THE 13 GOOD BOYS' STORIES

I. NOT A STRANGER

Not a Stranger Part 5

"Why did you run away after that?"
"Why did you run away after that?"
"Why did you run away after that?"

Paulit-ulit itong naglalaro sa isipan ko.

"Hana!" Natauhan ako sa kanyang pagsigaw.

Hindi ako makapagsalita. Nangangatog din ang aking mga tuhod at hindi ako makahinga ng maayos.

"Hana, are you insulting me?!" Napa-angat ako ng tingin sa kanya. I was about to talk but;

"You insulted me from running away after what happened that night!!! I need an explanation!" Singhal niya. Bahagya akong sumandal at tumingin diretso sa sahig. I don't know how to answer him.

"Look at me Hana!" Sabi niya sabay tinaas niya ang baba ko para magkapantay ang aming tingin

"Why did you run away after that?" Ulit niya. Hindi ko alam bakit! Hindi ko alam ang sagot.

"Hindi ko alam--" nag-aalinlangan kong sagot. Alam kong hindi siya isang valid na reason. Inilayo niya ang kanyang mukha at napatingala. Pilit siya tumawa at napa-face palm.

"You did insulted me..." diing sabi niya.

Hindi ko siya kayang harapin kaya naisipan kong talikuran ulit siya. Akmang lalakad na sana ako paalis pero asad niya akong hinila ulit at hinawakan ng mahigpit na hinawakan ang magkabilang braso ko. Sa sobrang higpit nito halos pumutok na ang aking mga ugat.

"Bitawan mo ako! Nasasaktan ako!" Sabi ko at pinilit na kumawala sa kanyang mahigpit na hawak.

Binitawan niya ako masinsinan akong tinitigan. In his eyes, I can see his sadness and loneliness.

"Hana, hindi mo na talaga ako nakikilala?" Mahinahon nitong sabi.

I took a deep sigh.

"Syempre nakikilala kita. We met a month ago!" Sabi ko. Napa-face palm ulit siya.

"Hindi mo na ba nakikilala ang boyfriend mo?" Galit na sabi nito.

"Anong pinagsasabi mo Seungcheol! Wala akong boyfriend!!" Ganti kong sigaw sa kanya.

"Boyfriend mo ako at girlfriend kita for 4 years at tapos nawala ka na lang bigla" kalmado niyang sabi sa akin. Diretso ko siyang tiningnan.

"Hindi ko alam ang pinagsasabi mo at we just met a month ago! Paano kita naging boyfriend. NBSB ako!" Sabi ko at tinulak siya ng bahagya. Ayokong makaharap at makausap pa siya.

"Please don't go near me again! I-I'm..." bigla akong natigilan sa balak kong sabihin. I know I don't have any commitments and enough guts to do this but I have to say this;

"I-I'm g-getting m-married" utal-utal kong sabi atsaka agad na nag-walk out sa harap niya.

Dumiretso ako ulit sa powder room para ayusin sana ang sarili. Napatingin ako sa sarili ko sa salamin, naalala ko ulit ang sinabi ko sa kanya.

I suddenly felt this feeling of regret. Kumirot din ang puso ko sa ginawa ko. But why am I having this? Why am I hurt? Regret? Why would I? He's just a stranger whom I have one-night-stand. Pero bakit hindi ko pinagsisisihan ang nangyari sa amin where in fact, I've been craving for his kisses again, for his warm hands. Bakit ako nakakaramdam ng panghihinayang sa sinabi ko sa harap niya? At bakit niya nasabi na may relasyon kami at apat na taon ang tinagal namin? How come it happened?

Napahilamos ako sa aking mukha at bigla kong naramdaman ang init sa aking mata at ang unti-ubting paglabo ng aking mga mata dahil sa mga nagababadyang luha. Hindi ko alam bakit ako naiiyak pero dahil sa sakit at panghihinayang ang nararamdaman ko, I wanna burst out crying.

After that,hindi ko na pinag-isipan na bumalik sa loob ng conference room. I texted Jung Oh na dito nalang ako sa lobby mag-aantay sa kanya. Hindi ko alam anong gagawin ko sa loob kung nandoon din si Seungcheol.

After the meeting, nagdinner din kami ni Jung Oh bago niya ako ihatid sa condo ko.

Nang makauwi naman ako, agad ako nahiga sa sofa. I'm so frustrated today kahit wala naman akong masyadong ginawa. Hindi ko din gaanong inimikan si Jung Oh habang magkasama kami.

Sandali akong nakatulala sa kisame. Sumagi ulit sa akin ang sinabi ni Seungcheol,

"Boyfriend mo ako at girlfriend kita for 4 years at tapos nawala ka na lang bigla"

Napabalikwas ako ng bangon at pilit kong inalala ang nakaraan ko pero wala. My memory was hollow. I only remembered things that happend to me three years ago.

Tumayo ako at tinungo ang aking stuck room, naghalugbog ako sa mga gamit ko. Mga albums at diaries ang una kong tiningnan but none of those didn't mention any names or face of Seungcheol. Sandali akong natulala ulit. Its impossible na magkilala ako. I never had a guy. Never.

♥♥♥

"Doon tayo sa ferris wheel!!" Turo ko sa kasama kong lalaki. His face was blurry, but I can see his sweet smile. He hold my hands at sabay kaming pumunta sa may entrance ng Ferris wheel. We both paid for the ticket at sumakay. We talked about a lot of things, we laughed and shout out together as the ferris wheel started to go up.

"Jagi~ kapag nasira itong ferris wheel at mahulog tayo tapos ikaw lang ang makakaligtas, will you run away and leave me?" Tanong sa kasama kong lalaki. I badly wanted to his face clearly.

Pinagsalikop niya ang aming mga kamay at mahigpit niya itong hinawakan.

"Hinding-hindi kita iiwan. I will save you. Pero bakit ka ba nagsasabi ng ganyan!? Don't say things like that. As long as you're with me, you'll be safe." There's an assurance in his tone.  I smiled at him and leaned on his shoulders.

After a long day having fun with him, We decided to go home. May sundo ako kaya hindi siya makakasabay. He also said that he'll be taking the bus.

Habang nasa byahe, malawak ang aking mga ngiti. I did enjoy this day him. I am totally happy.

Nagising ako sa realidad nang naramdaman ko ang pagbilis ng takbo ng driver.

"Manong, 'wag niyo naman pong bilisan masyado ang takbo!" Nilingon ako ng driver. I can see his face clearly.

" sira po ang break ma'am" nag-aalalang sabi niya. Nagpanic ako saglit pero kinalma ko ang sarili ko.

I feel very nervous na halos lumabas na ang aking puso sa sobrang bilis ng pagtibok nito. Napahawak ako ng mahigpit sa seatbelt ko. Halos pagewang-gewang ang naging takbo namin hanggang sa may nakita kaming papasalubong na ten-wheeler truck. Dahil medyo makitid ang daan, medyo nahirapan kaming iwasan iyon at isang malakas na pagsalpukan ang nangyari.

Sandali akong dumilat, at sinubukang igalaw ang aking katawan but I feel too numb

****

Nabalikwas ako ng gising na umiiyak. Hindi ko man lamang namalayan na nakatulog pala ako dito sa loob ng stuck room. Humagulhol ako ng iyak sa loob, hindi ko makilala ang sarili ko. Hindi ako makapaniwala sa napanaginipan ko. Ako ba iyon? Bakit parang totoo ang nangyari, sumakit ng bahagya ang ulo ko kaya pinilit kong pinigilan ang sarili ko sa pag-iyak.

Sino yung kasama kong lalaki?

Did it really happened?