THE 13 GOOD BOYS' STORIES

II. MY DARLING

My Darling Part 8

"...that's all for today, class dismiss" maaga kaming dinismiss ng prof namin.

Time flies so fast. After that day I decided to not get along with them anymore. I became a total liar. I was hurt enough tama na yun ayoko nang magmukhang tanga.

"Rian, just send you reaction paper sa email ko para sabay natin iyon masebd kay prof." Sabi ng classmate ko.

Tumango ako "sure! Gagawin ko agad 'yon" sagot ko at ngumiti sa kanya. Marahan kong inayos at iniligpit ang mga gamit ko.

Muli kong naalala, last day na pala ng remedial classes ko ngayon at last time ko na din itong magiging kaklase si Sera. Hindi ko na sila makikitang magkasama, hindi na ako masasaktan araw-araw. Nsgsimula na akong umalis at nsglakad palabas ng campus para pumunta sa remedial class ko.  Like the usuall time ng uwian namin, masyado pang maaga para pumunta sa class. Kaya gaya ng nakagawian pumupunta ako ng bookstore para tumingin-tingin ng mga bagong libro at textbooks.

While I was in the sofa inside the bookstore at nagbabasa, hindi ko mapigilang isipin si Jeonghan. I'm still attached to him. I mean yung puso ko siya pa rin ang tinitibok. I let out a long sigh. I shouldn't think about them, I should focus on myself.

I spent two hours inside the bookstore, I wasn't that bored pero napagdesisyunan kong umalis ng bookstore at pumunta ng isang café upang kumain. Ginutom ako kakabasa.

Lumakad ako ng kaunti at napadaan ako sa isang convenience store. Instead I'm craving to have coffee at cupcake naisipan kong mag-ramyeon nalang. Pumasok ako sa loob at pumili ng cup noodles. Big size ang binili ko, sinamahan ko na din ito ng isang maliit na size na kimbap at kimchi.

Marahan kong inilapag ang ramyeon kong mainit sa table at naupo ako. Inilapag ko din ang kimchi,kimbap at tubig ko sa tabi ng ramyeon. Mas mabubusog pa ako kapag ganito ang kakainin ko. Kumuha ako ng isang subo gamit ang chopped sticks at hinipan ito. Amoy palang nasasarapan na ako. Agad kong itong sinubo sabay dampot sa kimchi at subo nito st sabay na din dun ang pagkagat ko sa kimbap. This is how I eat ramyeon, dapat may kimchi at kimbap.

Habang kumakain ako may tumabi sa akin. Hindi ko ito nilingon at hinayaan lang siya doon. Ganito din kasi ang mga tao dito, madalas kumakain sa loob ng convenient store. I continued eating nang narealize ko nagkulang ang kimchi ko. I was about to stood up pero inabot ng katabi ko ang isang hindi pa nabubuksan na kimchi. Nilingon ko siya and unfortunately it was Jeonghan.

"J-jeonghan.." utal-utal kong sabi. He smiled.

Hindi ako kumibo at naupo nalang ako ulit. Hindi ko alam kung tatanggapin ko ba iyon or hindi, I don't wanna be rude. Napatingin ako sa ramyeon ko. I suddenly loss my appetite.

"Bakit hindi ka kumakain?" Agad akong napatingin sa kanya. I badly want to slap myself,  I'm being too naive evertime I was with him.

"Busog na pala ako" I lied. I heard him chuckled. He probably knew thst it was a lie.

"Kumain ka pa. Wag kang mailang" see!? I was right. He knows I'm lying.

I tried to let out a laugh pero naging panis ang nagawa kong pagtawa. Hinarap niya ako, he has his serious eyes on me. Ibinagsak ko ang tingin ko sa noodles ko. There is this cold pressure that is slowly swallowing me.

"Rian..." I did not bother to look instead nilamon ko nang buo ang kimbap. I don't wanna talk to him.

"Are you keeping distance from me?" He asked. Napatigil ako sa pagnguya at napatingin sa kanya. I did jot response.

Well of course! I am keeping distance away from him kasi ayokong magmukhang third wheel sa kanila ni Sera.

"Rian,...I'm very sorry" mahinahong sabi niya. My eyes instantly felt warm. Alam ko naman kung saan hahantong ito eh, OO! Ako na ang nasasaktan pero please wag nalang sanang ipamukha!

Agad akong humigop ng sabay sa noodles at nagmamadaling tumayo bitbit ang bag ko at tumakbo palabas ng convenient store.

I run as fast as I could bahala na kung puno ang bibig ko dahil sa kimbap, I don't care. My eyes are getting blurry as I run. Huminto ako nang nakaramdam ako ng konting pagod. I cried habang ngumunguya. I looked so stupid right now pero masakit talaga ang nararamdaman ko. I was seenzoned, friendzoned, sorry-zoned at unappreciated-zoned.

Halos maubo-ubo ako nang nilunok ko ang pagkain. I want to blame myself dahil naiwan ko pa ang tubig ko doon. I am totally stupid.

Sino ba kasi ang nagsabi na magkagusto ako kay Jeonghan in the first place?? No one! Ako lang itong nadala ng inspirasyon at emosyon sa sarili. I became too obsessed sa kanya and now I'm here sufferring. Dapat kasi hindi tayo padalos-dalos sa mga nararamdaman natin sa isang tao kasi in the end kapag tayo'y nasawi tayo yung malulungkot at magiging bigo, magiging talunan tayo. We realized things when we've already things we shouldn't have done. Mistakes can be realized when we we're hurt.

Umubo ako ng umubo. Nabigla ata ako nang nilunok ko agad yung kimbap.

"You shouldn't run when you're still eating and you should eat that whole kimbap..." Hindi ko na kailangang lingunin ang nasa likuran ko. My eyes are still blurry at ayaw huminto ng mga luha ko.

I felt him walked at hinarap ako. Akmang tatalikod ako para hindi niya makita ang panget kong hitsura kapag umiiyak pero hinawakan niya ang magkabila kong balikat.

"Eto tubig" sabi niya sabay abot sa akin.

Hinawakan niya ako ng maigi. How can I drink water na nakaharap sa kanya!? Kahit naiilang ako, ininom ko ang tubig sa harap niya. I saw him smile pero blurry pa rin ang mata ko bahagya ko siyang tinulak.

"Thanks for your courtesy" I said between my sobs.

After my remedial class, I did not bother to talk to Sera, I did not even bother kahit tingnan siya. I know it's kind of rude attitude pero nasasaktan lang talaga ako.

I know Jeonghan was just showing his concern for me as a friend at dahil kaibigan niya din ang kapatid ko. I was just a mere junio of him at wala naman siya responsibilidad and besides that, he doesn't need to show his good side. He don't need to show to me that kind of mannerism of him.

When I got home, hindi na ako kumain pa. I'll just go to sleep.