Η σανίδα σωτηρίας μου (LGBTQ+, gxg)

Κεφάλαιο 28

Η Άννα περίμενε υπομονετικά στην καρέκλα μπροστά από το γραφείο. Περιεργαζόταν με τα μάτια της την επιφάνειά του και σκεφτόταν πόσο οργανωμένο ήταν. Ολα βρίσκονταν στη θέση τους, τακτοποιημένα. Πάνω στο γραφείο υπήρχε απόλυτη αρμονία, το άκρως αντίθετο με αυτό που συνέβαινε στο μυαλό της τις τελευταίες μέρες.

Ξαφνικά άκουσε ένα τρίξιμο πίσω της, ενώ παράλληλα ένιωσε το ρεύμα του αέρα να διαπερνάει για λίγα δευτερόλεπτα το κορμί της. Οι πόρτες έκλεισαν και η πριγκίπισσα δεν άργησε να φανεί, καταβρεγμένη από την κακοκαιρία που μάστιζε εκείνες τις ημέρες.

"Με συγχωρείς για την αναμονή, προέκυψε κάτι έκτακτο με τις ετοιμασίες." ειπε η γυναίκα, ενώ παράλληλα έβγαζε το βρεγμένο σακάκι της. Το τοποθέτησε σε έναν καλόγερο λίγο πιο πίσω από το γραφείο, μένοντας με το βρεγμένο μαύρο παντελόνι και το λευκό της πουκάμισο, που είχε βγει ελαφρώς έξω από το παντελόνι.

Κάθισε στην δερμάτινη καρέκλα και για λίγα δευτερόλεπτα κοίταξε την κοπέλα. Θαύμασε από μέσα της την απαράμιλλη ομορφιά της.

"Είσαι καλά;" αποφάσισε να σπάσει τη σιωπή η Δάφνη.

Η Άννα κούνησε το κεφάλι καταφατικά, αλλά φάνηκε να την προβληματίζει κάτι.

"Η εγκυμοσύνη σου προχωράει καλά;".

Η κοπέλα πάλι κούνησε το κεφάλι, όμως η Δάφνη αντιλήφθηκε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά.

"Άννα;"

"Ναι;" απάντησε με τρεμάμενη φωνή η κοπέλα, κρατώντας σκυμμένο το κεφάλι της.
Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα άκουσε τα τακούνια της γυναίκας να πλησιάζουν και ένιωσε ένα χέρι να σηκώνει το πρόσωπό της.

"Τι συμβαίνει Άννα;" ρώτησε η Δάφνη, η οποία είχε γονατίσει μπροστά από την κοπέλα.

"Φοβάμαι..." ψιθύρισε η Άννα.

"Τι φοβάσαι;"

"Αυτό... όλο αυτό που συμβαίνει. Είναι το τελευταίο πράγμα στο κόσμο που περίμενα να συμβεί και μέσα σε λίγες μέρες άλλαξε όλος ο κόσμος μου... Φοβάμαι πως δεν θα είμαι καλή μητέρα, δεν θα μπορέσω να του προσφέρω όλα αυτά που χρειάζεται. Θέλω να κάνω το καλύτερο που μπορώ, αλλά δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω..."

Η Άννα σκούπισε με το μανίκι της τα μάτια της και συνέχισε. "Είναι και κάτι άλλο..."

Η Δάφνη έγειρε το κεφάλι και την κοίταξε.
"Τι;"

"Νιώθω ότι... σας απογοήτευσα... Θεέ μου, ούτε στα μάτια δεν μπορώ να σας κοιτάξω..."

Η Δάφνη χαμογέλασε γλυκά και αγκάλιασε με τα χέρια της τα χέρια της κοπέλας που έτρεμαν.