You stole my heart || Shawn Mendes

Chapter 12

🌷| Juultje

' Juul?" Thomas draait zijn gezicht naar me toe en trekt een serieuze blik. "Wil je wat voor me zingen?'

- - - - - - - - - - - - -

Een week later

"Thomas!" Gil ik terwijl ik in zijn armen val. Ik druk mijn wang strak tegen zijn borst aan waardoor ik zijn hartslag hoor. Hij slaat zijn armen om mij heen en legt zijn hoofd op de mijne. We blijven een paar seconden in deze houding maar laten elkaar dan los. Ik kijk hem aan, dikke wallen onder zijn ogen trekken je aandacht. Zijn haar is warrig en hetzelfde als de vorige keer alleen heeft hij nu minder plukken om zijn kale plekken te bedekken. Hij kijkt moe uit zijn ogen en heeft droge velletjes op zijn lip. "Wat?" Vraagt hij, waarschijnlijk had hij door dat ik hem bezorgd aankeek. "Gewoon, ik ben blij je te zien" glimlach ik terwijl ik de krijsende pijn van het liegen vanbinnen voel. Hij glimlacht terug maar voordat hij wat kan zeggen schreeuwt Selena wat onverstaanbaars terwijl ze naar hem toe springt. Ik zie mijn ouders glimlachen, alleen zie ik dat mijn moeder het moeilijk heeft als ze hem ziet. Ze heeft dit nooit gewild, wij allemaal niet, niemand zou dit willen. Maar er is niks aan te doen het enige wat we kunnen doen is er voor hem zijn en afwachten, afwachten of de chemo en behandelingen goed aanslaan. Nadat Selena Thomas los laat loopt hij naar mijn ouders die hem allebei een stevige knuffel geven. Mijn moeder aait hem over zijn hoofd en houd hem wat langer vast dan mijn vader.

"Mag ik die?" Selena kijkt met smachtende ogen naar de aardbeien kwarktaart die mijn moeder heeft bereid. Ze wijst naar het grootste stuk met de meeste aardbeien dat mijn moeder heeft afgesneden. Ik rol met mijn ogen en lach samen met Thomas om haar gedrag. We zitten alle vijf in de woonkamer, op de bank. Mijn moeder geeft mij een stuk kwarktaart aan terwijl ik snel een grote hap neem. Mijn moeder snijd voor iedereen een stuk en deelt het uit. We kletsen en lachen om de domste dingen die we te vertellen hebben. Ik vertel het verhaal over wat er gebeurd was in het hotel. "Ik wist niet dat jij überhaupt een conditie had! En de trein gemist? Echt iets voor jou" Lachte Thomas. Ik geniet van dit, deze momenten. De gezelligheid die we hebben met z'n allen, gewoon zoals het hoort te zijn. Een normale familie waaraan niks mankeert. Was het maar waar, had Thomas maar niet die rot ziekte. Maar ik moet me focussen op dit moment, de gezelligheid en niet wat er met hem aan de hand is, gewoon focussen op nu.

Ik zet mijn lege bordje met wat lichtroze kwarktaart restjes op het aanrecht. Thomas komt naast me staan en hij laat zijn vinger nog even over zijn eigen bord glijden zodat hij de laatste roze kwark stukjes kan eten die zijn overgebleven en zet daarna ook zijn bordje naast die van mij. "Hoe gaat het eigenlijk tussen jou en 'the blond girl'?" Vraag ik plagend. "Nou, ze heet Linde en we hebben al twee keer gedate." Hij kijk me schuldig aan maar na een paar seconden vormt er een grijns op zijn lippen. Mijn mond valt open. "En Thomas dacht: dat vertel ik is even niet" ik sla mijn armen over elkaar. Hij haalt verschuldigd zijn schouders op. "En ik dacht nog wel dat wij hártsvriendinnen waren!" Overdrijf ik terwijl ik mijn hand sierlijk op mijn borst te leg en een gekwetst gezicht trek om het nog wat extra extreem te maken. "Nee wij waren bff's!" Antwoord Thomas en ik schiet in de lach. "Ook goed".

Thomas en ik zitten boven op mijn kamer. Het zachte avondzonlicht valt op mijn houten vloer. De fotolijstjes op mijn plank weerkaatsen het naar mijn spiegel waardoor er ook een lichtstraal op onze gezichten valt. "Juul?" Thomas draait zijn gezicht naar me toe en trekt een serieuze blik. "Wil je wat voor me zingen?" Het is even stil en ik kijk naar zijn ogen. Ze doen me denken aan die van Shawn, die me een rustig en zorgzaam gevoel gaven. Iemand bij wie ik me veilig voel. "Zingen?" Zeg ik twijfelend, ik heb al heel lang niet voor iemand gezongen, ik doe het alleen als ik geen mensen om me heen heb, behalve als Melanie er is, maar dan doe ik ook niet mijn best om het mooi te laten klinken. Ik ben nooit zeker geweest over mijn stem, ik vond het maar niks, zingen. Thomas staart me nog steeds aan met een hoopvolle blik. Mijn ogen dwalen af naar de stoffige gitaar die zich staat te verstoppen achter een grote tropische plant die ik afgelopen maand bij de Ikea heb gehaald. Ik slaak een diepe zucht en sta op. Zodra ik omhoog kom hoor ik mijn bed kraken en de dekens hebben zich gevormd naar mijn kont. Ik schuifel naar de gitaar toe, zet de tropische plant opzij en pak hem stevig vast. Ik ga zitten op een kussentje op een hangende houten ondergrond die met touwen is vastgemaakt aan mijn plafond, als een soort stoeltje. Ik vouw mijn been over de andere en leg het gewicht van de gitaar op mijn schoot. Ik laat mijn vingers over de gitaar snaren glijden terwijl ik zacht begin te neuriën. Na een paar seconden veranderd het neuriën in zacht in zingen.

"He said let's get out of this town
Drive out of the city
Away from the crowds
I thought heaven can't help me now
Nothing lasts forever
But this is gonna take me down
He's so tall, and handsome as hell
He's so bad but he does it so well
I can see the end as it begins my one condition is
Say you'll remember me
Standing in a nice dress, staring at the sunset babe
Red lips and rosy cheeks
Say you'll see me again even if it's just in your wildest dreams
Wildest dreams"

- - - - - - - - - - - - -

Ik hoop dat jullie ondertussen niet stokoud zijn geworden in de tijd dat ik niet heb geplaatst, want dat is echt 100 jaar geleden. Ik vind het vervelend dat ik op een of andere manier geen woord op papier kan krijgen, want als ik al jullie lieve feedbacks lees wil ik niks liever dan weer een nieuw hoofdstuk online zetten. Sorry. Ik probeer het echt maar het zit er gewoon niet in, ik heb ook geen inspiratie ): Maar in deze vakantie ga ik proberen om weer een nieuwe start te maken met om te beginnen weer beginnen met het schrijven van boeken!
Liefs Mare 🌻