Aşk Yeniden Isırıyor (Sıra Arkadaşım Bir Vampir 2)

Bölüm 9

Bölüm 9

Kontrol

Güneş’ten

Gözlerim tavanda, sevdiğim adamın kollarındaydım ve tek yaptığım şey düşünmekte. Beynim bir o yana bir bu yana volta atarak dehşet içinde haykırıyordu: “BUNA NASIL İZİN VERDİM?”  Derin bir nefes aldım. Huzurlu ve aynı zamanda huzursuzdum. Özlemim biraz olsun dinmişti fakat ikinci karşılaşmamızda hemen böyle mi olması gerekiyordu? Ya sadece sevişmelerimiz özlemişse? Diye geçirdim içimden. Ona istediğini verdim, ya giderse? Gözlerim yaşarırken “Ben gitmeliyim” diye düşündüm. Eğer bir kere daha onun tarafından bırakılırsam ne hale geleceğimi bilmiyordum. Yataktan hızla kalkarak vampir hızıyla üzerimi giyinmeye başladım. Anıl hızla kafasını kaldırmış, yüzünde şaşkın bir ifadeyle, tetikte beni izliyordu. Ellerimle saçlarımı düzeltmeye çalışarak aynaya baktım. Sanki her yanım izini taşıyordu. Sadece onun ve benim görebileceğim bir takım ruhani damgalar. Beni ona mühürleyen, gitmemi zorlaştıran güçlü bağlar.

“Ne yapıyorsun Güneş’im?” Gözlerimi kapattım. Güneş’im. Neden böyle sesleniyordu ki? Gözlerim daha da dolarken vampir hormonlarımın birazdan beni yerlebir edeceğini biliyordum. Hıçkırarak ağlamaya ve beslenmeye ihtiyaç duyacaktım. Nefes almayı kesecek ve tıpkı bir hayvan gibi davranacaktım. Daha fazla kalmamalıydım. Hayır. Hayır. Kesinlikle hemen şimdi gitmem gerekiyordu!

“Ne yapıyor gibi görünüyorum?” dedim. Sesimin soğuk çıkmasına özen göstermiş, duygusuz davranmaya çalışıyordum.

“Kaçıyorsun.”  Diye mırıldandı. Evet haklıydı. Kaçıyordum. Onun beni terketmesinden, yaşayacağım kötü şeylerden, yıkılmaktan, acıdan en önemlisi aşkından kaçıyordum. Tıpkı senin yaptığın gibi, diye mırıldandım. Kaçıyorum.

Ve elbette ki duymuştu. Kaşlarını çatarak hızla ayağa kalktı ve tam önümde dikildi. Kollarımdan tutarak hafifçe sıktı.

“Hataydı, biliyorsun.” Dedi zorlukla. Gözlerine baktım. Pişmanlık görmek istedim. Acısını, aşkını her ne olursa olsun beni tatmin edecek birkaç parıltı aradım. Yoktu. Hiçbir renk vermeden doğrudan gözlerimin içine bakıyordu. Yutkundum.

“Evet, az önce olanlar bir hataydı. Hiç gelmemeliydin Anıl. Aras’a kan verdikten sonra defolup saklandığın deliğe geri girmeliydin. Boktan hayatımı daha da mahvetmemeliydin. Geri dön!”

Allahım lütfen gitmesin! Allahım n’our bana beni sevdiğini söylesin, sarılsın. Sarılırsa vazgeçerim. Allahım n’olursun!

Ve kaşlarını çatarak dikkatle yüzüme baktı. Kollarımdaki eli gevşerken nefesimi tuttum. Gidiyordu! Allahım n’olur engel ol! Öyle demek istemedim, öyle demek istedim. Allahım yalvarırım!

Yere saçılmış kıyafetlerini hızla toparlayarak üzerine geçirdi. Bana son bir kez baktı. Vampir hızıyla yanıma geldi, dudaklarını kısa bir süreliğine alnıma bastırarak elini yanağıma koydu ve aynı hızla çıkıp gitti. İşte her şey bu kadardı. Sevgisi de, özlemi de, aşkı da bir sevişmelikti. İki sözüme bakarak çekip gitti. Göz yaşlarım yanaklarımı ıslatırken titremeye başlayan elimle telefonumu bulmaya çalıştım. Çantamı nereye koymuştu? En sonunda masanın üzerinde bularak tuşlara ışık hızıyla bastım ve İlkim’i aradım. Kontrolümü kaybediyordum.

“Söyle Bebek!”

“İlkim hemen buraya elmeni istiyorum ve gelirken tutsakları konuştururken kullandığımız bağlama iplerini getir. Acele Et! Ne kadar dayanırım bilmiyorum!” Elimden telefon düştü. Canım kan istiyordu. Kokusu burnuma dolmaya başlamıştı bile. Kulaklarım uğulduyor, dişlerim kaşınmaya başlıyordu. Hıçkırarak ağlarken hızla derin dondurucuya ilerledim. Elime aldığım bir 0 rh’yi hızla açarken birkaç yudumda bitirdim. Hızla içtiğim için midem yanmaya başlamıştı. Üç paket sonrası kusmaya başlayacağımı biliyordum. Lanet olsun İlkim! Diye mırıldanırken kalan son damla irademe tutunmaya çalıştım. İlkim’e birkaç dakika kazandırabilirdim. Hıçkırıklarım giderek artarken içimde uyanmaya başlayan öfke baş kaldırıyordu. . Gelmediği için İlkim’e, gittiği için Anıl’a, şuan olduğum yaratıktan dolayı tanrıya kızgındım. Hızla araba kullanırken durmamı sağlayan trafik lambasına, saçımı bozan rüzgara, Rüyam’a, Aras’a herkese herşeye kızgındım. Elime ne zaman aldığımı bilmediğim poşet yumruğumu sıkmamın etkisiyle patlarken kulak kesildim. Duvara, biraz yere ve bolca derin dondurucuya sıçramış kanı yalamaya başladım. Hıçkırıklarım kesilmişti. İnsanlığımdan gittikçe uzaklaşıyordum. Hafızam bulanıklaşmaya, tamamen kendimi kaybetmeye başlamıştım. Hatırladığım son şey Aras ve İlkim’in bana dehşet dolu bakışları ve beni zapt etmeye çalışmalarıydı.