Jeremy P.O.V.
Het is een warme dag, daarom besloten Link en ik een ijsje te gaan halen. "Link beter gaan we hier even zitten." Hij knikt en komt naast me zitten. We eten rustig ons ijsje wanneer Link de stilte verbreekt. "Ik zou je echt met mijn leven beschermen, makkertje." Ik kijk hem verbaasd aan, ik moet stiekem een beetje lachen. "Waarom dit zo ineens?" Hij haalt zijn schouders op. "IK weet niet, het kwam in me op." Lacht hij. Ik sla mijn arm om zijn schouder. "Ik jou ook makkertje." Wanneer we beiden ons ijsje op hebben lopen we naar onze fietsen toe. Ik ben rustig met Link aan het praten wanneer ik toeters hoor. "Jeremy pas op!!" Hoor ik Link schreeuwen. Ik kijk rechts van me, ik sluit mijn ogen en bereid me voor op het ergste.
Ik doe mijn ogen langzaam open, ik voel niets. Geen pijn, geen wonden, geen bloed stromen, niets. Ik sta op en kijk om me heen. Wanneer ik om me heen begin te kijken, vallen mijn ogen op een jongen op de grond: het is Link. Zonder te denken ren ik op hem af, de bestuurder is al doorgereden. Er komt een vrouw naar me toe lopen. "Ik heb het kentekennummer en ik heb 112 al gebeld." Ik draai naar haar toe en val in haar armen. Zoveel tranen als nu zijn er nog nooit uit mijn ogen gekomen. Ze haalt me van zich af en houdt me stevig bij mijn schouders. "Ik moet gaan, maar houdt je alsjeblieft sterk voor je vriend." Ik knik en zie haar langzaam in de verte verdwijnen. Wanneer ik haar helemaal uit het oog verloren ben, zak ik naar de grond. Tranen blijven stromen, er komt geen einde aan. Ik kijk Link aan en schud hem voorzichtig een beetje. Ik kijk naar de rest van zijn lichaam: benen liggen gedraaid, overal ligt bloed, ik voel dat er alleen maar meer verdriet omhoog komt. Ik geef hem een trillende kus op zijn voorhoofd. "H-houd vol Link!"
Niet veel later hoor ik sirenes loeien. Ik sta op zodat de ambulancebroeders er langs kunnen. Ze bekijken Link zijn status en tillen hem daarna voorzichtig op de brancard. "Bent u familie van hem?" Ik schud nee, de ambulancebroeder loopt verder. Ik leg mijn hand op zijn schouder. "A-alstublieft, Ik b-ben zijn beste vr-vr-vriend." Hij twijfelt even, maar geeft daarna een teken dat ik bij Link achterin mag gaan zitten. Ik ga meteen bij Link achterin zitten en pak zijn hand. "Het komt goed, het moet goed komen!" Ik veeg mijn laatste vloeibare tranen weg, ik moet helder zijn voor Link. Ik voel dat de ambulance in beweging komt, op naar het ziekenhuis
---
Na 2 uur wachten in de wachtkamer zie ik een dokter uit de kamer van Link naar me toe lopen. "Hij is buiten levensgevaar, hij kan elk moment wakker worden. Ga maar naar binnen toe, ik kom zo bij u." Zonder twijfel loop ik gelijk Link's kamer binnen. Ik kijk naar zijn lichaam in het ziekenhuisbed, hij lijkt in rust zo. Het enige wat ik meteen kan opmerken is het verband om zijn hoofd. Ik neem op de stoel naast zijn bed plaats en pak zijn hand. Ik voel dat er tranen opkomen, maar ik ben te moe om ze naar buiten te laten komen. Na een half uur Link zijn hand vasthouden wil ik hem loslaten om even frisse lucht te gaan scheppen, maar zodra ik mijn hand beweeg voel ik dat die van Link zich verzette. Ik kijk naar zijn gezicht en zie zo dat hij langzaam zijn ogen opent. Hij ziet me en toont een klein glimlachje. "Link..." Ik sta op en omhels hem, maar ik merk al snel dat hij veel pijn heeft, dus ga ik weer zitten. Ik ben te druk bezig met Link waardoor ik de dokter niet binnen hoor komen. Zodra de deur dichtvalt kijk ik pas op. De dokter schenkt Link een glimlach. "Zijn er ook ouders aanwezig?" Ik antwoord voor Link met een nee, aangezien ik merk dat Link nog even bij moet komen. "Kan ik op u rekenen met deze informatie." Ik knik hevig. De dokter pakt een stoel en neemt plaats aan de andere kant van Link. "Goed nieuws: De wond in je hoofd hoeft niet gehecht te worden en je ribben zijn maar licht gekneusd, maar ik heb helaas ook slecht nieuws." Ik slik, ik kan zien dat er angst in Link zijn ogen staat. "Je hebt je arm gebroken, hier zit je minimaal zes weken mee. Maar je benen, die zijn waarschijnlijk voorgoed verlamt." Ik voel bij mezelf tranen opkomen en ik zie ook dat Link het niet droog gaat houden. "Hoe groot is de kans dat hij weer kan lopen?" De dokter geeft me een blik met medelijden "2,5% kans." Ik laat mijn hoofd hangen, bijna niks dus. De dokter zegt dat hij mij en Link even alleen laat. Ik zie dat Link wilt gaan schreeuwen, maar ik houd hem snel tegen. "Link.....Niet schreeuwen, alsjeblieft, zullen we hier morgen over praten samen, dan mag je schreeuwen wat je wilt, maar je hebt nu rust nodig." Hij knikt en draait op zijn zij. "Lekker slapen Link." Ik sta op om weg te lopen, maar ik hoor zachtjes een stem fluisteren. "S-slaap, h-hier." Ik draai me naar Link, ik zie dat hij opschuift om ruimte voor me te maken. Ik doe mijn jas uit en neem plaats naast hem. Ik sluit meteen mijn ogen, het was een lange dag. Wanneer ik half lig te slapen hoor ik de deur open gaan, maar hij gaat gelijk weer dicht. De dokter weet waarschijnlijk dat we er beide aan toe zijn.
أنت تقرأ
YouTube OneShots! (BoyxBoy)
عشوائيDit is een boek met allemaal zelfbedachte OneShots! Ik schrijf deze verhaaltjes voor de lol, dus laat de haatreacties maar weg :).
