YouTube OneShots! (BoyxBoy)

"Zijn ze van jou?" (DonxMilan)

Don P.O.V.

Beautiful eyes, I could look at them all day.

Ik schrik van mijn kluisje die wordt dichtgeslagen. "Jeeeerr." Hij lacht en slaat zijn arm om me heen. Ik doe mijn Beanie goed op en lees het briefje nog eens. "Weetje Jer, je hoeft die briefjes niet te sturen." Hij kijkt verbaast, ik glimlach. "Je kan het toch ook in mijn gezicht zeggen." Hij slaakt een zucht. "Weet ik." Hij pakt me vast en geeft me een kus op mijn voorhoofd. "Tot straks." Ik glimlach en zwaai naar hem. Ik stop het briefje weg en loop alvast naar het lokaal toe. Naar een paar seconden voel ik dat mijn beanie van mijn hoofd verdwijnt. "Je kent de regels, geen mutsen in de klas Don." Ik lach en loop samen met hem het lokaal in. "Sorry Meneer Knol, plus het is een beanie." Hij steekt z'n tong naar me uit, na de discussie over het verschil tussen een beanie en een muts van vorige week gaat hij niet meer op me in. Wanneer ik mijn beanie wegstop valt het briefje uit mijn tas, voordat ik hem zelf op kan rapen heeft Meneer Knol hem al in handen. Hij glimlacht en geeft me het briefje terug. "Hij moet vast veel van je houden." Het is wel bekend dat ik gay ben, dat glipt de leraren ook niet voorbij. "Ja, mijn vriendje lijkt verslaafd." Hij draait vanaf het bord weer naar me toe. "Je vriendje?" Ik kijk nogmaals naar het briefje en stop het weer weg, ik zucht. "Ja, hij stuurt deze briefjes al maanden, het lijkt wel als of hij het niet meer in mijn gezicht kan zeggen." "Oh, ik wist niet dat je een vriendje had." Meer komt er niet meer uit zijn mond. Hij loopt naar zijn bureau en start zijn computer op. De rest van het lokaal loop langzaam vol, de les gaat beginnen.

-THE NEXT DAY-

Ik veeg een sneeuwvlok van mijn voorhoofd en loop naar de hoofdingang toe. Ik probeer de deur te open, maar hij is nog op slot. Ik zucht en draai mijn rug naar de deur toe. Ik kijk op mijn horloge: 8:00. Ik kreun, draai me om en sla tegen de deur aan. "Het glas hoeft niet kapot voor als je dat dacht." Ik hoor een bekende stem en niet veel later zie ik Meneer Knol met zijn sleutel naast me staan. "Busje te vroeg genomen?" Ik krab op mijn achterhoofd. "Blijkbaar" Meneer Knol glimlacht naar me maar zijn glimlach veranderd in een serieus gezicht. "Haal dat ding van je hoofd meneer." Ik snap al snel dat hij sarcastisch was, aangezien hij niet lang serieus kon blijven. Ik glimlach en stop mijn beanie weg. "Zie je zo bij Engels." Ik knik en zwaai nog naar hem, daarna loop ik richting mijn kluisje. Als ik bij mijn kluisje arriveer zie ik dat er weer een kaartje hangt:

I wish I could hold your hand.

Ik ben verbaasd. Hij kan toch gewoon mijn hand vast houden? Dat is best normaal als vriendje en vriendje zijnde. Na tien minuten voel ik twee armen om mijn middel. Ik draai me om en mijn ogen komen die van Jer tegen. "Hoe laat was je gisteren klaar met school?" Hij denkt na. "uhm, half 4 volgens mij." Ik begin zelf na te denken. "Ik was om tien voor half 5 klaar." Hij kijkt me raar aan. "Oké..?" Ik merk dat ik bijna tot een besef kom. "En je was later op school dan ik." Hij slikt. 

Ik weet het.

"De briefjes zijn niet van jouw of wel?" "Helemaal wel!" Ik pak het briefje van vanochtend stevig vast. "Wat staat er dan op het briefje geschreven, en ik wel exacte woorden horen." Hij blijft stil, ik voel tranen opspelen. "Zeg dat je van me houdt." Hij blijft nog steeds stil. Ik wil weglopen, maar hij pakt mijn arm vast. "Je bent verliefd op de gene die de briefjes stuurde." Ik trek mijn arm weg van hem. "Ik dacht dat ze van jou waren, ik kan niet verliefd zijn op iemand waarvan ik het bestaan niet wist." Ik kijk hem nog een laatste keer aan en loop naar het Engels lokaal. "Don, wat is er?" Ik voel nu pas dat er tranen over mijn wangen lopen. "Niet nu, oké?" Hij legt zijn hand op mijn schouder voor steun. "Als je wilt praten, mijn deur staat altijd open." Ik schenk hem een glimlach en neem plaats. Nu nog weten van wie ze wel zijn.

-PAUZE-

Ik wil naar de kantine lopen, maar ik merk dat er amper iemand zit. Niet veel later hoor ik gejuich. Ik volg het geluid en kom niet veel later bij de bron aan. Niet veel later zie ik wat er gaande is: Jeremy is aan het vechten, met meneer Knol? Ik wil inspringen, maar ik zie dat er al leraren zijn ingelicht. Ik loop naar Jeremy toe. "Wat doe je?" Schreeuw ik naar hem. "Ik wil je beschermen van de viezerik die je briefjes stuurde." Ik schrik, het voelt alsof ik niet meer kan bewegen. Langzaam krijg ik mijn hoofd in beweging en draai ik om, meneer Knol staart sprakeloos naar me. Ik draai me weer naar Jeremy toe. "Ik ben jouw zorgen niet meer Jeremy, als jij niet meer kan zeggen dat je van me houdt, zijn wij klaar." Ik loop weg, maar ik hoor Jeremy van ver "Ik hou van je" schreeuwen. "Zeg het wanneer je het meent." Is het laatste wat ik tegen hem zeg voordat hij en meneer Knol worden meegenomen. 

-TIMESKIP-

Ik ben klaar voor vandaag. Wanneer ik naar buiten wil lopen zie ik dat meneer Knol snel zijn lokaal in gaat. Uit nieuwsgierigheid loop ik achter hem aan. Ik klop op zijn deur en niet veel later wordt ik binnengelaten. Ik neem plaats, maar meneer Knol zegt geen woord tegen me. "Meneer..?" Hij kijkt me aan, hij geeft me een kleine glimlach. "Het is Milan voor na school." Ik kijk naar beneden. "Milan?" Hij kijkt dit keer serieus naar me. "Wat?" vraagt hij. "Heb je een straf gekregen?" Hij zucht. Hij pakt een stoel en gaat naast me zitten, ik draai naar hem toe. "Twee dagen geschorst, het is niet echt professioneel om een gevecht aan te gaan met een leerling namelijk." Ik lach. Wanneer er een stilte valt, besluit ik het te vragen. Ik haal diep adem. "Is het waar?" Hij kijkt op, zijn ogen raken de mijne. Ik haal mijn blik weg voordat ik mijn vraag ga vergeten. "Zijn de briefjes echt van jou?" Hij schrikt van mijn vraag. Hij wilt opstaan en weglopen, maar uit reactie pak ik zijn arm vast. Hij zucht en kijkt naar beneden. "Het kan niet." Ik sta op zodat ik voor hem sta, mijn hand glijdt van zijn arm naar zijn hand. "Over twee maanden ben ik 18 en over drie maanden ben ik hier weg." Ik merk dat hij twijfelt. "Ik houd ook van jou." Hij schrikt op en kijkt me aan. We moeten beiden blozen en laten elkaar snel los. Niet veel later voel ik zijn hand de mijne weer pakken. "Kan je drie maanden wachten?" Ik voel dat mijn wangen alleen maar roder worden. "Ligt eraan." Hij kijkt me verbaasd aan, en ik merk dat mijn opmerking hem bang maakt voor het antwoord. Ik kijk naar beneden en neem een stap naar voren. Onze neuzen raken elkaar bijna aan. "Mag ik een voorproefje?" Hij zucht opgelucht. Hij legt zijn andere hand in mijn nek en plaatst zijn lippen zachtjes op de mijne. Dit voelt goed, heel goed. Ik haal langzaam mijn lippen van de zijne. "Je maakt het me moeilijk." Ik pak mijn tas en loop naar de deur. "Maar Milan..." Hij kijkt me met een vragende blik aan. "Je bent het wachten waard." Hij lacht en geeft me een knipoog, daarna gaat hij door met zijn tas inpakken.

Drie maanden, daarna is hij voor altijd van mij.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

YAY NEW UPDATE!

Ik ben echt super trots op dit deel tbh.

I LOOOOOOOOOOOOOOOVE TeacherxStudent, I'm sorry can't help it :)

Zo snel mogelijk nog een deel peeps!

Stay Positive! XX Gwennieeee :)