Ο Σωτήρας της Ψυχής μου...(TYS17)

Ας πρόσεχα....

Ο Ανδρέας είχε παραδοθεί στα χέρια της Μόνικας προσπαθώντας να συγκεντρωθεί στο αγαλμάτινο κορμί της, στα χάδια της που άναβαν φωτιές στο κορμί του, στον τρόπο που παθιασμένα τον φιλούσε και ετοιμαζόταν να του χαρίσει στιγμές ικανοποίησης και ηδονής...

Ω ναι, ήταν ακριβώς ότι είχε ανάγκη, να σβήσει τα πάντα απ'το μυαλό του, να μην θυμάται, να μην πονάει, μονάχα να επικοινωνεί με ό,τι ήξερε καλύτερα μέχρι τώρα. Με το κορμί του που ήξερε πάντοτε πώς να τον χαλαρώνει και να τον ηρεμεί από κάθε πίεση, κάθε άγχος, κάθε πρόβλημα που φαινόταν άλυτο στην διάρκεια της ημέρας. Αρκούσε τότε μια όμορφη γυναικεία συντροφιά για ν'απογειώσει την μέρα του και να την κάνει από απλή, καθημερινή, γεμάτη ρουτίνα, σε ένα ξέσπασμα πραγματικά λυτρωτικό!

Έγειρε πίσω το κεφάλι, άφησε όλο τον αέρα να βγει απ'τα πνευμόνια του αργά και αφέθηκε στις αισθήσεις να τον παρασύρουν μέχρι να μην έχει πια αντοχή....Ενιωθε τώρα τα μακριά μαλλιά της γυναίκας από πάνω του να χαϊδεύουν αργά το γυμνό του στέρνο, τα χείλη της να υγραίνουν πόντο πόντο το γυμνό του στήθος και τα χέρια της....ωω. αυτά τα χέρια έμοιαζαν έτοιμα να τον αναστήσουν και πάλι μετά από μια παρατεταμένη περίοδο αποχής για τα δικά του πάντα δεδομένα....Και καθώς έφταναν τώρα στην άκρη του φουσκωμένου παντελονιού του και άρχιζαν να βγάζουν ανυπόμονα την ζώνη του, τεντώθηκε  και έσβησε από το μυαλό του κάθε άλλη σκέψη...Έκλεισε τα μάτια σφιχτά και παραδόθηκε εντελώς στα ερεθιστικά της χάδια, απολαμβάνoντας στο έπακρο τις αισθησιακές της κινήσεις,  να νιώθει κάθε κίνηση του κορμιού της, να αισθάνεται την παρουσία της πάνω του και ξαφνικά, εντελώς αναπάντεχα η μορφή της Αγνής ξεπρόβαλλε απρόσκλητη μπροστά του κάνοντας τους χτύπους της καρδιάς του να εκτοξευτούν στα ύψη, το σώμα του να πονά από την άμεση ανάγκη του και το μυαλό του να παγώνει και μόνο στην μορφή της. Και τον κοιτούσε, να πάρει, και πάλι με αυτά τα μάτια τα πλάνα, τα γεμάτα υποσχέσεις, έτοιμη να τον ικανοποιήσει όπως εκείνη μονάχα ήξερε που τρελάθηκε στην στιγμή .....Μέχρι που μια απότομη γυναικεία φωνή τον προσγείωσε απότομα στην πραγματικότητα....

"Ανδρέα! Θα σταματήσεις επιτέλους; Μόνικα με λένε όχι Αγνή!" άρχισε να φωνάζει τώρα εκείνη   παρατώντας τον στην μέση κυριολεκτικά!  

"Εε, κοίτα, συγγνώμη, νόμιζα πως σε λένε έτσι, δεν ξέρω γιατί, είμαι κουρασμένος, μπερδεύτηκα και...."προσπάθησε να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα...