Dealing with Mr. Ice (To Be Published SOON)

Chapter 29

CLARISSE

I remember myself standing at the same spot months ago while waiting for the same suitcase to come out from the conveyer belt. That was the time when I came back from the States.

It's been almost a year mula noong tumayo ako sa pwestong ito. Pero mas masaya naman ako noon dahil kahit paano, nakita ko sya at nakausap pa pagbaba ng eroplano.

"A penny for your thoughts?" A familiar voice said.

Natigilan ako bigla. That voice. Boses ni Ice yun. Pero hindi ako lumingon. Napailing na lang ako. Panaginip na naman to. Hindi sya totoo. Masyado ko lang syang iniisip kaya feeling ko nandito lang sya sa tabi ko.

Agad kong dinampot ang maleta ko nang makita ko iyon sa umaandar na conveyer belt. Sa wakas makakauwi na ako. Namiss ko na ang kwarto ko sa bahay.

I took turn palayo sa area na yun nang mabangga ako sa lalaking nasa likuran ko. Agad akong napatigil habang hawak ang noo na tumama sa baba nang kung sino mang pakalat kalat na iyon.

"What--" handa na sana akong sigawan ang nilalang na may kasalanan ng lahat. Pero nabitin sa ere ang lahat ng gusto kong sabihin. Ilang beses pa akong napakurap habang nakahawak pa rin ang kamay ko sa nasaktang noo.

"Dont stare at me that way. Or else I will think that you really find me gorgeous enough to be stared at." He's real! Napakurap pa ako ng ilang beses.

Sa halip ay tiningnan ko lang sya mula ulo hanggang paa. He was wearing a white polo shirt covered with an ash gray cardigan, jeans and Vans shoes. May nakapaikot pang scarf na kulay black sa leeg nya. At sa tabi nya, nakapwesto ang dalawang maleta.

"You're.... You're real..." Hindi ako makapaniwala. He just smiled.

"Of course I am."

"This is not just a dream..." I said softly.

Pero nagulat na lang ako nang yakapin nya ako ng mahigpit.

"You are not dreaming...." And in my ear he whispered, "I miss you..."

Napuno na ng luha ang mata ko at gumanti ng yakap sa kanya. I hugged him tightly. Nahalata nya yata cause I heard him chuckled.

"Hey, what's with the tight embrace?" He said laughing softly. Pero hindi ko sya pinakawalan.

"I just wanted to make sure that this is real. That I am not dreaming. That you're really here.... with me." Then I heard him chuckled.

"You miss me that much huh?" Saka ako natigilan sa sinabi nya.

Hala, oo nga. Masyado akong natuwa nang makita ko sya. Ang higpit pa nang pagkakayakap ko. Bigla ay nakalimutan ko ang galit ko sa kanya. Dahil doon ay kumawala ako sa pagkakayakap. I bowed my head slightly para hindi ko sya makita ng direkta.

"I... I should be going now. I'm glad to see you again." I grabbed my suitcase. Pero pinigilan nya ako sa kamay nang papalagpas na ako sa kanya.

"Hey, what's wrong?" He said with concern in his voice.

"Nothing. Mauna na ako sayo. My parents must be waiting for me outside." Though I know that my parents wont be picking me up because of something that held them up.

"Let's talk. Please. Ilang buwan kong sinubukan na kausapin at lapitan ka. And now that I got enough confidence, pagbigyan mo sana ako." I looked at him. His eyes pleading. Natouch naman ako. Never in my life na nakita ko ang ganung reaction sa kanya.

"I guess you're right. We got a lot of things to talked about." Gusto ko rin marinig ang side nya. And I know this is the perfect time for us to clear things out. "But I wont let you drive to your pad.. Let's go somewhere else."