Η σανίδα σωτηρίας μου (LGBTQ+, gxg)

Κεφάλαιο 27

"Μμμ, κάποια είναι πολύ βιαστική." Είπε με νάζι η κοκκινομάλλα.

"Σε θέλω." είπε με βραχνή φωνή η Δάφνη, ενώ άφηνε άγρια φιλιά στο λαιμό της γυναίκας, η οποία ήταν κολλημένη στον τοίχο.

"Απόψε πριγκίπισσα μου είμαι στη διάθεσή σας!" ψιθύρισε η γυναίκα, ενώ ένιωθε τα ντελικάτα και έμπειρα δάκτυλα της Δάφνης να χαϊδεύουν το στήθος της και να κατεβαίνουν όλο και πιο χαμηλά.

"Μιλάς πολύ." Είπε η Δάφνη και εκείνη τη στιγμή έβαλε το χέρι της στο εσώρουχο της γυναίκας. "Δεν θέλω να μιλάς. Θέλω να φωνάζεις." ψιθύρισε στο αφτί της και άρχισε να τρίβει αργά και βασανιστικά το ευαίσθητο κουμπί της.

"Στις δ-διαταγές  σας, Υψηλοτάτη." αναστέναξε η γυναίκα, ενώ η Δάφνη αύξανε  όλο και περισσότερο το ρυθμό της. Όταν κατάλαβε ότι η γυναίκα πήγε να ξεπεράσει το όριό της, σταμάτησε απότομα και χαμογέλασε πονηρά.

Ένιωσε με τα δάχτυλα της πόσο υγρή ήταν και με μια απότομη κίνηση άφησε δύο δάχτυλα της να εισέλθουν μέσα της.

Στα μάτια της γυναίκας διέκρινες μόνο το λευκό χρώμα, ενώ οι κραυγές της μαρτυρούσαν τα κύματα ηδονής που διαπερνούσαν το κορμί της.

Η Δάφνη αναγκάστηκε να της κλείσει το στόμα με το χέρι της, καθώς οι κραυγές της ξεσήκωναν ολόκληρη την Κατοικία. Μετά από δευτερόλεπτα, ένιωσε τα τοιχώματα της γυναίκας να συσπώνται γύρω από τα δάχτυλα της και τα πόδια της να τρέμουν.

"Δάφνη..." φώναξε η γυναίκα με πνιχτή φωνή, ολοκληρώνοντας στο χέρι της πριγκίπισσας.

Η Δάφνη έβγαλε το χέρι της από το εσώρουχο της και κοίταξε τα βρεγμένα δάκτυλά της. Χαμογέλασε θριαμβευτικά.

"Άνοιξε." διέταξε την κοκκινομάλλα και εκείνη πρόθυμα άνοιξε το στόμα της. Την άφησε να γευτεί τον εαυτό της και ύστερα την φίλησε για να την γευτεί και η ίδια.

"Πρέπει να σας το ανταποδώσω αυτό, δεν νομίζετε Υψηλοτάτη;"
Με μια κίνηση, η κοκκινομάλλα έσπρωξε την Δάφνη στο κρεβάτι και ανέβηκε πάνω της. Άρχισε να την φιλάει αισθησιακά στο λαιμό, ενώ παράλληλα ξεκούμπωνε τα κουμπιά από το πουκάμισό της.

Έφτασε στο στήθος της και άρχισε να το φιλάει παθιασμένα. Κατέβασε το μαύρο δαντελωτό σουτιέν της Πριγκίπισσας και επικέντρωσε τα χείλη της στα επίμαχα σημεία.

Στο μυαλό της Δάφνης εκείνη τη στιγμή μία σκέψη. Η Άννα. Η νεαρή κοπέλα αυτή είχε κυριεύσει το μυαλό της και δεν έλεγε να ξεκολλήσει. Εκείνο το βράδυ, η Δάφνη ένιωθε πως θα τρελαινόταν. Έπρεπε να σταματήσει να την σκέφτεται. Μόνο ένας τρόπος υπήρχε. Και απ' ότι φαίνεται, δεν ήταν επιτυχής.