam besuar,gjithnje nuk e kam vene ne dyshim fjalen tende.Dhe ti me kerkon qe une tani te heq femijen?As mos te te shkoj ne mendje.
-Cpo bej keshtu?Pse po i kerkoj dicka te tille?Jo.Dua qe ky femije te lind,dua qe ta ndjej bashke me te ndjenjen e te qenurit i pergjegjshem per nje foshnje.Dua qe une dhe ajo,te kemi nje familje sepse,sepse e dua.E dua me gjithe shpirt.
Sapo Aira mbaroj,Boiken e pa ne sy dhe tha:
-Me fal.Me fal per ate cka une te shkaktova.Me fal qe te bera te vuash kaq shume edhe pse nuk desha.Doja te te mbroja,por ne fakt nuk ja arrita qellimit.-kapi barkun e saj dhe nje buzeqeshje e trishte ju shfaq ne fytyre.-Ti ke per te qene e bukur si nena jote.Shpresoj qe mos te me ngjash kurre.Kam per tju dashur gjithnje si ty,dhe nenen tende.Sepse,ate e dua me gjithe fuqine.E dua aq shume sa nuk di se cfare te bej me.-tha ai duke filluar te qante.Aira e shikonte dhe i dhimbte shpirti,nuk mund te bente me asgje.Nuk ja falte dot ate qe ai i beri perpara syve te saj.Dhe pse shpirti po i cahej ne mes,nuk foli,vetem e pa teksa fliste aq embel dhe aq bukur,dhe shikonte ato lot qe rridhnin ne fytyren e tij.Sa shume qe dote ta perqafonte e ti thoshte dhe ajo qe e donte,por tashme ishte teper vone.
-Lamtumire serish Aira.-tha Boiken duke u larguar me ata lot ne sy qe therren shpirtin e Aires.
-Lamtumire dashuria ime....-mendoj ajo teksa mbylli dritaren,dhe u ul aty.Filloj te ngasheronte pa pushim.Ishte kaq e zemeruar me veten,pse,pse ja beri ate pikerisht atij,atij personi qe kishte hyre aq thelle ne zemren e saj sa,nuk mund te dilte me qe andej.

Boiken ishte i terbuar.Ishte aq i trishtuar sa dhe ngjyra e zeze nuk mund ta shprehte shpirtin e tij ne ate moment.
-Mallkuar qofsha,MALLKUAR QOFSHA.Si e bera?Si ja bera kete asaj?SI?SI?-filloj te qortonte veten,duke goditur me grushta pemet e thepisura qe ja mbushen duart plot me gjak,e te cara.
Nuk e kishte mendjen tek dora,e kishte zemren tek Aira,pasi medja nuk punonte me.Ate po e udhehiqte zemra,ajo e shkrete e cila tashme ishte coptuar ne therime si te ishte nje karalele.
Eh sa e veshtire eshte per ata te dy.Jane kaq te kundert por dhe aq te njejte.
Ajo vuante dhe ai bashke me te.Ajo qeshte ai bashke me te.Asaj i thyej zemra me dysh,atij ne njeqind mije copa bashke me te.
-E URREJ VETEN,E URREJ BOTEN,URREJ CDO GJE.DUA VETEM ATE PRANE MEJE ASGJE TJETER VETEM ATE.-tha duke perpasur kembet tek pema,duke e thyer ate e duke qare me ngadherim.
Ti shikoje.Ishin pasqyra e njeri-tjetrit.Ishin nje person i vetem.Te ndare ata nuk mund te kishin nje kuptim...

Me falni qe dje nuk postova pasi kam shume detyra.Do ta zevendesoj diten e djeshme me te shtunen duke postuar dy.😊
(me thoni mendimin tuaj ne komente)
P.S.Nuk do te ndahen pergjithmone.☺