YouTube OneShots! (BoyxBoy)

Vleugels (DonxMilan)

"In deze wereld heeft iedereen vleugels. Elke persoon heeft een verschillende vorm en kleur, behalve jou ware liefde, deze heeft dezelfde"

Milan plofte neer met een zucht. Het was een lange werkdag en hij had eerlijk gezegd genoeg gehad van het geschreeuw van zijn baas. De vleugels van zijn baas waren niet special, ze waren klein en grijs. Milan wachtte nog steeds op zijn ware liefde.

Soms dacht Milan dat zijn baas hem zo haatte vanwege zijn vleugels. Milan zijn vleugels waren lang en elegant en ze raakte zijn vingers wanneer hij zijn armen volledig strekte, terwijl die van zijn baas misschien net zijn ellenboog raakte. Milan zijn veren glansden en schenen in de zon, terwijl die van zijn baas altijd geplooid waren en het leek alsof hij wenste dat hij ze liever niet had, omdat er soms veren uitvielen.

Hoe dan ook, Milan zijn veren waren zo zwart als kool en hij werd daardoor vaak aangestaard, want zwart is een hele zeldzame kleur om te hebben als vleugels. De meeste mensen hebben wit, grijs, zilver, goud, roze of lichtblauw. Deze kleuren waren normaal. Het was al apart om een felle kleur te hebben, zoals rood of geel, maar deze kleuren werden vaak door de mensen aanbid. De zwarte vleugels waren bijna nog nooit voorgekomen en de meeste mensen keken uit voor de vleugels met deze kleur, ze dachten dat het de kleur is van het kwaad.

Milan vroeg zich soms af hoe het voor de persoon met dezelfde vleugels, zijn ware liefde. Hoe gingen zij ermee om? Misschien werd het bij hem wel geaccepteerd. Milan zijn haar was juist blond en het boeide niet wat andere er van dachten, hij vond de combinatie juist wel mooi. Hij leek juist zo donker en mysterieus, maar eigenlijk was hij de liefste persoon in de buurt en de kleine groep vrienden die hij had zagen hem als een grote, levende teddybeer. Milan hoopte dat de donkere vleugels zijn liefde geen pijn deden of een slechte invloed op hem hadden. En als dat gebeurde, zou Milan die persoon hoe dan ook helpen want in jouw ogen is jouw ware liefde perfect en wil je ze op welke manier dan ook helpen, omdat jullie voor elkaar gemaakt zijn.

Milan zuchtte nog een keer en pakte zijn boterhammen. hij vond het fijn om even een tijdje weg te gaan en meestal ging hij dan naar de fontein naast het park, waar de zon net door de wolken heen kwam. Hij vond het niet meer raar om aangestaard te worden en hij schaamde zich niet meer voor zijn vleugels, terwijl op de middelbare mensen hem ermee pestten en hij ze daarom niet meer wilde.

Milan nam een hap uit zijn boterham terwijl hij naar de blauwe lucht staarde, hij voelde zich hier een stuk rustiger dan op het kantoor. Hij wilde een avontuurlijkere baan, maar totdat hij genoeg heeft kan hij niet reizen zoals hij wil. het was maar voor een tijdje, maar Milan was heel goed in Engels en Nederlands, daarom wilde hij journalist worden en de hele wereld rondreizen, misschien daarna zelfs wel een schrijver worden.

Zijn dromen werden door een hoest onderbroken, 'Ahem.' Deze trok Milan's aandacht. Milan keek van de lucht naar beneden en zag voor zich een klein meisje met een bange blik in haar ogen. Ze had kleine vleugels met een kleurencombinatie van zilver en grijs.

Milan zuchtte, 'Als je iets over mijn vleugels gaat zeggen om ze belachelijk te maken wil ik graa-' 'Nee' zei ze snel, ze lachte nerveus, 'Ik wilde niks gemeens zeggen.'  'Oh, sorry, kan ik je helpen?' vroeg Milan, hij lachte lief naar het meisje. 'Mijn naam is Luna en i-ik wilde je even waarschuwen, want ik zag 5 minuten geleden iemand lopen met zwarte vleugels dus ik dacht ik laat het even we-'  'Dankje!!' Milan stond enthousiast en vrolijk op en hij knuffelde Luna 'Zo veel dank, zo veel!!' hij gaf het meisje en kleine kus op haar wang.

'Geen probleem' zei Luna lief, ze wees naar rechts. 'Het ging die kant op.' Milan pakte snel zijn tas, zei nog een keer bedankt en liep toen de richting op die Luna aangaf. Milan rende over het pad door het park. Hij heeft 25 jaar lang gewacht op zijn ware liefde en hij zal deze kans niet voorbij lopen, zelfs niet al was het een leugen. Het leek de waarheid aangezien Luna zo lief en vrolijk overkwam. uiteindelijk kwam Milan bij een vijver met eenden, omringt met bomen en bankjes waar allemaal koppels opzaten. Hij keek het park rond, maar zag niemand met zwarte vleugels. Hij liet zijn schouders zakken en draaide weer naar het water.

Hij ging zitten en keek naar een meisje die een groep duiven aan het voeren was, die in de gaten werd gehouden door haar moeder. hij sloot zijn ogen en haalde een hand door zijn haar uit frustratie. Hij was ze, of misgelopen, of het meisje heeft gelogen. nu hij daar toch zat, kon hij net zo goed zijn eten daar opeten. Aan de overkant was een groep kindjes hetzelfde aan het doen als het meisje, maar zij voerden eenden. Een uit de groep had felblauwe vleugels en de rest pastel geel, roze en paars. Een jongetje liep weg van de groep en liep met een bepaalde bedoeling ergens anders naartoe. Milan was nieuwsgierig en volgde zijn actie. Hij merkte dat het jongetje stopte bij een bankje recht tegenover hem om daar met iemand te praten. Milan keek wie er zat en geloofde zijn ogen bijna niet toen hij zag wie de jongen was. Hij kon zijn gezicht niet goed zien, maar de paar zwarte vleugels waren onmisbaar. Milan pakte zijn tas en liep langs de vijver in de richting van het bankje.

Hij kwam steeds dichterbij en hoorde een beetje van hun gesprek. "Mama zegt dat zwarte vleugels slecht zijn." Zei het jongetje. "Nou, ik ben niet slecht" zei de jongen met een zachte lach. "Je ziet er niet slecht uit, maar mijn vriendjes wilden weten waarom ze zwart waren, Doei!" zei het jongetje met de blauwe vleugels en hij liep weer terug naar de groep. "Doeidoei." zei de jongen met een lach en Milan zijn hart sloeg een slag over. Hij meende dat hij nog nooit iets mooiers had gehoord. Er was een kans dat het niet zijn ware liefde was door een andere vorm vleugels, maar Milan voelde iets. Hij deed zijn haren een beetje goed, zodat hij er goed uitzag voor de jongen. Milan liep voorzichtig naar hem toe, toen hij dichterbij kwam kon hij goed zijn gezicht bestuderen, ook al was het maar voor de helft. Hij had donkerbruin haar dat glansde in de zon, waardoor het net zwart leek. Zijn huid was zo wit als sneeuw dat hij hem deed denken aan sneeuwwitje, zelfs zijn ogen waren perfect! Hopelijk is hij aardig.

De jongen had niet door dat Milan naar hem toe liep. Uiteindelijk bleef Milan op een afstand wachten. Moet hij iets zeggen of echt gewoon afwachten? De jongen zijn blik kwam met een lach van het water af en Milan kreeg een glinster in zijn ogen toen de jongen naar hem toe keek, zijn ogen stonden geschokt. "Uhm, hallo" zei Milan nerveus. De jongen opende zijn mond om iets te zeggen, maar niks kwam eruit. Zijn vleugels strekten zich volledig uit en Milan zag precies hoe ze eruit zagen. Hij kreeg een grote glimlach op zijn mond, ze zijn elkaars ware liefde.

Milan ging met een knie naar de grond en zo bleef hij even zitten. "Dus, wat is je naam?" vroeg Milan met een warme, zachte lach. "D-Don" zei de jongen stotterend, hij kreeg een kleur op zijn wangen en Milan giechelde een beetje. Don was erg schattig. "Dus Don, hoe klinkt een koffie" vroeg Milan terwijl hij Don's hand pakte en er een kus op gaf. Don ging steeds meer blozen maar antwoorde met een grijns "Dat klinkt goed." Beide giechelden ze als gekken en Milan kon zijn geluk niet op, hij heeft zijn ware liefde gevonden.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

De eerste OneShot mensen! En nog een lange ook! Laat maar in de reacties weten wat je er van vond en of je zelf suggesties hebt voor een OneShot! (Deze is trouwens gebaseerd op een ander verhaal dat ik heb gelezen, zodra ik weet wie de schrijver is krijgt deze een shoutout :))
(Origineel geschreven door
HelloAnonymousWriter)

Tot de volgende OneShot!!