Kidnapped by the Alpha

Hoofdstuk 14

{POV Blair}
Het is al weer een paar uur later en ik zit nog steeds over dat ene gesprek na te denken.

Ik weet gewoon niet wat ik moet denken.

Vindt hij mij serieus leuk!? Of bedoelde hij het op een andere manier, meer op een vriendelijke manier.

En boven dat alles. Hoe zit het met mij!?

Vind ik hem leuk of niet!?

Het probleem is dus dat ik het allemaal niet meer weet.

Het is ook zoveel allemaal in een korte tijd.

Ik weet gewoon niet meer wat ik moet denken.

Ik weet over niets meer wat ik ervan moet denken. Ik bedoel de ene dag heb ik geen echte familie. En de andere dag heb ik ineens mijn biologische familie deels leren te kennen en blijkt het ook nog eens dat hun wolven zijn!? En boven alles, blijkt het ook nog eens dat ik een wolf ben!?

Ik weet het gewoon allemaal niet meer.

Net als ik verder wil discussiëren in mijn hoofd wordt er op de deur geklopt.

Ik antwoord het door "kom binnen" te zeggen en de deur gaat open en ik zie Jason in de deuropening staan.

Hij loopt naar me toe en komt bij me op het bed zitten.

Als hij eenmaal zit begint hij te praten "Heyy hoe is het?"

"Uhm het kan beter" hij grinnikt een beetje en zegt dan "vertel op"

Ik weet niet waarom maar ineens begin ik te praten.

"Ik weet het niet, het is de laatste tijd allemaal zo veel voor me"

Hij kijkt me een beetje medelevend aan en zegt dan "ja dat snap ik. Het is ook niet niets wat jij allemaal moet meemaken"

"nee dat kun je wel zeggen ja"

Hij kijkt me nog steeds medelevend aan en zegt dan "ik hoop echt dat het beter met je zal gaan en dat je het makkelijker zult gaan krijgen"

"Haha Thanks, maar ik ben benieuwd of dat ooit nog eens gaat lukken. Maar dat is wel erg lief van je"

Ik zou graag willen dat dat ooit zal gaan gebeuren. Maar ik betwijfel het.

Dan zegt Jason "Blair, ik weet dat ik je nog niet zo lang ken. Nou ja eigenlijk ken ik je al heel lang, mijn hele leven al. Maar ik ken deze jou pas sinds kort, je betekend nu al echt heel veel voor mij en ik zal altijd evenveel van je houden als dat ik je al mijn hele leven zou hebben gekend. Ik ben zo blij dat ik jou na al die jaren weer terug heb gevonden en dat je nu bij mij bent. Ik zal jou nooit meer laten gaan en ik zal je altijd beschermen. Ik voel echt een hele hechte band tegen jou aan, je betekend zoveel voor mij. We zijn dan ook tweeling dus ja dat is niet zo gek, maar als jou vanaf nu ooit iets overkomt zal ik mezelf dat nooit kunnen vergeven. Je betekend heel veel voor me Blair en ik zal er altijd voor jouw zijn"

Ik heb gewoon bijna tranen in mijn ogen. Dat wat hij net zei was zo ontzettend lief.

Hij voelt nu al als een hechte broer tot mij.

Ik hoop echt dat we nog hechter worden en echt een familie kunnen zijn.

Dan zeg ik "dat was echt heel lief van he, wat je net zei. Je voelt nu al als een echte broer voor mij. Ik hoop echt dat we ooit een hechte familie kunnen worden"

Ik geef hem een glimlach en hij glimlacht terug en zegt dan tegen mij "dat hoop ik zelf ook echt heel erg, ik hoop super veel dat we later ooit weer een echte familie kunnen worden met de familie compleet en dat we een gelukkig leven zullen leven"

Hij vrolijkt me echt op en ik hoop hetzelfde en zeg "dat hoop ik ook, dat we ooit weer een complete familie zullen worden en een gelukkig leven zullen leiden"

En ik was serieus in wat ik net zei, ik hoop dat ik ooit weer een gelukkig leven zal krijgen met een echte familie die van je houdt.