The Bully and the Beast

Circumtances

Huminga nang malalim si Leo habang nakatanaw sa malawak na syudad sa harap niya.

It's been two months, three weeks and five days.

He left.

Isang mabilisang desisyon na ginawa niya noong gabing iyon. It was a difficult, pinapili siya kung ang pamilyang gusto niyang buuin si Car o yung taong nagtakwil sa kanya. But he was still his father, mas nanaig ang huli.

His father suffered a stroke. Ilang linggo din ang tinagal nito sa hospital. And all those times, he was just there. Nakatanaw sa nakahigang katawan nito na maraming nakakabit na tubo.

Watching him suffer like that doesn't justify the pain he left on him. Ganoon kabigat ang dinalang niyang sakit.

He wanted him to become the perfect son in front of the society. But he wasn't the perfect father to begin with.

Most of his memories of him consist of constantly reminding that he need to prove himself to their family. He was belittled in everything he does. Kontrolado sa lahat ng ginagawa niya. Sa lahat ng kilos niya. Maski sa mga kaibigang pinakikisamahan niya. At kapag hindi siya sumunod, di lang pisikal na parusa ang natatanggap niya.

But Jim's death put the final wall between them. Mas pinili nito ang kahihiyan ng pamilya kaysa sa buhay ng isang tao, sa buhay ng kaibigan niya.

Nagrebelde siya. Ginawa niya ang lahat ng ayaw nito. Lahat nang ikakagalit.

Nangako siya sa sarili na hinding-hindi siya tutulad sa ama. In the end, naging ganoon parin pala ang kinahinatnan.

Pareho lang sila. Alam na naman niyang may reputasyon na siya sa school dahil sa naging ugali niya. Dahil doon kaya napahamak din si Car.

"Leo." His mother called.

"Ma." He smiled. Lumapit ito at inayos ang tie niya. No need though, tapos na rin naman ang libing. Wala na rin siyang balak harapin pa ang mga ibang kamag-anak nila na nasa hotel parin.

"You're pale." She said. Ngumiti lang siya.

He wonder why his mother chose to stay. His father was a womanizer, alam yon ng lahat. Hindi na nga siya nagtaka nang may mga ilan na bigla nalang nagpapakita kanina. Mga nagpapakilalang kapatid.

And again. Pareho talaga sila. Mabuti nalang at nabago pa niya ang sarili ng makilala si Car.

"Is everything alright, Leo?"

Umiling siya. "I'm not really sure, Ma."
Mabigat parin ang dibdib niya. Masyadong madaming nangyari na di niya inaasahan. He lost his child with Car and now this. Hindi iyon madaling tanggapin.

Hanggang ngayon sinusubukan parin niyang tumawag dito. Hanggang ngayon di parin niya ito makausap.

Maski sa libo-libong text na pinapadala niya wala itong reply. Nakablock parin siya sa lahat ng account ni Car. Maski sa lahat ng mga kaibigan at kamag-anak nito. Sina Gelo na nga pinakiusapan na niya pero wala rin itong alam. Hindi daw makalapit sa hospital o bahay dahil natatakot sa mga tyuhing nakabantay parin kay Car. He knew what happened to Anthony, ayaw daw nitong madamay. Wala na talaga siyang makuhang balita na kahit ano pa man.

Yumuko lang ang Mama niya at huminga nang malalim. "I was thankful you talked him in the end. That was his last wish, Leo. Pinagbigyan mo siya,"

"How can I not? He was still my father. At pareho lang naman kami," sabi niya. "Abusive. Selfish--"

"At matigas ang ulo." Tuloy ng Mama niya.

"He knew he was wrong, Leo. Ayaw lamg niya aminin dahil sa pride niya. Do you even realize he was always there, binabantayan ka sa ginagawa mo kahit malayo siya sayo. Sumugod siya noong birthday mo cause he realized you started to become like him. Ayaw niyang mangyari yon. He loves you, dear. Hindi lang niya alam kung paano ipakita."