Kidnapped by the Alpha

Hoofdstuk 17

*Voordat ik ook maar iets kan doen of reageren rent hij op mij af en....*

{POV Blair}
Voordat ik ook maar iets kan doen of reageren rent hij op mij af en.... pakt hij me vast en knuffelt mij.

WOW wacht even, hij knuffelt me!?

Wat gebeurd er!? Klopt het wel wat ik zeg!?

Ja het klopt, hij knuffelt me.

Ik snap het niet, hij leek net nog zo boos en nu is die ineens mij aan het knuffelen.

Ik trek mezelf terug uit de knuffel en kijk hem nog steeds bang, maar nu vooral vragend aan.

Ik begrijp het gewoon niet, waarom zou hij mij ineens knuffelen. Ik ken hem niet eens, toch!?

Of ken ik hem dan wel ergens van!?

Voordat ik ook maar iets kan vragen zegt hij, omdat hij waarschijnlijk mijn vragende blik heeft gezien "Blair, ik snap dat je me niet begrijpt"

Ik kijk hem nog steeds vragend aan en knik en dan zegt hij

"Blair, ik ben je vader"

Ik kijk hem geschrokken aan en zet een stap achteruit.

Ik hoor een aantal mensen ook een geschrokken geluid maken en naar adem happen.

Zelf moet ik ook naar adem happen en kijk ik hem aan.

Dit kan niet, hij kan toch niet mijn vader zijn.

Het enige wat ik nog voor mij zie staan is hem, mijn 'vader'.

Alle anderen mensen verdwijnen in mijn gezicht, alleen nog maar hem.

Ook al weet ik dat ze er nog steeds allemaal staan.

Ik denk echt even dat ik gek begin te worden.

Eerst word ik ontvoerd, dan ontmoet ik mijn broer en mijn mate, dan blijkt het dat ik een wolf ben en dan ontmoet ik mijn vader.

Terwijl ik verschillende verhalen heb gehoord over hoe gestoord hij was omdat hij mij kwijt was geraakt.

Ik weet niet meer wat ik moet doen en denken.

Waarom gebeurd mij dit allemaal.

Ik blijf nog steeds happen naar adem en dan zegt hij "Blair, ik weet dat dit veel voor jouw is"

"Nee dit kan niet waar zijn, jij bent mijn vader vast niet. Ik ken jouw niet eens, wie ben jij?"

Hij kijkt mij nu geschrokken aan en zegt "ow ik dacht dat je mij nu wel zou herkennen. Blair, ik ben je vader. Ik ben serieus. Ik heet Lucas Hale, jij bent mijn dochter Blair Hale. Samen met Jason Hale, mijn andere zoon, ben jij een tweeling. We zijn jullie vroeger kwijtgeraakt toen we werden aangevallen. Ik meen het, ik ben je vader Blair"

Ik weet niet wat ik moet reageren en ik weet ook niet wat ik moet geloven.

Is hij dan serieus mijn vader, de vader van Jason en mij.

Op dat moment herinner ik me alle mensen om mij heen weer en Jason en Luca.

Jason!!!

Ik draai me om naar Jason en kijk hem aan. Hij heeft nog steeds tape over zijn mond zitten en hij wordt nog steeds vastgehouden.

Ik trek me los uit de greep van de mannen die mij vast houden en tot mijn verbazing kom ik los.

Ik loop naar Jason toe en trek voorzichtig de tape van zijn mond af. Eerst willen de mannen mij tegenhouden maar mijn 'vader' geeft ze een seintje dat het goed is en dan laten ze het toe.

Ik trek de tape voorzichtig van zijn mond af en ik hoor hem een pijnlijke kreun laten horen en ik fluister snel tegen hem "sorry"

Als eenmaal de tape helemaal van zijn mond is zegt hij "maakt niet uit, dankje"

"geen probleem, maar jij weet het vast. Is hij echt onze vader?" zeg ik terwijl ik naar hem toe wijs.

Hij slikt even en kijkt me dan aan "ja Blair, hij is onze vader"

Ik kijk hem vol ongeloof aan.

Ik draai me weer om naar mijn 'vader'.

Hij kijkt mij ook aan.

Dan zeg/vraag ik nog een keer "ben jij serieus mijn vader!?"

Hij knikt en zegt 'ja Blair, ik ben je vader"

Ik krijg tranen in mijn ogen en weet weer niet wat ik moet doen of zeggen.

Mijn vader staat na al die jaren weer voor mijn neus.

Mijn echte vader!!!

Ik heb mijn echte familie weer terug!

Op deze dag wacht ik eigenlijk al mijn hele leven en ik weet niet wat ik moet doen!

Natuurlijk weet ik wel wat ik moet doen!

Ik word helemaal blij en ren naar hem toe.

Hij opent zijn armen en ik ren er zo in.

Wat voelt dit weer een vertrouwd. Ik zit voor het eerst in jaren weer in mijn vaders armen.

Ik begin te huilen, van blijdschap dan.

Mijn vader houdt mij stevig vast en ik hem ook.

Ik voel me zo blij, ik heb eindelijk mijn familie weer terug.

Ook al kon ik ze nooit herinneren, toch heb ik ze weer terug.

Maar alleen mijn vader en tweelingbroer. Waar is mijn moeder dan en mijn broers?

Ik trek me een beetje los uit de knuffel maar houd mijn vader nog wel vast en kijk hem dan aan en zeg "hoe zit het met mama en onze broers?"

Hij glimlacht naar me en zegt dan "die zijn in ons eigen gebied in de andere roedel. Alles is goed met ze"

Ik glimlach een beetje en draai me dan weer om en kijk naar Jason.

Hij wordt inmiddels al niet meer vastgehouden en loopt naar ons toe.

Hij trekt mij in een knuffel maar kijkt dan bang naar onze vader.

Ik laat hem weer een beetje los, maar heb hem nog steeds vast.

Ik kijk hem vreemd aan maar begrijp dan waarom hij bang is. Hij is bang voor vroeger. Voor hoe onze vader hem behandelde omdat ik weg was en hij op mij leek.

Dan kijkt mijn vader ook naar hem en verdwijnt zijn blije blik.

Ik word er een beetje bang van, omdat ik bang ben dat hij Jason weer iets gaat aandoen...