YouTube OneShots! (BoyxBoy)

Only for you (LinkxJoost)

Sorry Nikki en Alicia, I love you <3

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Joost zit met zijn handen in het haar naast Link in het ziekenhuis, zo gaat het al 2 jaar lang. Hoe had het ooit zo ver kunnen komen? Link ligt in een gevaarlijke coma, door mij, DOOR MIJ! Ik had in moeten grijpen, maar ik deed het niet, ik durfde niet. De dokter komt de kamer binnen om Link te controleren. Hij kijkt mijn kant op "En?" Ik schud mijn hoofd "Nog steeds niet bewogen." De dokter knikt, hij kijkt naar de klok. "Meneer, het is 8 uur, u moet helaas vertrekken." Ik zucht even maar sta toch op. Ik lach even naar de dokter "Ik kom hier nu al zo lang, noem me maar Joost, mag ik nog even afscheid nemen?" De dokter lachte naar Joost. "Is goed Joost, maar niet te lang." Ik knik even naar de dokter en hij verlaat de kamer. Ik ga op de rand van het bed zitten. Ik zucht. "Zal je je ogen ooit nog openen?" Nog steeds geen reactie, net zoals altijd dus. Ik voel een traan over mijn wang heen rollen. "Sorry Link, het is mijn schuld." Ik loop met tranen in mijn ogen de kamer uit. Ik neem afscheid van het personeel, die me hier nu wel gewend is en loop naar mijn fiets. met muziek in mijn oren en een fris windje door mijn haren fiets ik naar huis.

Thuis aangekomen loop ik gelijk naar mijn kamer en plof op bed, ik heb nu echt geen zin in huiswerk, net zoals altijd dus. Ik denk alleen maar aan Link, zijn hersenen zijn zo erg beschadigd en ik had dat kunnen voorkomen. Ik deed het niet, ik durfde niet. Dit zal ik altijd blijven herhalen en ik zal het mezelf niet vergeven tot dat Link wakker wordt, zelfs dan nog niet. Als Link het me ooit kan vergeven ben ik hem voor eeuwig dankbaar. Ik kleed me uit en ga maar slapen. Morgen eerst naar school en daarna door naar Link.

Link ligt op de grond, mijn 'vrienden' lopen naar hem toe en pakken zijn muts af. "Wat is er homotje, wil je je muts terug?" Ik wilde reageren toen ze hem homo noemde, maar als ik dat doe word ik het volgende slachtoffer. Ik focus weer op wat er voor me gebeurd. Link knikt hevig ja, maar hij weet dat het niet zal helpen. Mijn 'vrienden' schieten in de lach. "Krijg je niet." De jongen die zijn muts vast heeft duwt Link met zijn voet tegen de grond en trapt hem tegen zijn hoofd aan. Na 2 minuten stoppen ze omdat de bel gaat. Ze lopen weg en laten Link op de grond liggen. Ik ren naar hem toe en ga naast hem op de grond zitten. Heel zijn hoofd zit onder het bloed. Uit reactie pak ik gelijk zijn pols vast, hij leeft nog. Ik pak snel mijn mobiel en bel 1-1-2. Ik geef het adres van de school door en wacht op de ambulance. Na 10 minuten hoor ik de sirenes al loeien in de verte.......

Ik schrik wakker van de wekker die afgaat. Al weer dezelfde nachtmerrie gehad. Zo gaat het al bijna 2 jaar lang. Ik pak een broek en shirt uit mijn kast en kleed me aan. Ik loop naar de badkamer en kijk in de spiegel, mijn ogen zijn rood en mijn voorhoofd is helemaal bezweet. Ik zucht even, ik wil gewoon weer een keer goed slapen, maar dat gaat niet, de nachtmerrie blijft zich maar herhalen. De gebeurtenis staat in mijn geheugen gegrift, het bloed over zijn hele lichaam, zijn lage hartslag...........

Ik schrik uit mijn gedachten en poets mijn tanden. Ik doe mijn haar ff snel, pak mijn tas en loop naar beneden. Ik pak een appel voor onderweg, stop mijn mobiel in mijn zak en stap op mijn fiets. Wanneer ik voor het stoplicht moet wachten kijk ik even snel op mijn mobiel, 38 gemiste oproepen van Nikki. Ik zucht, ik heb echt geen zin meer in haar. Ik fiets maar weer door en denk niet aan de oproepen van Nikki......

Aangekomen op school zie ik mijn 'vrienden' staan. Ik snap niet waarom ik ze nog vrienden noem. Ik loop langs ze en loop naar Jeremy en Harm toe, de enige die weten waar ik na school naartoe ga. Mijn ex-vrienden kijken me raar aan, ik hoop dat ze me gewoon met rust gaan laten.

Als school voorbij is loop ik naar mijn fiets toe. Aangekomen bij mijn fiets voel ik een hand op mijn schouder. Ik schrik en draai me gelijk om, ik zie daar Nikki staan. "Hey Joost, zin om met me mee te gaan naar mijn huis, mijn ouders zijn weg." Ze geeft me een knipoog en pakt mijn hand. Ik trek mijn hand terug en pak mijn fiets. "Nee sorry Nikki, ik moet ergens naar toe." Ze trekt me terug met een boze blik in haar ogen. "Waarom heb je geen tijd meer voor me!?Waar moet je toch altijd naar toe?!!" Ik raak gefrustreerd door haar, ik wil gewoon naar Link. "Ergens, ik moet ergens naar toe." Ze pakt mijn pols stevig vast, zo stevig dat het bijna pijn begint te doen. "Of je vertelt me waar je naar toe gaat, of het is klaar." Ik ben verbaasd, ik moet kiezen tussen Nikki en Link. Om wie geef ik meer, van wie houd ik meer? Ik kijk Nikki in haar ogen. "Het spijt me Nikki." Ik trek mijn pols los en fiets weg. Ik laat Nikki verbaasd achter me. Deze keuze heeft het duidelijk gemaakt, ik houd van Link. Ik ben verbaasd, nooit heb ik gedacht eraan toe te geven, maar ik deed het toch. Ik ben nergens meer bang voor en ik zal Link met mijn leven beschermen. Met die motivatie kom ik aan bij het ziekenhuis en loop naar Link zijn kamer toe.

Aangekomen bij zijn kamer zie ik de dokter staan, zo te merken controleert hij Link. Ik loop rustig de kamer binnen "Hallo dokter" hij draait zich om en lacht naar Joost. "Hallo Joost, ik heb goed nieuws! zijn status is verbeterd." Ik krijg een grote glimlach op mijn gezicht "Dat is geweldig nieuws! Weten zijn ouders er al van?" De dokter zijn glimlach vervaagd een beetje. "Zijn ouders zijn er niet." Ik kijk hem aan met een verbaasde blik. "Wat bedoelt u?" Ik pak de stoel en ga erop zitten, de dokter blijft even stil maar begint daarna te vertellen. "Ik ken Link al sinds hij klein was, ik was goed bevriend met zijn ouders. Op een dag, ik denk dat hij 10 was, gingen zijn ouders met de auto weg om voor Link een cadeau te halen. Zijn ouders waren trots dat hij eindelijk vertelde dat hij homo was, want dat wisten ze al zonder dat Link het had verteld. Dus gingen ze voor hem een kat halen, iets wat hij al heel lang wilde. Toen ze op de snelweg reden kwamen ze een spookrijder tegen waardoor zei overleden. Zijn ouders hadden geen contact meer met de rest van de familie dus moest hij naar een weeshuis, zijn muts is het enige wat hij nog van zijn ouders heeft." Ik keek de dokter met tranen in mijn ogen aan. "Wat erg, m-maar hoe weten die kinderen dan dat hij homo is?" De dokter zucht even. "Die kinderen kende Link van het weeshuis, ze waren goede vrienden, maar Link heeft ze ooit verteld dat hij homo is. Die kinderen accepteerde hem toen niet meer." Toen ik dat hoorde ontplofte iets in me, ik wilde opstaan om naar het weeshuis te gaan maar de dokter hield me tegen. "Wordt rustig Joost, Link heeft je nodig." Toen hij die naam zei werd ik gelijk rustig. Ik ging weer op de stoel zitten en begon zachtjes te huilen. Ik kreeg een schouderklopje van de dokter. "Ik laat je wel even, laat maar weten als je me nodig hebt. Ik knik en hoor de dokter weglopen. Ik draai naar Link en pak zijn hand vast. Ik raap al mijn moed bij elkaar en begin te praten. "Link, het spijt me voor he nooit ingrijpen, het spijt me voor die jongens, het spijt me van je ouders, het spijt me van alles!! Als toch eens wist hoeveel ik stiekem om je gaf, ik denk niet dat je me had gelooft. Ik geloof het zelf ook nog niet helemaal, maar een ding had ik me echt nooit beseft." Ik leun in en geef hem een kus op zijn wang. "I-Ik hou van je Link!" Ik barst in tranen uit, ik leg mijn hoofd op het bed neer en laat alle tranen lopen. Toen ik wat rustiger werd hoorde ik de hartslagmeter wat sneller gaan. Dat liet mijn hart sneller kloppen. "I-Ik hou ook v-van jou Joost." hoor ik iemand zacht zeggen. Ik kijk voorzichtig omhoog en kijk recht in iemand's fel groene ogen, ze zijn van Link. "Ik heb alles gehoord Joost, ik vergeef je, ik ben nooit boos op je geweest." Ik spring uit mijn stoel, twee jaar lang heb ik op dit moment gewacht. "Link, je bent wakker!!" Uit blijdschap kus ik hem vol op zijn mond. Wanneer ik door heb wat ik aan het doen ben trek ik snel terug. Ik voel mezelf rood worden. Link moet lachen en pakt me bij mijn kraag vast. Hij trekt me naar zich toe en kust me nog een keer." Mijn hart gaat tekeer, hij is gewoon wakker geworden. Na de kus laat ik mijn voorhoofd tegen die van hem aan. "Link, je bent wakker geworden." fluister ik zacht naar hem. Hij glimlacht naar me en trekt me in een knuffel. "Alleen voor jou Joost, alleen voor jou."

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

YAY! Weer een hoofdstukkie! Mocht even duren I know, maar ik probeer zodra ik tijd heb een nieuw hoofdstuk te schrijven. Volgende week ben ik op vakantie dus dan zal ik sowieso weinig updaten, aangezien wij nogal ondernemend zijn op vakantie :)! Maar ik zal mijn uiterste best doen voor jullie om volgende week te uploaden.

Maar voor nu was dit het weeeeer! ByeByee X!