Kidnapped by the Alpha

Hoofdstuk 1

14 jaar later

{POV Blair}

Eindelijk gaat de bel wat betekend dat we uit zijn.

Ik sta meteen op en stop mijn boeken in mijn handtas.

Ik loop naar mijn kluisje toe en zeg onderweg nog even gedag tegen een aantal mensen.

Als ik bij mijn kluisje aankom staan er al een aantal van mijn vrienden al op mij staan te wachten. Ik groet ze en pak dan mijn jas en spullen uit mijn kluisje.

Samen lopen we met zen alle naar de fietsenstalling waar ik mijn fiets pak. We fietsen nog een stukje samen en dan sla ik af waardoor ik nog een stukje alleen moet fietsen.

Als ik eenmaal bij mijn huis aankom zet ik mijn fiets neer en loop naar binnen.

Ik hang mijn jas op en loop dan naar de woonkamer waar mijn pleegouders op de bank naar de televisie zitten te kijken.

Ik zeg gedag maar ze doen niet een de moeite om iets terug te zeggen en dan zegt mijn pleegmoeder "kook jij vanavond even want ik heb geen zin!"

Ik slaak een geërgerde zucht en loop dan naar de keuken om wat te drinken te pakken.

Mijn pleegouders mogen mij helemaal niet en houden niet van mij. Ik denk dat ze beter af waren geweest zonder mij.

Ik begrijp ook nog steeds niet waarom ze mij ooit hadden geadopteerd.

Ik bedoel ze gebruiken mij alleen maar voor hun klusjes en om dingen voor hun te doen en ze doen helemaal niet alsof ik hun kind ben.

Ik heb nu al zin in het moment dat ik achttien jaar word. Dan kan ik eindelijk het huis uit en op mijzelf gaan wonen.

Als ik net wat te drinken voor mijzelf heb gepakt en ermee naar de woonkamer loop ga ik op de bank zitten en zet het drinken neer op de tafel.

Opeens pakt mijn pleegmoeder het drinken en drinkt het zelf op.

Ik word boos en zeg "he dat was mijn drinken!" 

Ze haalt de schouders alleen op en richt zich weer ik de televisie.

Arggghhh ik haat ze echt. Ik sta op en loop weer naar de keuken om nieuw drinken te pakken en loop vervolgens naar boven.

Eenmaal op mijn kamer aangekomen laat ik me op mijn bed vallen en blijf zo een tijdje liggen.

Dan denk ik na en doe wat sportkleding aan om even iets te gaan hardlopen in het bos.

Van hardlopen word ik meestal wat rustiger en kan ik meestal beter nadenken.

Ik trek mijn Adidas trainingsbroek aan met een sport bh die ik heel leuk vind omdat die van die dunne touwtjes heeft dan gekruist zitten. Ook doe ik mijn Nike AirMax 2017 aan en een croptop die van Adidas is.

Als laatste stop ik mijn lange stijle blonde haar in een hoge staart en loop ik naar beneden.

Ik zeg nog effe snel dat ik even ga hardlopen en loop dan de deur uit.

Ik ren een stukje tot ik aan de rand van het bos uit kom.

Ik ren het bos in en voel me meteen al weer een stuk beter.

Ik weet niet hoe het komt maar in het bos voel ik me altijd veel fijner en veiliger. Het voelt hier voor mij zo vertrouwd.

Alsof ik hier al veel vaker ben geweest.

Maar ik kom hier nog niet zo lang, ik kom hier sinds mijn pleegouders heel rot tegen mij doen.

Maar toch voelt het ergens alsof ik hier al veel vaker was geweest.

Ik ren een lang stuk door tot ik plots uit het niets stil kom te staan.

Ik sta bij een grote boom waar twee bomen in elkaar zijn gegroeid.

Ik weet niet wat het is maar ineens stond ik stil, zonder er bij na te denken.

Ik kijk naar de boom en wrijf er met mijn hand overheen.

Het voelt echt zo vertrouwd alsof ik de enige hier ben en er niets meer om mij heen is.

Alleen de boom en ik.

Ik blijf me maar afvragen waarom ik me hier altijd zo vertrouwd voel.

Ik word ineens uit mijn gedachten gehaald door een geluid achter me.

Ik schrik en draai me in een keer om.

Eerst zie ik niets en hoor ik niets meer maar dan ineens springt er iemand uit de bosjes op mij af.

Ik word helemaal bang en val achterover.

Ik kijk omhoog en zie daar iemand staan te grijnzen. Ik word alleen maar banger en wil opstaan en weg rennen maar ik word tegengehouden door iets of iemand.

Ik draai mij om en zie dat die persoon mij heeft vastgepakt.

"Laat me los" schreeuw ik. Hij negeert me.

"Wat moet je van me, laat me met rust".

Dan zegt hij "jij gaat met mij mee".

Ik begin te schreeuwen dat hij me los moet laten. Maar hij laat me niet los.

Wat gaat hij doen? Hij gaat me toch niet meenemen!?

Heyy allemaal. Dit was hoofdstuk één. Ik hoop dat jullie het al een beetje leuk beginnen te vinden. Ik zal snel verder schrijven.