Kidnapped by the Alpha

Hoofdstuk 34

{POV Blair}
Dan maakt Luca de deur open...

En daar staan ze dan, mijn familie.

Omg, ik sta gewoon weer tegenover ze.

Ze zijn zoveel veranderd. Zoveel ouder geworden, wat natuurlijk logisch is. Maar ja hahaha.

Ze kijken me allemaal geschrokken en verbaasd aan. Ze hadden me natuurlijk niet verwacht.

Ik staat hun ook met open mond en grote ogen aan.

Dan breekt mijn moeder de stilte en begint te gillen terwijl ze naar me toe rent en me in een grote knuffel trekt.

Ik knuffel haar terug alsof ik haar jaren niet heb gezien. Ow wacht Haha dat is ook zo.

Ze laat me een beetje los zodat ze me aan kan kijken en zegt dan "Omg je bent gewoon echt. Aaaaahhhh ik heb je zo gemist schat"

De tranen lopen over haar wangen en ook over die van mij.

"Mijn kleine prinsesje. Je bent zo groot geworden. Wat ben je mooi"

Ik glimlach naar haar. Dan kijkt ze achter me en ziet Jason staan.

Ze loopt meteen naar hem toe met tranen in haar ogen en knuffelt hem ook.

Dan hoor ik haar zeggen "oh het spijt me zo jongen, dat ik je niet heb beschermd. Ik heb jou ook zo gemist"

Jason heeft ook tranen in zijn ogen.

Dan kijk ik weer naar de anderen die nog steeds met open mond naar mij staren, verbaasd en vol ongeloof. Behalve mijn vader natuurlijk. Die staat te grijnzen om de reacties. Want hij wist hier natuurlijk van af.

Ik grinnik een beetje en dan komen mijn twee oudere broers uit hun trans en rennen ze tegenlijk op mij af.

Ze pakken me vast en knuffelen me bijna dood Haha. Ik knuffel hun ook terug alsof mijn leven er gewoon vanaf hangt.

Ik heb ze zo gemist. Ik was ook altijd heel close met hun.

Ze kijken me aan en dan zegt mijn oudste broer "het spijt me zo Blair, dat ik je niet goed genoeg heb beschermd"

Ik kijk hem met een lichte glimlach aan en zeg dan "het is helemaal niet jouw schuld. Jij kon er niks aan doen"

Hij kijkt nog steeds verdrietig maar geeft me toch een zwakke glimlach.

Als ik hun loslaat staat er nog één klein meisje bij de deur.

Dat kan maar één ding betekenen, mijn kleine zusje.

Zij herinnert mij natuurlijk niet.

Ik kan haar ook alleen maar herinneren als een baby van twee dagen oud.

Ik heb haar nooit langer gekend. Zij mij dus ook niet.

Ze zal misschien verhalen hebben gehoord over mij en foto's hebben gezien. Maar ze heeft mij nooit echt gekend.

Ik kijk haar glimlachend aan en loop naar haar toe.

Dan zeg ik "wat ben je mooi en groot geworden"

Ze glimlacht terug naar me en dan neme ik haar in een knuffel.

Mijn enige zusje. Ik heb haar ook eindelijk weer bij me.

Vervolgens laat ik haar los en begroet ik mijn vader nog even met een knuffel.

Dan zegt Luca "zullen we even in de woonkamer gaan zitten, dan kunnen jullie wat bij praten en misschien even wat drinken?"

Ik knik en zeg "ja dat is een goed idee"

De anderen doen hun jassen uit en volgen ons naar de woonkamer.

Aangezien dit huis dus al super groot is hebben we ook een grote woonkamer, wat betekend dat iedereen gewoon kan zitten enzo.

Na een tijdje zitten we allemaal op de bank met iets te drinken erbij.

Dan zegt mijn moeder "ik kan gewoon niet geloven dat we je eindelijk weer bij ons hebben. Ik heb je zo gemist"

Dan zeg ik "ik heb jullie allemaal ook echt ontzettend veel gemist. Je kunt je niet voorstellen hoeveel"

De meeste hebben tranen in hun ogen en ik ook. Vooral Jason en mijn moeder.

Dan vraagt mijn oudste broer Sem (23 jaar) "waar heb je gezetten al die tijd?"

Ik kijk naar beneden als ik de tranen alweer in mijn ogen voel branden wanneer ik denk aan de tijd bij mijn pleegouders.

Mijn moeder ziet dat ik tranen in mijn ogen heb en komt meteen naast me zitten en slaat haar armen om me heen.

Ik hou het niet meer en begin te huilen. Mijn moeder blijft me stevig vasthouden alsof ze bang is dat ik weer weg ga en troost me zoals een moeder dat doet met liefde.

Wanneer ik weer een beetje gekalmeerd ben veeg ik mijn tranen af met een zakdoekje die ik van mijn andere broer Ruben (21 jaar) heb gekregen.

Ik ga weer normaal recht zitten en neem een slokje van mijn drinken.

Dan zeg ik "sorry normaal ben ik niet zo emotioneel maar ik hield het gewoon eventjes niet meer"

Dan zegt Sem "he dat maakt toch helemaal niet uit. Iedereen huilt wel eens dat is gewoon normaal"

Ik grinnik en zeg dan "ik was geadopteerd. Alleen mijn adoptieouders waren niet bepaald aardig. Ze gaven totaal niets om me. Ze lieten me allemaal vuile klusjes doen die zij nooit wilden doe, ze lieten me nooit iets doen met vrienden en ze mishandelen me zelfs soms. Ze sloegen me vaak. Ze gaven dus niet bepaald echt om me"

Ik kijk omlaag.

Dan komt mijn kleine zusje Liv (14 jaar) naast me zitten en knuffelt me met haar kleine armpjes.

Ze zegt "ondanks dat ik je niet echt ken en niet kan herinneren, ik heb veel verhalen over je gehoord. Hoe lief je altijd was tegen iedereen, hoe mooi je was en nog veel meer. En nu weet ik waar ze het over hebben. Ondanks dat ik je nu dus eigenlijk pas een paar minuten echt ken vind ik je al een geweldige zus. Jij verdiend het niet om zo behandeld te worden"

Ze geeft me een grote en mooie glimlach en ik doe hetzelfde terug.

Ach wat is het een schatje.

Wat ben ik blij dat ik ze eindelijk terug heb. Mijn eigen familie.