YouTube OneShots! (BoyxBoy)

Silent Dancer (LinkxJoost)

MILAN I KNOW YOU'RE NOT LIKE THIS

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

P.O.V. Joost

Ik ben misschien populair en kom misschien over als iemand die school niets boeit, maar te laat komen is voor mij een no-go. Ik haast me de school in, ik zie dat mijn les nog maar tien minuten duurt. Liever even in de les dan niet in de les. Ik loop naar de receptie en vertel haar eerlijk dat ik me had verslapen. Ze keek verbaasd naar me, maar het veranderde al gauw in een glimlach. Zodra ik het kaartje in handen kreeg ging ik naar mijn lokaal en klopte ik drie keer op de deur. Ik hoor een zachte "Kom binnen" door de deur heen, dus ik stap langzaam het lokaal in. De lerares steekt haar hand naar me uit, als teken dat ik even moet blijven staan, ze gaat verder met haar uitleg. "Zorg ervoor dat je samen met je danspartner een dans van minstens 1,5 minuut hebt, of het nou op film is, voor de klas, of waar dan ook. Ook dans is kunst. Je hebt 2 maanden de tijd, aangezien de meesten hier überhaupt nog de basis moeten leren. Aan de slag!" Ik kijk het lokaal rond en zie dat iedereen aan de slag gaat, op één jongen na.

De lerares loopt naar me toe en kijkt samen met mij naar de eenzame jongen. "Zijn naam is Link" begint ze. "Er is niemand meer over, dus jij wordt zijn danspartner." Ik hoor mijn vrienden grinniken, denkend dat ik de jongen belachelijk ga maken. Leider van het voetbalteam betekent niet gelijk een pestkop, maar blijkbaar denkt de lerares dat dit wel het geval is. "Wees voorzichtig met hem, hij praat amper tot niet, misschien kun jij iets in hem loskrijgen." Ik kijk nog steeds in zijn richting, totdat onze ogen voor het eerst contact leggen, hij kijkt snel weer weg. Ik krijg een schouderklopje, "Succes." Ik knik naar haar en begin richting de jongen te lopen. Ik zie dat hij bang van me is, dus ik loop rustiger zijn kant op. Wanneer ik bij de tafel ben, steek ik mijn hand uit. "Ik ben Joost." Hij kijkt me een tijdje aan, maar besluit dan toch mijn hand aan te nemen, hij glimlacht en doet zijn bril goed op zijn neus. "Mag ik naast je komen zitten?" Hij knikt. Ik schuif de stoel naar achter en neem naast hem plaats. Het blijft even stil tussen ons, geen pijnlijke, maar meer een rustgevende. Ik merk dat zijn angst is gezakt. Ik pak een papiertje en schrijf mijn nummer erop:

xx-xxxx-xxxx-xx

Ik laat je mijn ideeën wel weten.

Joost :)

Ik geef het briefje gevouwen aan hem, en nog geen seconde later gaat de bel. Ik sta op en loop de deur uit wetend dat Link me met een glimlach nakijkt.

---

School is voorbij. Ik pak mijn spullen uit mijn kluisje en loop richting de uitgang. Ik doe de deur open, maar hoor vanachter ineens een luide knal. Ik loop richting mijn kluisje, en zie dat Link door jongens van het voetbalteam tegen de kluisjes wordt geduwd. Ik voel woede opborrelen en loop naar ze toe. Ik zie dat Milan zijn arm naar achter zwaait, maar nog voordat hij Link kan raken, pak ik hem bij zijn arm. "Wat was je van plan?" Link opent langzaam zijn ogen, en Milan grinnikt alleen maar. "Vind je het niet raar om met iemand te dansen, waarvan je weet dat hij zomaar verliefd op je kan worden?" Ik kijk naar Link, dan weer terug naar Milan. "Prima dat jij en Don nog niet uit de kast durven te komen, maar dat betekent niet dat anderen dat ook niet mogen." Iedereen kijkt verbaasd naar hem. Milan bijt zijn tanden op elkaar, maar besluit dan met de rest door te lopen. Ik kijk ze nog na, horend dat iedereen blij voor hem is. Ik kijk naar Link, ik steek weer mijn hand uit, maar deze keer twijfelt hij niet, maar pakt hij meteen mijn hand vast. Ik help hem omhoog en pak zijn bril van de grond. Ik kijk hem aan, en zet de bril langzaam op zijn neus. Zelf drukt hij hem verder op zijn neus. "Was je onderweg naar huis?" vraag ik hem. Hij knikt. "Loop maar met mij mee." Zeg ik hem. Het blijft even stil tussen ons, maar ik besluit om de stilte tussen ons te verbreken. "Aangezien we nu toch bij elkaar lopen, ik had een idee voor het dansproject. Misschien is het uniek om iets op ijs te doen? Het is lastig, dat weet ik, maar ik denk dat we er heel hoog mee kunnen scoren! Als we nou volgende week afspreken met elkaar bij de schaatsbaan dan kunnen we de kunstbaan afhuren om te.." Ik zie het deze keer niet alleen, maar ik hoor Link ook lachen. "Ik praat snel of niet?" Hij kijkt me aan en knikt. De stilte tussen ons geeft me de tijd om hem even te bekijken. Ik zie langzaam een sneeuwvlokje op zijn neus vallen en veeg hem voor hem weg. Ik kijk naar de parkeerplaats en zie dat mijn moeder aankomt met haar auto. "Bedankt" klinkt het in mijn oren. Ik kijk hem aan en glimlach. "Geen dank." zeg ik hem en ik geef hem een knuffel. Ik ren naar de auto van mijn moeder toe. Ik kijk nog even om voordat ik in de auto stap en zwaai naar hem, hij zwaait terug. Blij stap ik in naast mijn moeder. "Wat ben je vrolijk vandaag." "Weet ik" geef ik haar als antwoord, wetend dat het komt door die ene stem in mijn hoofd.

---

Na al een half uur te hebben gewacht bij de ijsbaan, besluit ik maar alvast naar binnen te gaan. Ik vraag om een paar schaatsen en trek ze op het bankje voor de ijsbaan aan. Terwijl ik de schaatsen aan het vastmaken ben, komen er twee schaatsen voor de mijne staan. Ik kijk omhoog en zie Link daar staan. "Hoelang ben je hier al?" Link en ik zijn al beter bevriend geraakt. Het komt er misschien nog niet al te vloeiend uit, maar eindelijk spreekt hij volle zinnen. "Een half-uurtje denk ik." Zegt hij grinnikend. Ik kijk hem nep boos aan en stap het ijs op om intimiderend over te komen, maar ik merk al snel dat ik mijn evenwicht verlies. Link vangt me nog net op tijd op. Hij  duwt me langzaam terug naar het bankje en geeft een teken dat ik moet gaan zitten. "Kijk." zegt hij. Zodra hij verder op het ijs is, is kijken het enige wat ik nog kan doen. Vloeiend schaatst hij over het ijs, af en toe wat mooie trucjes tussendoor. Zo elegant, zelfverzekerder dan ooit. Ik zou hier uren naar kunnen kijken. "Mooi." Klinkt er in mijn oren. Ik merk dat mijn wangen beginnen te gloeien. "Ik zei dat hardop of niet?" Hij lacht, ik denk dat dat een ja is. Hij pakt mijn hand en neemt me mee op het ijs. "Volg mij maar." Ik kijk naar zijn benen en volg elke beweging stap voor stap. Na een tijdje denk ik het door te hebben, maar al snel na die gedachte val ik op de grond. Link valt boven op me, maar staat al snel met een grote blos op zijn wangen op. Hij helpt me omhoog, en samen besluiten we dat het genoeg is geweest voor vandaag. Wanneer we samen de deur uitlopen, krijg ik een knuffel van Link. Zelfs nadat hij wegloopt en naar me zwaait, ben ik nog steeds versteend.

---

Ik sta op het ijs, lampen nog gedoofd. Vandaag is de uitvoering. Link en ik hebben nog veel geoefend, al is hij nog steeds best stil. De lampen gaan langzaam aan, het is tijd. Wanneer de lampen volledig aanstaan, til ik mijn hoofd op en kijk ik richting Link. Als er niemand anders bij was geweest, was ik blijven staan, en had ik alleen gestaard. Ik wist dat ik het niet kon doen, niet nu. Zodra Link zijn eerste schaats vooruit zet, volg ik zijn bewegingen en vliegen we over het ijs. Het gaat perfect, precies zoals ik me had voorgesteld. Maar dan: de lift. Zonder dat ik het doorheb heb ik Link al boven me vast. Ik kan mijn blijheid niet bedwingen, wetend dat Link trots op me is dat het me is gelukt. Ik haal hem weer naar beneden en samen dansen we het laatste stuk af. Wanneer de muziek stopt en iedereen begint te klappen, weet ik dat ik eindelijk kan lachen. Ik draai Link in rondjes over het ijs en bedank hem voor al zijn support. Het was perfect, maar een luide hoest van de lerares moest het weer verpesten. "Fantastisch jongens, perfecte pasjes en héél uniek." Ze lacht naar ons. "Een zonder twijfel verdiende 10 jongens." Wanneer iedereen de ijsbaan verlaat, sluit ik Link weer in mijn armen. "Je bent geweldig." Als antwoord drukt hij me alleen nog maar dichter tegen zich aan. "Ik ben erachter hoe ik je meer met me kan laten praten." Hij kijkt verbaasd door mijn opmerking, maar wanneer ik hem vastpak en mijn hoofd langzaam richting de zijne duw, weet hij genoeg. Met grote verbazing, sluit Link de ruimte tussen ons. Mijn handen gaan naar zijn haar, maar dwalen al snel af naar zijn middel. Link speelt met mijn haar, en het had niet beter gekund. Aangezien zuurstof nodig is, laten onze lichamen elkaar langzaam gaan, maar het voelt al snel koud aan. "Je bent er eindelijk achter." zegt Link, voordat hij zijn lippen weer op de zijne plaatst.

En na vandaag, was de stille danser spontaan verdwenen.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

DRIE KEER RADEN WE STRUGGELS HAD MET WATTPAD?

Ik inderdaad :)

Sowwyyy

I still love you, I promise!

Stay Positive! Xx Gwennie :)