Kidnapped by the Alpha

Hoofdstuk 20

{POV Blair}
We lopen het huis van Luca in.

En met wij bedoel ik Luca, Jason, papa en ik.

Ik kan het me gewoon nog steeds niet helemaal geloven dat dit allemaal echt is.

Het miet nog echt tot mij doordringen dat dit alles de waarheid is.

Na al die jaren ben ik weer bij mijn eigen familie.

Ik ben zo gelukkig op dit moment.

We zijn ondertussen met zen allen op de banken in de woonkamer gaan zitten en zij zijn bezig met een gesprek te houden.

Ik luister niet echt mee omdat ik steeds aan het nadenken ben en omdat dit alles nog even tot mij moet door dringen.

Opeens hoor ik iemand ver weg mijn naam roepen en zwaait er iemand voor mijn ogen met zijn hand.

Ik word langzaam uit mijn gedachten gehaald en dan roept iemand weer mijn naam en vervolgens kijk ik verwart op.

Ik kijk voor me en zie ze alle drie naar mij kijken terwijl ik hun verbaasd aan kijk en zeg "hu wat!? Sorry, zei een van jullie iets tegen mij of wat!?"

Ze beginnen een beetje te lachen en dan zegt Jason "waar ben jij met je gedachten?"

Ik grinnik en zeg dan "ik ben gewoon aan het denken en laat alles nog even tot mij door dringen aangezien dat niet makkelijk gaat".

Jason grinnikt ook en zegt dan "Ow Oke nou ja. Maar even waar we het net over hadden en wat we dus aan jou wouden vragen..."

Ik kijk hem aan en knik dan zodat hij weet dat ik luister en dat hij door kan praten.

Hij gaat verder en zegt "we wouden dus vragen wat jij wilde, over dit alles. Wil je hier in dit dorpje gaan wonen en bij deze roedel gaan horen of wil je terug naar onze oude roedel bij onze familie?"

Ze kijken mij allemaal vragend aan en dan denk ik, ik wil super graag naar mijn familie toe en weer een echte familie/gezin kunnen zijn.

Maar ik wil het hier ook niet verlaten.

Dit dorpje ziet er nu zo vredig uit. Alle mensen die hier in dit dorpje wonen zijn volgens mij echt heel erg aardig en gastvrij.

En ik weet natuurlijk niet wat Jason doet want ik wil sowieso bij hem blijven.

Nu ik weet dat ik een echte tweelingbroer heb en hij bij mij is wil ik hem ook niet meer loslaten.

Niet dat ik denk dat ik dat überhaupt nog wel kan maar ja.

Ik hou nu al zo ontzettend veel van hem en hij betekent heel erg veel voor mij, hij is gewoon mijn tweede deel. Hij is een deel van mij en die kan ik niet loslaten.

En aangezien ik hem al een keer ben kwijtgeraakt wil ik hem niet nog een keer moeten verliezen ofzoiets.

Hij betekend nu al gewoon te veel voor mij om hem te kunnen loslaten.

En wie ik dan ook nog heel erg zou gaan missen is, Luca.

Hij is gewoon ook heel erg aardig en ergens denk ik dat gij ook veel voor mij betekend.

Ik ken hem nog niet lang dus dat is erg raar misschien maar toch voelt het zo en ik heb echt geen idee waarom!?

Hij is ook best cute eigenlijk.

Heb je zijn gezicht eens gezien, zo mooi en knap.

En zijn lichaam, ja ik weet het ik heb wel eens naar hem gekeken. En ik weet dat ik dat eigenlijk niet miet doen en dat dat eigenlijk ook niet echt mag maar wie kan mij nou tegenhouden als je iemand ziet die er zo ontzettend goed uitziet als hem, als Luca.

Wow wat zei ik daarnet nou!?

Dacht ik dat echt!? Wow zo mag ik niet denken over hem! Hij is gewoon een vriend en niet meer! Hij is zelfs de aller beste vriend van mijn broer, mijn tweelingbroer!

Wat is er met mij aan de hand!?

Waarom zeg ik deze dingen!?

Ik weet het allemaal niet meer!