You stole my heart || Shawn Mendes

Chapter 8

🌷| Juultje

'Mel waarom doen we nog alsof we geheim agent zijn, we kunnen ook gewoon zeggen dat we in dit hotel zitten." Melanie stopt met lopen en kijkt me aan "dat is het slimste wat je ooit hebt gezegd" ik lach even'

                    - - - - - - - - - - - - -

Iedereen die dit leest: neem even een moment om omhoog te scrollen en even aandacht te schenken aan deze prachtige gif hierboven! (;

                    - - - - - - - - - - - - -

"Better than he can" galmt Shawn zijn stem door de zaal, ik veeg een traan weg die langzaam over mijn wang rolde, waar heb ik dit aan verdiend? Dit concert, deze herinnering? De lichten in de zaal worden gedempt.

"We want more!" wordt er hard door de zaal geschreeuwd, half huilend maar toch met een kleine glimlach schreeuw ik mee. De lampjes in de zaal lichten op waardoor je kan zien waar je loopt. De meesten lopen uit de zaal richting de uitgang. Ik ga even zitten om mijn benen te laten rusten. Buitenadem van het gillen kijk ik lachend naar Melanie. "Dit is echt het leukste dat ik ooit heb meegemaakt!" grinnikt ze. Ik lach, "zullen we zo gaan? Want we moeten de trein terug nog wel halen." Melanie knikt. Onderuitgezakt in mijn stoel steek ik mijn hand uit naar Melanie. "Wat?" "Trek me even omhoog" beveel ik haar. Melanie rolt met haar ogen en pakt stevig mijn hand vast. "Mijn benen zijn dood, en ik heb honger." Ik zucht. "Mel we halen wel wat straks" ze knikt instemmend. We proberen ons een beetje door de drukke menigte heen te wurmen om zo bij de uitgang te komen.

Na een kleine tien minuten staan we buiten. Het is nog best wel koud voor in de maand mei. Er is een harde, koude wind en de hemel is donkerblauw gekleurd aangezien het al laat in de avond is. Grote groepen staan voor ons verspreid over het plein. We proberen ergens een plekje te vinden zodat we daar kunnen staan.

"Hier." Zegt Melanie en ze wijst naar een leeg stukje tegels dat vlak voor het hotel is gelegd. Ik kijk naar boven, het hotel is groot, ik denk een meter of veertig. Een gebroken witte muur vormt een groot blok aan de bovenkant waarin tientallen, rechthoekige ramen zijn gezet. Daaronder is een groot gedeelte verdieping van glas. Het is een best duur hotel, had ik van mijn moeder gehoord. Per nacht kostte het je iets van honderd euro, dat vind ik niet goedkoop.

Opeens gaat er op ongeveer de middelste verdieping van het hotel een gordijn open. Een zwarte silhouet kijkt naar buiten. Aan het brede lichaam kan je vaag zien dat het een man is. Gelijk begint iedereen op het plein te gillen, waarschijnlijk omdat ze denken dat het Shawn is. Ik moet toegeven hij lijkt er dan ook best wel op. Na een paar seconden word er in een andere kamer ook een gordijn opzij gegooid van een iemand die komt kijken wat er aan de hand is. De man die op Shawn leek sluit zijn gordijn en verdwijnt weer. Door al het gegil van de menigte op het plein, in de hoop dat 'Shawn' weer terugkomt zorgt ervoor dat verschillende mensen komen kijken.

Het is een grappig tafereel, mensen maken filmpjes, en zwaaien vanuit hun raam. Iedereen zingt een deel van mercy naar het hotel in de hoop dat de man, misschien wel Shawn weer tevoorschijn komt. "We moeten naar binnen!" Gilt  Melanie in mijn oor, haar harde stem dreunt door mijn hoofd. "Stel dat Shawn daar echt zit" zegt ze dromerig. Even lijkt het me een goed idee. Ik bestudeer het hotel en zie dat er intussen al een paar beveiligers voor de deur zijn gaan staan door al het lawaai.  "Maar hoe dan? Er staan drie beveiligers voor," antwoord ik teleurstellend. "Er is altijd een andere ingang." Ik zucht even, misschien is het toch niet zo'n goed idee als ik nadenk over de gevolgen. "Is dit wel een goed idee? Ik bedoel, Mel, hoe weet je nou of er een andere ingang is, misschien worden we wel gepakt en stél er een andere ingang is, wie zegt dat die niet op slot is?" Ik hap even naar adem en vervolg mijn verhaal. "Hier staan vind ik veel gezelliger!" "Maar misschien worden we wel niet gepakt, en misschien is de andere ingang die er wél is niet op slot" antwoord ze. Ik draai met mijn ogen en leg mijn armen over elkaar. "Ik ga niet mee" zeg ik vastberaden terwijl ik een strenge blik naar Melanie werp. Melanie doet mij na, "ik ga niet mee" zegt ze op een hoge, brutale toon. "Zo praat ik niet eens!" Lach ik. "Kom nou maar, we kunnen het altijd proberen" probeert ze. "Nee" "ja" "Nee" "ja" "Nee" "ja" "Stop!" Gil ik geërgerd.

"I won" zegt ze met een brede glimlach. "Sometimes it all gets a little too much" zing ik tegen haar. "Don't be a fool, en ga mee!" Antwoord ze. Het blijft even stil terwijl ik na zit te denken over een andere zin die ik kan zeggen. "I'm losing my Patience" zingt Melanie ongeduldig. "Stay here, and Lay here!" Lach ik. "No, I'm Running low, I'm sorry but I have to go" antwoord ze. "Gotta feeling that I'm going under" "Hoezo dat!?" Lacht ze. Ik haal mijn schouders op en lach ook. "There's nothing holdin' me back, dus kom we gaan!" Zegt ze ineens. "No, Please have Mercy." Melanie pakt onverwacht  strak mijn pols vast en sleurt me mee. "I don't even know What you are doing" kan ik nog net uitbrengen.

"Kijk daar!" Zegt Melanie enthousiast. "Waar?" "Daar!" Ze wijst naar een kleine kinderspeeltuin aan de zijkant van het hotel. De kleuren vallen je gelijk aan. Een rood paar schommels, een geel met blauwe glijbaan, een groene wipwap en een oranje draaimolen. "Wat is er zo bijzonder aan een kinderspeeltuin?" Vraag ik verwarrend. Ze negeert me en rent naar de speeltuin. Grimmig loop ik verder. "Negeer me niet!" Roep ik op een licht giftige toon. Ze maakt een gebaar dat ik stil moet zijn en haar mond vormt dan een sorry. Ik zucht. Ze maakt weer een gebaar, iets van dat ik moet komen.  Ondertussen is het hard gaan waaien. Ik loop zacht naar haar toe en een lichte spanning achtervolgt mij. Ze staat voor een glazen raam en wijst trots naar een deur die er naast zit. De deur is ook van glas, ik kijk naar binnen. Het leidt naar een binnen speeltuin voor, ik denk ongeveer kinderen van 4 tot 12. "Laten we naar binnen gaan" fluistert Melanie opgewonden. "Wat als er een alarm op zit?" "Daar komen we nooit achter, als we het niet proberen" grinnikt ze. Ik zucht diep.

Langzaam open ik de grote glazen deur die ons naar de kinder speel ruimte leid. De snijdende wind vanuit buiten word steeds vager naarmate we verder naar binnen stappen. "Kom!" Melanie sleurt me mee en we lopen door de grote ruimte. "Het lijkt wel alsof er hier een eenhoorn heeft gepoept" grinnik ik terwijl ik naar de glitters op de grond kijk. Melanie lacht zachtjes "kom hier heen!" Ze rent naar een deur en steekt haar hoofd naar buiten, "kust is veilig" fluistert ze terwijl ze de deur opentrekt en er door heen loopt. "Mel waarom doen we nog alsof we geheim agent zijn, we kunnen ook gewoon zeggen dat we in dit hotel zitten." Melanie stopt met lopen en kijkt me aan "dat is het slimste wat je ooit hebt gezegd" ik lach even.

                    - - - - - - - - - - - - -

Heeyyy allemaal!
Hoofdstuk 8 alweer ik heb het gevoel dat het allemaal super snel gaat Haha. Jullie zullen nu wel denken: 'Mare, dit hoofdstuk had je toch verwijderd?' Nee jongens en meisjes ik heb hoofdstuk 11 verwijderd en ik heb dus 3 hoofdstukken op reserve staan en dit is er een van. Ik twijfelde of ik hem online zou zetten of nog even moest wachten. Ik heb hem toch online gezet!
Ik hoop dat jullie het leuk vonden!
En ik wil ook nog even iedereen die dit boek leest bedanken voor de lieve support, dat betekend veel voor mij en geeft mij ook een boost om verder te schrijven. Bedankt!
Liefs Mare 🌻
4'10'17