Ο Σωτήρας της Ψυχής μου...(TYS17)

Πόνος....

"Κοίτα μικρέ.....δεν θα μπω στην λογική σου που δεν είναι άλλη από έναν ακόμα καυγά με τον "μεγάλο αδερφό", μα ένα πράγμα θα σου πω....το αν και το πόσο πονάω για ότι έχει γίνει το ξέρω μόνο εγώ και κανείς άλλος! Ακόμα και αν λέγεται αδερφός μου! Κατάλαβες;" έφτασε δίπλα στο πρόσωπό του σε απόσταση αναπνοής ενώ κουνούσε τον δείκτη του χεριού του μπροστά του σαν τον δάσκαλο που λέει κάποια βαρυσήμαντη κουβέντα και ο Γουστάβος, στην θέα της πύρινης ματιάς του έπιασε το μήνυμα και πισωπάτησε μετανιωμένος...

"Εντάξει Ανδρέα, εντάξει, δεν είπα και τίποτα απλά....να πάρει η ευχή, είναι πολύ καλή κοπέλα, την συμπάθησα τόσο πολύ και για να είμαι ειλικρινής, δεν νομίζω ποτέ να βρεις καλύτερη γι'αυτό...."

"Θα σταματήσεις επιτέλους;;;; Το κάνεις επίτηδες;;; Τί δεν καταλαβαίνεις μικρέ; Τί;;;;" ξέσπασε τώρα ο Ανδρέας, πιάνοντάς τον από το πέτο και κολλώντας τον πάνω στο καπό του αυτοκινήτου με τέτοια μανία που ξάφνιασε ακόμη και τον ίδιο. Μα η ένταση, η πίκρα, η θλίψη μέσα του λες και ξεχύθηκαν θαρρείς ξαφνικά θυμίζοντάς του όλα αυτά που είχε χάσει, κάνοντάς τον να θέλει να ξεσπάσει παντού, οπουδήποτε, ακόμα και στο ίδιο του το αίμα, αρκεί να ξεσπάσει!

 "Ει, τί κάνεις! Σταμάτα Ανδρέα! Εγώ με εσένα είμαι ρε αγόρι μου, με εσένα.....δεν το βλέπεις;"  σήκωσε τα χέρια ψηλά σε μια απολογητική στάση ο Γουστάβος τώρα, ενώ μιλούσε πιο ήρεμα, ανήσυχος για την κατάστασή του, σε μια προσπάθεια του να τον ηρεμήσει, να του δείξει πως θα στεκόταν δίπλα του ότι και αν χρειαζόταν. Και εκείνος, κατάλαβε τώρα, χαλάρωσε σιγά σιγά την λαβή του και το επόμενο λεπτό βρέθηκε στην αγκαλιά του ξεσπώντας σ'ένα βουβό κλάμα από την κούραση, τον πόνο, την θλίψη......απ'όλα όσα τον είχαν καταβάλει τις τελευταίες ώρες....

************

"Και τί έμαθε σήμερα το καλό μου το αγόρι απ'όλα αυτά τα θαυμαστά που του ΄δίδαξα;" έγειρε το κεφάλι της τώρα ελαφρά προς το μικρό αγοράκι που την κοιτούσε με τα μεγάλα καστανά του μάτια όλο αθωότητα και χωρίς να μπορέσει ν'αντισταθεί εναπόθεσε ένα φιλί πάνω στο κεφαλάκι του που δυστυχώς ήταν χωρίς μαλλιά, θυμίζοντας σε όλους τον λόγο για τον οποίο βρισκόταν εδώ...

"Κυρία Αγνή, δεν μπορώ τώρα! Θέλω να παίξω! Μπορούμε να συζητήσουμε για μαθήματα αύριο; Υπόσχομαι να τα ξέρω όλα! Ολα θα τα ξέρω αλήθεια!" σταύρωσε μπροστά τα χεράκια του σουφρώνοντας τα μικρά του χείλη σε μια ένδειξη παράκλησης που της έκλεψε την καρδιά και χαλάρωσε το τάχα αυστηρό της ύφος μπροστά στην έμφυτη ανάγκη του για παιχνίδι.