Η σανίδα σωτηρίας μου (LGBTQ+, gxg)

Κεφάλαιο 2

Η νύχτα ήταν ατελείωτη. Κάθε λεπτό που περνούσε, η Δάφνη ένιωθε πως περνάει μια ώρα. Πέρασε την ημέρα παίρνοντας τηλέφωνα. Φυσικά, δεν ήταν λίγα και τα τηλεφωνήματα που προορίζονταν για εκείνη. Αρκετός κόσμος ήθελε να ευχηθεί στην πριγκίπισσα για τα γενέθλια της, όμως επέλεξε να τα αγνοήσει. Αγνόησε μέχρι και την παιδική της φίλη, την Μία, η οποία την κάλεσε πάνω από τέσσερεις φορές. Θα της τηλεφωνήσω αύριο να της ζητήσω συγνώμη που δεν απαντούσα.

Η Μία στάθηκε στο πλευρό της Δάφνης όσο κανένας άλλος. Γνωρίστηκαν λίγα χρόνια πριν το θάνατο της Λυάννα. Ακριβώς την κατάλληλη στιγμή που η Δάφνη χρειαζόταν μια καινούρια συντροφιά δίπλα της. Η μητέρα της Μία ήταν η δασκάλα των γαλλικών της Δάφνης, και τις ημέρες που είχε μάθημα, έφερνε στην Βασιλική Κατοικία και την μικρούλα Μία, η οποία δεν μπορούσε να μείνει μόνη στο σπίτι. Επίτηδες, η Μία θα έπειθε την μητέρα της να πάνε στην Βασιλική Κατοικία μισή ώρα νωρίτερα για να προλάβει να παίξει με την μικρή πριγκίπισσα. Σήμερα η Μία είναι μια διαζευγμένη, εργαζόμενη μητέρα, με ένα κοριτσάκι 4 ετών, το οποίο η Δάφνη υπερλατρεύει. Ίσως επειδή της θύμιζε τον εαυτό της ή και ακόμα της θύμιζε ένα κομμάτι του εαυτού της που υπήρχε βαθειά θαμμένο μέσα της.

Η πριγκίπισσα γέμισε ένα ποτήρι με ουίσκι και βγήκε στο μπαλκόνι. Η θέα ήταν εντυπωσιακή. Η Βασιλική Κατοικία είχε πέντε ορόφους και η Δάφνη βρισκόταν στον τρίτο. Μπορούσε να διακρίνει στον ορίζοντα το μεγάλο δάσος που περικύκλωνε την πόλη και κάθε πετρόχτιστο σπιτάκι που διακοσμούσε την πρωτεύουσα. Έστρεψε το βλέμμα της στον ουρανό. Ηρεμία, σκέφτηκε. Το μόνο που ακουγόταν ήταν το πνιχτό ροχαλητό των φρουρών που προσπαθούσαν να μείνουν ξάγρυπνοι την νύχτα. Η Δάφνη τους λυπήθηκε. Στον ουρανό μπορούσε να διακρίνει χιλιάδες αστέρια. Άφησε τις σκέψεις της να ταξιδέψουν.

Λυάννα...

Κι εκείνη τη στιγμή ένα αστέρι έπεσε... Και ένα δάκρυ κατάφερε να δραπετεύσει από την φυλακή των ματιών της. Ήπιε μια γουλιά από το ποτό της και μπήκε μέσα.

Η σημερινή μέρα θα έπρεπε να ήταν ξεχωριστή. Θα γινόταν μια ολοήμερη, φανταχτερή γιορτή αφιερωμένη στην πριγκίπισσα Δάφνη, όπου θα παρευρίσκονταν υψηλά πρόσωπα και δημοσιογράφοι, οι οποίοι θα έδιναν και την ψυχή τους για ένα πλάνο της πριγκίπισσας. Αντί αυτού, αποφάσισε να μείνει μέσα, να μην βγει καθόλου και να μην επικοινωνήσει με κανέναν. Περίμενε απλώς να περάσουν οι ώρες, να τελειώσει αυτή η μέρα και να συνεχίσει την μίζερη ζωή της.