THE 13 GOOD BOYS' STORIES

I. NOT A STRANGER

Not a Stranger Part 1

Mabilis akong tumakbo para maabutan ang bus. Halos mage-8 am na nang magising ako.

Mabilis pa sa kidlat ang takbo ko, buti at naabutan ko pa nga ang bus na sana'y paalis na. Nang nakapasok ako sa bus, naghanap ako ng isang bakanteng upuan, nagawi ang aking mga mata sa isang lalakeng natutulog na nakasandal sa bintana ng bus ang kanyang likod at nakapatong ang mga binti. Kung titingnan mo iyon, animo'y inangkin na niya ang buong upuan na pangdalawahang tao.

Nilapitan ko siya at dahan-dahang ginising. I poke him in his shoulders pero bahagya akong nagulat nang paghipo ko, dama ko ang tigas at malaki nitong bicep. Umiling ako sa sarili ko at ginising ko siya. Hindi siya agad nagising sa mga pinaggagawa ko. Kaya kinulit ko siya ng maigi at paulit-ulit na ginigising by poking and tapping his shoulders.

He moved his head upward. He looked at me so irritated. Sa wakas! He's awake. I cleared my throat.

"Wala naman nakaupo dito, diba po?" Magalang kong tanong even though nakakapikon din ang mukha nitong lalakeng 'to.
Nakakunot ang kanyang noo habang tinitingnan ako. Oo na alam ko na 'wag basta-basta magloko o mange-alam sa mga taong bagong gising, pero right now! Kailangan kong maka-upo dahil malayo pa byahe ko.

"I paid for two, so you can't sit" halos malaglag panga ko sa sinabi niya. Akmang matutulog na sana siya ulit;

"Paupo naman po. Babayaran kita mamaya huh! Please malayo pa kasi byahe ko" i tried to look pity. He just give me a death glare. But hindi ako nagpadala.

"Sige na kuya, paupo naman nangangalay na ako..." marahas siyang suminghap kaya napatigil ako... bahagya akong umatras at humawak sa may tubo para hindi ako ma-out of balance.

"Nakakangalay pa naman magheels kahit 2 inches lang ano," bulong ko sa sarili ko as I try to mock at him pero paglingon ko sa lalaking yun, matalim niya akong tiningnan. Ngitian ko sya, but that smile was fake kaya nag-iwas nalang ako ng tingin sa kanya.

I tried to look around to see if may iba pang bakante, pero wala. Halos mga lalaki lang din ang mga pasahero ng bus, at eto ako babae at nakatayo mag-isa dahil wala ng gentleman sa panahon ngayon.

"Oh miss, nakatayo ka!?" Sabi ng driver nang huminto siya sa isang bus stop.

"Ayy hindi po manong, nakalutang ako" pagpipilosopa ko at sabay irap.

Walang bumaba sa bus stop at wala ding sumakay kaya ako pa din ang mag-isang nakatayo.

Halos 30 minutes na akong nakatayo sa layo ba naman ng South Terminal.

Hanggang sa nakarating ako sa terminal, nakatayo ako. Wala ding bumaba kaya nakatayo ako buong byahe ko papunta dito sa South Terminal. Nagsibabaan na ang ibang pasahero. Pero bago ako bumaba tiningnan ko yung lalaking hindi nagpaupo sa akin. Pasimple ko siyang minura at saka lumabas.

Agad akong sumakay sa kabilang bus na papunta sa probinsya. Agad akong naupo sa isang bakanteng upuan, buti nga meron pang dalawang vacant seats. Umupo ako katabi ng bintana.

Biglang tumunog ang phone ko, I saw my mom's name flashed on the screen. Sinagot ko ang tawag;

"Hello mom," walang gana kong bungad sa kanya

"Are you on you're way Hana?" Tanong niya mula sa kabilang linya.

"Oh hell yes mom! I did wake up early para sa araw na ito" walang gana kong sagot.

"Good, hope you're wearing a very presentable clothes..." sabi niya

Napatingin ako sa suot ko. Isang formal na suit na pambabae na color pink. Though this kind of suit is paired with a pastel pink pencil skirt, tapos plain white longsleeves at pastel pink na coat. It does look formal, parang professional ang tingin ko sa sarili ko sa damit na 'to.

"Of course mom. Gotta hang up this call now. See ya" sabi ko sabay baba sa tawag.

I'm Jung Hana, 23 years old. I am the blacksheep of the family, i don't why. Hindi naman ako bulakbol sa pag-aaral, in fact, i got better grades than my older siblings who are now a very professional people. My older brother was a professor and a surgeon. My sister is a prosecutor at ako, I work as a fiction writer.

I usually spent my time writing novels and publish it through online websites. I wasn't that famous and a good author. I still find myself lacking. Anyway, back to what's currently happening in my surroundings.

I put my earphone's on. Paandar na din kasi ang bus. Nakinig ako ng music, at isinandal ang ulo ko sa nakasaradong bintana at pumikit. Ilang segundo ang dumaan, nakaramdam ako nang para bang may tumabi sa akin. Dinilat ko ang aking mata at nadatnan ang supladong lalaki na hindi nagpaupo sa akin kanina na nakatabi na sa akin. Halos mapatalon ako sa gulat.

Napatingin siya sa akin pero wala siyang emotion. I scanned him, from head to toe. He's got that bad boy personality. So this kind of people doesn't just exist in fiction romances. I admit that he's good looking, cool, he's appealing, he's got beautiful eyes, nose and lips. This kind of guy was like the most common guys on the stories, fiction stories rather. They do exist, though what it makes you say it doesn't exist because they either choose not to pass in your path to see or they do not want to exist in your life. Mahirap abutin ang mga bagay na ganoon.
Bakit nga pala ganito mga pinag-iisip ko. Tinanggal ko sa tainga ko ang isang headset.

"Kanina ka pa nakatingin sa akin, ano problema mo" halos mapatalon ako sa gulat nang nagising ako sa realidad.

Mabilis ako umiling at inilayo ang tingin sa kanya. "Nakatunganga lang ako, di kita tinitingnan purposely." Sabi ko. I heard him chuckled.

"Not purposely huh? Pero tinitingnan mo nga talaga ako?" Nilingon ko sya at eksaktong paglingon ko nilapit niya ang kanyang mukha at nagkalapit ang aming mga tungki. Oh my! I think I wanna freak out.

Pansamantala akong nanigas sa posisyon na'yon.

"Let me ask," he said in a husky voice. Bakit kailangan niyang gawing husky ang boses niya!? I'm not feeling giddy pero naiinis ako dahil this is too common compared to the stories I've written. Bad boys, being cool to girls at tapos ma-fa-fall in love. Ugh! Why am I being too imaginative ngayon huh!?

"A-ano ?" I tried to act cool pero utal-utal ang naging kinalabasan.

He leaned closer, bahagya din akong umatras. His breathe is touching me, his scent is covering me. His smile is giving me butterflies for no reason. Am I getting giddy too easily because of random-good looking guys like him!? Ugh! No!!

"I wonder..." there's his husky voice again.

I gulped.

"What's your mouthwash's brand?" He asked. I felt like my world has ran out of gravity and fall somewhere down the universe.

Is he really serious!? Damn!