Dealing with Mr. Ice (To Be Published SOON)

Chapter 2

AN: 

Sorry for the delay.. Enjoy! :)

Ice's POV

Nagising ako sa maingay na tunog ng telepono. Kinapa ko iyon and with my eyes closed, I answered the call.

"What the heck, dude? What took you so long to answer the phone.", agad akong napadilat ng mabosesan si Andrew.

I groaned. "Still sleeping, dude. What do you want?", pero hindi ko mapigilan ang mapangiti. Kahit kailan talaga, hindi ko maililihim sa kanya ang pag-uwi ko dito sa bansa.

"Hindi mo sinabi sa amin na dumating ka na pala...", may himig ng pagtatampo sa boses nito. Yeah right. Nakalimutan ko nga pala.

"I was about -----"

"Oh cut that off! Let's meet tonight. Same place. Same time.", the he hung up. Hindi man lang ako hinintay na sumagot.

Tuluyan na akong bumangon at nahagip ng mata ko ang digital clock. 12noon na pala. Masyadong napahaba ang tulog ko. Maybe because I just missed the homey feeling.

I stood up and walked straight into the bathroom. Maraming taon na rin kaming hindi nagkikita kita ni Andrew at Zach. And to be honest, I missed the naughty side of them.

I've never been into Tanya's wedding. Well, sino ba naman ang matinong groom na mag-iimbita sa karibal nya sa mismong kasal nila? At naiintindihan ko iyon. Hindi ko rin naman gugustuhin pumunta sa mahabang okasyon na iyon kung iisipin. Just watching Tanya walking gracefully on the isle is like stabbing my heart a million times.

Two years ago, I accidentally met Zach in Singapore. He told me that I changed a lot. Na ni sa panaginip, he never imagined that I can be a player also. I just smiled and told him that I'm not a saint afterall. Hindi ako perpekto at lalong hindi manhid para hindi masaktan. And I know, he understood me perfectly.

I looked myself in the mirror. Malayo na ang hitsura ko ngayon sa sinabing iyon ni Zach. Though I cant deny that I really changed. Mentally and emotionally. I closed my eyes and took a deep breath. Ngunit tila inaadya ng pagkakataon na may nag-flash na mukha ng magandang babae sa utak ko. Agad akong napadilat.

The face looks familiar. So simple yet so serene. Saan ko nga ba sya nakita? Ah! Right. She was the girl at the airport. Sino nga ba sya? Clarisse? Kahit anong gawin kong pag-iisip, hindi ko maalala kung saan at kelan kami nagkakilala. But she seems to know me well. That explains her irritation.

Napailing na lamang ako at naglakad na papunta sa shower room. I turned on the shower and let the cold water flow all over my body.

***

"Finally! Akala namin hindi ka na darating...", sabi ni Zach ng makalapit ako sa table nila ni Andrew.

"I'm just an hour late...", katwiran ko. Though honestly, ayoko pa sanang pumunta dito. Pero hindi ko naman matiis na makipagkita sa kanila.

"Whatever you say, dude.. What's up?", Andrew gave me a manly hug. Natutuwa naman ako na naibalik na rin ang dating samahan namin ng taong ito.