Ο Ανδρέας ήταν ο σωτήρας της κυριολεκτικά! Σ' έναν αγώνα άνισο, κατά της λευχαιμίας από τα 5 έως τα 7 της χρόνια. Ο δικός της αγαπημένος ιππότης με το άσπρο άλογο που την φρόντιζε και εκείνη ονειρεύτηκε -τόσο αθώα- να τον παντρευτεί. Και ο Ανδρέας...
Καθόταν εδώ και μερικά λεπτά απέναντί της σ'ένα από τα πιο όμορφα εστιατόρια της Ρόδου, με την πόλη να απλώνεται μπρος τα πόδια τους σαν πίνακας ζωγραφικής αστραποβολώντας θαρρείς και αποτελούνταν από πολύτιμους λίθους και όμως...η Αγνή δεν μπορούσε να χαρεί με τίποτε αυτό το πανέμορφο τοπίο τριγύρω, καθώς εκείνος, δεν έπαιρνε τα μάτια του από πάνω της με ύφος απόμακρο και αποδοκιμαστικό.
"Πώς είναι δυνατόν; Πώς γίνεται να έχεις φτάσει σ'αυτό το σημείο και εγώ να μην ξέρω τίποτε Αγνή; Πώς είναι δυνατόν;" το βλέμμα του, γεμάτο κατηγόρια πάγωνε πάνω της θαρρείς και είχε μετακομίσει μπροστά της η Ανταρκτική....
"..... Για τόσο λίγο με έχεις λοιπόν; Τόσο λάθος με υπολογίζεις; Με απογοητεύεις Αγνή.... Νομίζεις πως δεν νοιάζομαι, πως τίποτε άλλο δεν έχω στο μυαλό μου απ'το πώς θα σε έχω στο κρεβάτι μου; Για όνομα του Θεού! Σ'ότι αφορά εσένα τουλάχιστον θα έπρεπε να ξέρεις πως έχω μια ιδιαίτερη ευαισθησία!" η φωνή του δυνάμωνε τώρα σταδιακά, κάνοντας αρκετά ζευγάρια μάτια να γυρίσουν περίεργα προς το μέρος τους και εκείνη, ήθελε ν'ανοίξει η γη και να την καταπιεί από όλα αυτά που της έλεγε....
Ουπς! Αυτή η εικόνα δεν ακολουθεί τους κανόνες περιεχομένου. Για να συνεχίσεις με την δημοσίευση, παρακαλώ αφαίρεσε την ή ανέβασε διαφορετική εικόνα.
"Ανδρέα! Τί....εννοείς; Τί έχω κάνει επιτέλους;" τον κοίταξε διστακτικά, επιφυλακτικά τώρα προσπαθώντας να κερδίσει χρόνο μα το παγωμένο του βλέμμα έκαψε την καρδιά της.
"Χρωστάς παντού......Και δεν μου έχεις αναφέρει το παραμικρό! Γιατί; Με κλείνεις μακριά από την ζωή σου σαν να ήμουν ο πρώτος τυχόντας, ένας άσχετος που συναντάς πρώτη φορά, κάποιος που δεν εμπιστεύεσαι και νιώθεις πως δεν θα σου σταθεί! Και πραγματικά αναρωτιέμαι......αυτό πιστεύεις, αυτό ξέρεις πως είμαι;;" τα μάτια του είχαν μισοκλείσει τώρα σε δυο λεπτές γραμμές, ενώ η περιφρόνηση και η κατηγόρια ήταν εμφανής στο πρόσωπό του. Μα εκείνη, σε ένα μονάχα σημείο είχε μείνει ν'αναρωτιέται...Από πού στην ευχή το είχε μάθει! Η μητέρα της; Αποκλείται! Εκείνη φρόντιζε να μην το ξέρει κανείς, γεμάτη από περίσσεια αξιοπρέπεια και ντροπή για εκεί που είχαν φτάσει. Μα τότε ποιος; Ποιος να πάρει και να σηκώσει είχε μιλήσει για τα χρέη τους, ποιος; αναρωτιόταν μα δεν μπορούσε να καταλήξει σε κανένα συμπέρασμα...
