Ο Σωτήρας της Ψυχής μου...(TYS17)

Μόνο εσένα....

"Και εγώ εχθές μίλησα σ'ένα πολύ σοβαρό συνέδριο, ορόσημο για έναν σαν και εμένα "φρέσκο" ουσιαστικά ακόμα στην ψυχολογία μα δεν σε είδα να περνάς ούτε εσύ απ'έξω!" τον κορόιδεψε με την σειρά του και του έδωσε ένα πειραχτικό μπατσάκι στο πηγούνι.

"Οπότε μεγάλε, είμαστε πάτσι λοιπόν!" κατέληξε λιγάκι πιο εύθυμα τώρα ο Γουστάβος κλείνοντάς του σπιρτόζικα το μάτι.

"Δεν μου είπες όμως....πώς τα περνάς εδώ; Ολα καλά; Θέλω να πω....κάτι άφησες πίσω αν δεν κάνω λάθος και απ'ότι μου είπε η Λία, η συγκεκριμένη ήταν μάλιστα στο νοσοκομείο εχθές και....." έπαιζε τώρα ασυναίσθητα μ'ένα από τα περιοδικά που είχε αφημένα πάνω στο μεγάλο τραπέζι του χωλ ο Ανδρέας και δεν παρατήρησε την άμεση αλλαγή στην έκφραση του προσώπου του.

"Τί....είπες;;; Τί είπες μόλις τώρα! Λέγε!" τον πλησίασε θορυβημένος τώρα θέλοντας να μάθει περισσότερα.

"Ει, σιγά! Δεν είπαμε και τίποτα! Και άλλωστε, αφού ανησυχείς γιατί δεν την παίρνεις ένα τηλέφωνο να μάθεις!"

"Γουστάβε! Θα μου πεις επιτέλους;" έκανε άλλο ένα βήμα προς το μέρος του, αυτή τη φορά κουνώντας του το χέρι απειλητικά.

"Τίποτα δεν έχει, μην ανησυχείς....Λίγη αδιαθεσία, αυτό μονάχα...." κατέληξε λακωνικά τώρα ο Γουστάβος αλλάζοντας αμέσως έντεχνα την συζήτηση μια και στ'αλήθεια δεν ήξερε πολλά πράγματα αφού η Λία δεν του είχε πει λεπτομέρειες. Μα αυτά του τα λόγια ήταν αρκετά για να τον κάνουν να νιώσει ένα σφίξιμο στο στομάχι, ενώ μια αδιόρατη ανησυχία απλωνόταν τώρα στην ψυχή του χωρίς να μπορεί να την δικαιολογήσει...

"Δεν ρωτάς ωστόσο για εμένα έτσι; Δεν θέλεις να μάθεις τί θέση κατέκτησα στο πρωτάθλημα! Αλλωστε ξέρω πως δεν σ'ενδιαφέρει και πολύ....." του έριξε τώρα το δόλωμα ο Γουστάβος ξέροντας πως η ιστιοπλοϊα ήταν το άλλο, μεγάλο του πάθος....

"Κάτι που είμαι σίγουρος πως θα μου πεις να υποθέσω;" συμπλήρωσε ο Ανδρέας, βάζοντας στην άκρη του μυαλού του -για λίγο μόνο- το να μάθει περισσότερες λεπτομέρειες για την υγεία της Αγνής....

"Ηρθα δεύτερος αδερφέ μου! Δεύτερος, με κατάλαβες!" άρχισε να λέει τώρα κάνοντας το πρόσωπο του Ανδρέα να φωτίσει!

"Σοβαρά;;; Συγχαρητήρια ρε! Ω είσαι απίστευτος αδερφάκι μου...." ξεκίνησε να λέει ενθουσιασμένος μα εκείνος τον σταμάτησε απογοητευμένος.

"Μου κάνεις πλάκα;;; Εγώ.....δεύτερος! Και μου λες και συγχαρητήρια! Ε όχι! "Πάρε τον στον γάμο σου να σου πει και του χρόνου" που λένε! Ρε πλάκα μου κάνεις; Με έχεις για τόσο ανίκανο;" τον κοιτούσε τώρα με βλέμμα αγριεμένο θαρρείς και τον είχε προσβάλει φριχτά.