Kidnapped by the Alpha

Hoofdstuk 19

{POV Blair}
Ik kijk naar Jason en zie even een hele kleine twijfel in zijn ogen maar dan loopt hij op onze vader af en trekt hij hem in een knuffel en ik hoor hem zeggen "ik vergeef het je pap, maar op een voorwaarde!"

Ze laten elkaar los en mijn vader kijkt hem aan terwijl hij zegt "ik zal alles voor je doen zoon, zeg het maar"

"Ik vergeef je als je Blair en mij nooit meer iets aan zal doen!"

"Natuurlijk niet jongen ik zal jullie nooit meer iets aandoen. Nu ik jullie weer bij mij heb zal ik jullie voor altijd koesteren en beschermen"

Ik glimlach naar hem en dan trekt mijn vader Jason en mij in een grote knuffel.

Ik heb de grootste glimlach op mijn gezicht.

Ik ben eindelijk weer met mijn eigen familie.

Op dat moment stroomt er een traan over mijn gezicht heen.

Luca komt naar mij toegelopen en vraagt bezorgd tegelijkertijd met Jason en mijn vader "Blair wat is er?"

Ik moet een beetje lachen en zeg dan "ik ben niet verdrietig, ik ben blij. Al die jaren heb ik gedacht dat ik voor altijd bij mijn pleegouders zou moeten wonen. En dat dacht ik een paar dagen geleden nog. Maar nu sta ik hier gewoon met mijn echte familie en dat kan ik gewoon nog niet goed geloven. Ik ben zo blij dat er nu eindelijk iemand is die om mij geeft en dat ik eindelijk bij echte familie ben"

Ondertussen stromen er alleen maar meer tranen over mijn wangen terwijl ik een grote glimlach op mijn gezicht heb.

Dan zegt Jason "Blair wij houden van je en zijn blij dat je weer terug bent"

Ik geef Jason nog een knuffel en dan zegt mijn vader "Blair er zijn genoeg mensen die van jouw houden. En wij twee zijn niet je enige familie. Thuis is nog veel meer familie. Je hebt thuis nog twee oudere broers en nog veel meer mensen. Nog niemand weet ervan dat je weer terug bent en ik denk dat als iedereen het hoort ze zo erg blij zullen zijn"

Ik glimlach en denk dan. Dit moet toch een fantastisch leven zijn. Een echte grote familie die van je houd. Ik kan me gewoon niets beters voorstellen.

Ik kijk nu al uit naar mijn nieuwe leven.

Misschien vind ik ook nog wel een nieuwe beste vriendin en nieuwe vrienden en vriendinnen.

Ik hoop het echt zo erg.

Ik hoop dat ik een leuk en gelukkig leven zal krijgen. Met vrienden en vriendinnen.

En het allerbelangrijkste is natuurlijk, met een echte familie die heel veel van je houd.

Bij die gedachte smelt ik al helemaal weg en lopen er weer alleen maar meer tranen over mijn wangen.

Maar zoals ik al eerder zei zijn dit tranen van geluk en blijdschap.

Ik kan gewoon niet vertellen hoe vreselijk erg blij dat ik nu ben. Niemand kan dat voorstellen.

Dat denk ik tenminste. Hihi.

Ik heb dan ook de allergrootste glimlach op mijn gezicht sinds tijden.

En dan weet ik wel niet over hoelang geleden ik dan wel niet aan het praten ben.